Bijna alle dieren weten precies wat ze moeten doen tijdens de bevalling, en ook na de bevalling lijkt bijna alles vanzelf te gaan. Als ik besloten heb voor mijzelf dat ik gewoon mijn gevoel ga volgen net als in de dierenwereld, staat het voor mij vast: geen cursussen. Als ze mij vragen waarom ik niet na pufcursussen ga, is mijn antwoord doodleuk: ‘Een koe kan ook gewoon bevallen van haar kalfje zonder cursus’.
Zoals bij vele ging niet alles helemaal van een leien dakje en dan is je eigen gevoel volgen heel belangrijk. Mijn bevalling ging ondanks een inleiding wegens zwangerschapsvergiftiging en een grote baby van 4255 gram heel erg goed. Maar onze knul die we Roel hebben genoemd was met 38 weken geboren, en dan wordt de term macrosomie al meteen genoemd. Roel moest 24 uur blijven ter observatie voor zijn suikergehalte, en werd 2 verdiepingen lager op de couveuseafdeling geparkeerd (ik moest ook ter observatie blijven vanwege de zwangerschapsvergiftiging). Of dat natuurlijk voelde? Och ik dacht er niet veel over na en ging lekker veel in mijn rolstoeltje naar hem toe.
Als ik er nu aan terugdenk begon toen het geluk van Roel: Er was een redelijk goed borstvoedingsbeleid in het ziekenhuis en ik moest hem heel veel aanleggen. Vele zusters vertelde me dat ik super tepels heb, en hierdoor weet hij al snel heel goed aan te happen en mijn borsten krachtig te stimuleren waardoor de voeding ook goed op gang kan komen. Ik deed maar wat met aanleggen maar het bleek gewoon goed te gaan. Maar zijn suikerwaardes schommelde in het begin wel en er is in totaal 60 ml kunstvoeding (verdeeld over 3 x) doormiddel van cupfeeding aan Roel gegeven zonder te vragen, gewoon protocolletjes. Als we dan na ruim 30 uur naar huis mogen staat er ons een kraamverzorgster thuis op te wachten, Dit is een topkraamverzorgende. ‘Gewoon aanleggen die baby kent geen klok’ kreeg ik van haar te horen. Onze kraamverzorgster liet mij samen met Roel in 1 bed slapen, en ons lekker samen in bad gaan.
Ik kreeg geen commentaar als ik tijdens onze ochtendevaluatie ‘s weer vertelde dat Roel lekker bij ons in bed had geslapen. ‘Denk maar niet dat je op jullie Roel gaat liggen hoor!’ dat waren de woorden van onze kraamverzorgster. Onze kraamverzorgster beschermde ons tegen de maatregelen van de wijkzuster en verloskundige ondanks dat hij heel erg geel zag, ik moest hem gewoon lekker veel aanleggen dan zou het vanzelf wel goed komen. En dat kwam het ook! Dit allemaal is Roel zijn geluk dat de borstvoeding goed op gang is gekomen ondanks mijn onwetendheid, want als ik nu terugkijk met wat ik nu weet over borstvoeding en wat ik links en rechts allemaal hoor, gaat het op veel plekken niet zo. (En die 60 ml kunstvoeding die vergeet ik gewoon, ik wist niet beter en in de toekomst zal ik dat niet meer toelaten.)
De borstvoeding was goed op gang bewees Roel met zijn bijna 6,5 kg bij zes weken leeftijd. Maar dan volgen er tegenslagen en de eerste spruw komt om de hoek kijken, dat deed pijn bij zowel Roel als mij. Maar dit hebben we redelijk snel onder controle lijkt het, totdat het voor een tweede keer snel terugkomt maar dan maken we er alsnog korte metten mee. Maar na een paar dagen leek er weer iets aan de hand, in het begin huilde hij alleen ‘s avonds maar na een tijdje ook ‘s nachts en vervolgens 24 uur per dag?. van de pijn. Als hij niet huilde hing hij vastgeplakt aan mijn borst of hij lag knock-out terwijl wij met hem aan het wiegen waren. Een draagdoek werd in huis gehaald zodat ik toch nog wat handen vrij had, en ik zo Roel kon laten slapen.
De commentaren dat ik Roel te veel deed verwennen met de borst en draagdoek bleven niet lang weg, maar daar trok ik mij niks van aan. Want onze Roel had pijn en hij had baat bij mijn moedermelk, onze troost en de draagdoek. Sommige opperde al dat alle problemen opgelost zouden zijn als ik gewoon overging op kunstvoeding. Zelfs mijn eigen moeder die nooit geen druppel borstvoeding heeft gegeven wist dit mij te vertellen. Haar commentaar: ‘dat is het fijne van flesvoeding, je weet precies hoeveel ze drinken’ heb ik meerdere malen gehoord. Maar Roel huilde niet van honger, dat wisten wij zeker. Maar als een borstgevoede baby huilt van de pijn lijkt het al gauw huilen van de honger schijnbaar?
Maar ik bleef eigenwijs en Roel bleef lekker aan mijn borst plakken en in de draagdoek zitten. Na anderhalve maand wisten we de oorzaak van de pijn bij Roel en na doorzettingsvermogen en puzzelen met de kinderarts en vooral eigen verstand werd het opgelost, en Roel kon weer lachen! En toen wilde ik toch echt die knobbel laten onderzoeken die al een aantal maanden in mijn rechterborst aanwezig is. Een radioloog durfde geen biopsie uit te voeren omdat ik borstvoeding geef. Ik wil voorlopig nog echt niet stoppen met borstvoeding en ik ging informatie op zoeken, en o.a. Stefan Kleintjes heeft mij hiermee geholpen. Uiteindelijk op aandringen van mij, met de kennis die ik intussen verzameld had, is er toch een biopsie uitgevoerd want dat is gewoon mogelijk!
Als je goed leest merk je dat Roel geluk heeft gehad met onze kraamverzorgende en mijn vermogen om ergens anders informatie te halen, zonder dat had Roel misschien al geen borstvoeding meer gekregen. Maar in de toekomst zal ik iedereen aanraden om bij ieder probleem eerst een lactatiekundige in te schakelen, en misschien is een borstvoedingscursus of een informatief boek zo gek nog niet! En dan ga ik morgen voor het eerst naar een lactatiekundige zodat we een begin kunnen maken om de ontsteking in die afgesloten holte in mijn rechterborst door mijn eigen lichaam te laten oplossen.