Dag beste mensen van borstvoeding.com,
Bij deze stuur ik jullie ‘mijn verhaal’. Ik had na 3,5 maand ervaring op het gebied van borstvoeding behoefte om mijn frustraties over onze slechte start van me af te schrijven. Wat heb ik veel geleerd in de tussentijd!Â
Ik heb het geschreven om het zelf kwijt te zijn, maar ook een beetje als bedankje aan jullie voor de site en aan alle andere vrouwen die hun verhaal hebben gedeeld op de site. Mochten jullie het geschikt vinden om te plaatsen dan vind ik dat leuk, maar zo niet beschouw het dan maar puur als bedankje!Â
Het is half twee ‘s nachts en mijn eerstgeborene vraagt aandacht. Ze slaapt nog, maar wringt en kreunt in haar bedje naast me. Ik kreun ook even; het is wat vroeg voor haar doen. En even, tegen beter weten in, hoop ik dat ze gewoon weer dieper wegzakt in haar slaap. Drie minuten later ben ik beter wakker en ik weet dat het tijd is om te voeden. Ik sta op, til dochterlief voorzichtig uit haar bedje en sus haar een beetje. Met haar in mijn armen ga ik op bed zitten, leg een kussen op mijn schoot en leg mijn nog half slapende kind erop. Dan leg ik haar aan, haar mondje gaat gretig open, ze zuigt aan. Zo simpel, zo natuurlijk. Even later begint ook het slikken. Lange halen, zuig, slik, zuig, slik. Goed zo, zeg ik, en ik aai haar over haar bol. De poes komt de kamer binnen en komt er even bij liggen, ook zij krijgt een aai. Manlief mompelt vaag iets en slaapt door. Even later is de meeste melk uit beide borsten in de maag van mijn dochtertje beland en gaan we weer liggen, dit keer met z’n drieën in het grote bed. De poes vertrekt weer naar buiten. Met haar donkere ogen kijkt mijn meisje me helder aan en ze glimlacht voldaan. Een paar minuten later slapen we weer in, innig tevreden.
Dat een voeding ooit zo rustig, geroutineerd en tot ieders tevredenheid zou verlopen, had ik drie maanden geleden niet durven dromen. De opstart van de borstvoeding verliep met de nodige problemen. Wat hebben we samen geworsteld! Dat het zo moeilijk zo zijn had ik van te voren nooit gedacht. Nu, met drie maanden ervaring in de wereld van de borstvoeding, verbaas ik me er over hoe slecht ik bij de geboorte was voorbereid.
Mijn zwangerschap verliep op rolletjes, ik voelde me vrolijk en sterk en er leek geen vuiltje aan de lucht. Trots en vol vertrouwen liep ik maandenlang rond met mijn groeiende buik en borsten. Borstvoeding is het beste voor je kind, dat wist ik, en het leek me ook niet meer dan normaal. Ik had er alle vertrouwen in dat mijn lijf dat ook zou kunnen! Het was dan ook één van de weinige dingen die ik vooraf zeker wist, zonder er echt over na te hoeven denken; ik wilde borstvoeding gaan geven. De verloskundige noteerde het, en dat was dat.
Ik ging nog naar een inloopspreekuur van een lactatiekundige, om even kennis te maken voor het geval ik haar na de bevalling nodig mocht hebben. En ook ging ik naar een voorlichtingsavond. Goed aanleggen, rooming-in en voeden op verzoek, dan komt het wel goed, zo was de strekking. Ok, dacht ik, dat lijkt me niet zo moeilijk, eigenlijk gewoon je instincten volgen dus. En als zich problemen voordoen, dan kun je altijd je kraamhulp en lactatiekundige inschakelen, toch? De praktijk bleek een stuk weerbarstiger.
Een dag na de uitgerekende datum diende de bevalling zich aan en na 24 uur kwam onze stevige en kerngezonde dochter ter wereld, thuis, in onze eigen slaapkamer. Toen ik een beetje bijgekomen was, verheugde ik me op de eerste voeding. Hoe zou dat zijn? Maar na 24 uur had ze nog steeds niets gedronken. Ze hapte wel, maar zoog vervolgens niet. Wat nu? De kraamhulp vond het tijd voor kunstvoeding uit een pipetje; om de drie uur 10 ml. En wel elke keer blijven proberen natuurlijk. Ja ja, ok, natuurlijk, zo’n kindje kan toch niet zonder drinken? En kolven. In de dagen erna kwam er al gauw een tepelhoedje bij, toen een groter tepelhoedje, een lactatiekundige, allerlei verschillende manieren van aanleggen; het hielp allemaal nauwelijks. De professionals stonden voor een raadsel. Het aanleggen ging toch goed? Te kort tongriempje misschien? Nee, dat was het niet. Te weinig kracht om te zuigen? Nee, een pink in haar mond en ze zoog zowat je nagel eraf.
Elke keer dat proberen werkte me ontzettend op de zenuwen, het lukte toch nooit, en na een paar dagen begon dochterlief al gefrustreerd te huilen als ze ook maar bij een ontblootte borst in de buurt kwam. Tranen met tuiten huilde ik, vervloekte het kolfapparaat, voelde me onzeker. Waarom wilde ik dit ook al weer zo graag? Zo rustig en tevreden als ze leek terwijl ze de kunstvoeding kreeg… Pas op dagnegen, met een extra kraamhulp, lukte het voor het eerst ‘echt’. Ik kon mijn geluk niet op; ze leek het nu echt door te krijgen. Vanaf dat moment ging het steeds beter. Na twee weken stopten we helemaal met de kunstvoeding en na een week of zes hingen we het tepelhoedje definitief aan de wilgen; de borstvoeding was geslaagd. Pfieuw.
Een paar weken na de geboorte, toen alles thuis weer in iets rustiger vaarwater kwam, begon ik me eens goed in borstvoeding te verdiepen. Er ging een wereld voor me open. Ik las bijvoorbeeld dat veel baby’s ‘s avonds rond etenstijd kort na elkaar een paar keer willen drinken. Oh ok, dus ik hoef me geen zorgen te maken dat ik ‘s avond te weinig melk heb? Ik ontdekte dat het onzin is dat je de eerste week niet genoeg melk zou hebben, zoals mijn kraamhulp had gezegd. Ik leerde wat voeden op verzoek ècht betekent en had vervolgens de grootste moeite om de ‘controle op het drinkschema’ aan mijn dochter over te laten. En ik leerde, misschien nog wel het pijnlijkst van alle fouten, dat ik mijn dochter na de geboorte veel langer de tijd had moeten geven om rustig, zelf de borst te gaan zoeken.
Wat heb ik een spijt van mijn slechte voorbereiding, wat een gemiste kansen! Waarom had ik me nooit eerder echt in borstvoeding geïnteresseerd? En ook ben ik wel een beetje boos op de mensen die mij hadden moeten begeleiden. Zelf was ik zo onervaren en kwetsbaar in de kraamweek, ik vertrouwde vrijwel volledig op hun advies. Waarom hebben ze me niet geholpen om de eerste tekenen van honger bij mijn baby in de praktijk te herkennen? Waarom mij en mijn baby een schema aanraden waar we allebei gestrest van raakten? En waarom, waarom hebben ze mij niet begeleid om in de eerste uren na de geboorte mijn dochter haar instincten te laten volgen? Het voert te ver om te zeggen dat het dan allemaal wel goed was gegaan. Maar we hadden in elk geval een betere start gehad dan nu.
Over een tijdje, als dochterlief wat ouder is, wil ik graag nog een kindje. En dan ga ik het helemaal anders doen!