Al tijdens mijn zwangerschap stond het voor mij vast: ik ga borstvoeding geven, in ieder geval zes maanden. Het leek mij de meest natuurlijke manier om je kind te voeden en dit zou natuurlijk zonder enige problemen en instinctief allemaal hartstikke goed gaan. Dit bleek echter vies tegen te vallen…
Op vrijdag 30 september om half tien ‘s ochtends kwam mijn mooie dochter met een keizersnee ter wereld. Na een kleine controle werd ze gelijk bij mij gelegd en in de verkoever kon ik haar meteen aanleggen. Zowel in de verkoever als terug op mijn kamer werd ik gecomplimenteerd met mijn aanlegtechniek. Al snel bleek dit echter helemaal niet goed te zijn en had ik blaren op mijn tepels. ‘s Avonds kwam er bloed uit en ondanks de goede bedoelingen van de verpleging ging het alleen maar slechter. Dochterlief kon zuigen als de beste, maar er kwam niets uit mijn borsten. De volgende dag begon men met fingerfeeding en zat ik aan de kolf. Na een kwartier kolven per borst had ik drie druppels colostrum, wat ik met mijn vinger in haar mondje stopte. Zo ging het ‘t hele weekend. Ik voelde me een grote mislukking en snapte niet wat er mis was gegaan.
Op maandag kwam dan eindelijk lactatiekundige Ine. Mijn eerste engeltje: een simpele massagetechniek en al snel kwam er melk! Elke keer dat ik kolfde, kwam er meer: eerst 1 ml, toen 2, toen 3, en tegen de tijd dat het donderdag was, kolfde ik zelfs een keer 60 ml! Door de kapotte tepels dronk mijn dochter nog niet bij mij, maar op donderdag kwam er thuis een andere lactatiekundige langs. Helaas bleek deze dame niet de juiste voor mij. Ze gebruikte moeilijke technieken die ik lastig onder de knie kreeg, maar: mijn dochter dronk bij mij en kloven had ik niet meer. Maar na twee weken met kromme tenen, angst en beven belde ik uiteindelijk Jacqueline, mijn favoriete lactatiekundige en grootste engel: zij veranderde mijn hele borstvoedinghel in borstvoedinghemel!!
Jacqueline wierp één blik op mijn zielige, rode tepels en zei droog: nou, jij hebt ook op je buik achter een auto gehangen zeg… Tja, zo voelde het inmiddels ook. Ik wist niet wat ik fout deed, ik probeerde die techniek van de andere lactatiekundige, dochterlief dronk en groeide goed, maar ja, het deed steeds zo’n pijn! Dit kon toch geen toeschietreflex zijn? Nee hoor, het bleek het allersimpelste aanlegprobleem te zijn… De moeilijke techniek van de vorige dame mocht ik vergeten. Het enige doel: ervoor zorgen dat mijn tepel zo ver mogelijk achterin haar mondje kwam. Dus als zij haar mondje opendeed. Met 50 km per uur die tepel er in mikken, en zat hij niet goed, lekker op haar rugje duwen zodat haar mondje automatisch verder openging en dus mijn tepel verder naar achteren. En spontaan was het hele probleem opgelost. Hier had ik dus bijna een maand mee zitten aanmodderen. En waarom? Omdat op het ziekenhuis niet meteen door een professional was meegekeken op de eerste dag en omdat de tweede lactatiekundige er een te moeilijk verhaal van maakte.
Inmiddels is mijn dochter elf maanden en voeden wij met veel liefde en plezier. Vanaf die dag genieten we beiden met volle teugen van borstvoeden en staat voor mij vast dat ik langvoeder ga worden. Elke voeding is een genot: als ze honger heeft, troost zoekt, even wil bijkomen op een drukke verjaardag of ziek is. Ze gaat drinken en we ontspannen alle twee. Al mijn zorgen zakken naar de achtergrond en het enige wat op dat moment telt is de mooie ogen van mijn dochter, het ontspannen sabbelen aan mijn borst, het handje dat mijn borst streelt of mijn mond zoekt.
Inmiddels krijg ik het erg warm als ik moeders hoor praten over makkelijk te voorkomen of op te lossen problemen en hierdoor overgestapt zijn op de fles. Ik voel me dan boos over de slechte hulp en voorlichting en verdrietig dat deze moeders niet mogen meemaken wat ik voel. Ik gun dit iedereen. Borstvoeding moet een genot zijn, zo is het bedoeld. Want als alle moeders borstvoeding zo fijn vinden als ik, bestaat er geen flesvoeding meer.
Emma