Op 1 september 2009 wordt onze tweede dochter Eva geboren. Dat de borstvoeding deze keer met zoveel hindernissen gepaard zou gaan had ik nooit kunnen bedenken. Na de bevalling, die vanwege langdurig gebroken vliezen in het ziekenhuis plaatsvond, werd Eva op mijn blote borst gelegd. Niet veel later nam ze als een natuurtalent haar eerste slokjes. Helaas bleek ik een flinke fluxus te hebben en moest ik met spoed naar de OK. Met Eva op zijn arm keek mijn man me ontredderd na.
Bijgekomen van de narcose kreeg ik te horen dat ik drie liter bloed verloren had. Ik voelde me beroerd maar wilde niets liever dan mijn pasgeboren meisje en mijn lief zien. Niet lang daarna werden we met zijn drieën naar een eigen kamer gebracht; de zaal zou nog te vermoeiend zijn. Eindelijk tijd om aan Eva te snuffelen en de emoties de vrije loop te laten. Omdat ik zoveel bloed had verloren moest ik liggen en hulp vragen om Eva bij me te laten drinken. Gelukkig deed Eva dat supergoed. Ik kreeg koorts; kreeg antibiotica via het infuus en had een schrikbarend laag Hb door het enorme bloedverlies. Lijkbleek en totaal futloos.
De eerste nacht was verschrikkelijk omdat ik werkelijk niets kon. Bij elk huiltje van Eva en elk instinct om haar op te pakken om te troosten of aan de borst te laten drinken moest ik de verpleging roepen. Wat een narigheid. Gelukkig was er ook verpleging die het me toestond om Eva bij mij in bed te laten slapen. Daar was ze veel rustiger dan in haar eigen bedje.
De volgende dag voelde ik me nog beroerder en bleek mijn Hb gedaald te zijn naar 4.2. Er werd een tweede infuus aangelegd en ik kreeg een bloedtransfusie waar ik gelukkig van opknapte. Met in elke arm een infuus en een charmante blaaskatheter lag ik aan bed gekluisterd en probeerde ik er zo goed mogelijk voor Eva te zijn.
Bovenop dat alles kreeg ik te horen dat de kinderarts van mening was dat Eva teveel was afgevallen. Advies: een flesje kunstvoeding bijgeven. Al voelde ik me hondsberoerd en wilde mijn lijf niet, mijn geest was nog helder. Dan leg ik haar nog liever vaker aan, heb ik gezegd. Ik was herstellende, geen wonder dat de borstvoeding dan wat moeilijker op gang komt. Mijn vorige dochter had ik per slot van rekening zestien maanden gevoed en toen had ik moedermelk in overvloed; dus het zou ook deze keer echt wel goed komen. Wat was ik blij dat het mijn tweede kindje was en niet mijn eerste, dat je al borstvoedingservaring hebt.
Toen ik na een paar dagen met Eva naar huis mocht kwam het heel snel goed met de borstvoeding. Lees: ik had zoveel voeding dat ik best donor had kunnen worden van de hele neonatologie-afdeling van het ziekenhuis. Het was dus eerder weer zoeken hoe de enorme hoeveelheid verminderd kon worden. Net toen ik dat een beetje op de rails had en ik mezelf weer enigszins goed begon te voelen diende zich een volgende hindernis aan.
Sedert de bevalling had ik een dof gevoel in mijn bil wat zich uitstrekte naar mijn been en kon ik vaak niet goed zitten. Zo’n zeven weken na de bevalling werd de pijn zo hevig dat ik niet meer op mijn rechterbeen kon staan en me nauwelijks meer kon voortbewegen. Zelfs als ik lag had ik verschrikkelijk veel pijnen; echt 24 uur per dag zenuwpijn. De huisarts diagnosticeerde een ischias. Maar toen ik na weken pijn te hebben helemaal niets opschoot wat betreft herstel heb ik me laten doorverwijzen naar een neuroloog. Deze neuroloog constateerde dat ik een forse hernia had die zonder operatie niet meer goed zou komen. Nog niet zo lang geleden bevallen en nu weer onder het mes. Wat een klap en wat een domper. Voor mijn gevoel was ik net de eerste klap te boven en nu dit.
Goed overleg gevoerd met de anesthesist, de neurochirurg en de verpleegkundigen over het feit dat ik pas bevallen was, nog volledig borstvoeding gaf en ook wilde blijven geven. Alle medicatie die ik moest krijgen moest dus ook met borstvoeding kunnen. Gewapend met borstkolf en oxytocine neusspray (door pijn lukte kolven zonder neusspray niet) naar het ziekenhuis. Voor de operatie en zoveel als mogelijk tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis Eva zelf voeden, en thuis gekolfde melk uit een flesje van papa. Heel wat sneeuwbuien en gladde wegen zijn getrotseerd om Eva bij mij te laten drinken en de gekolfde melk (het witte goud) weer mee naar huis te nemen.
Eenmaal thuis en bekomen van deze operatie was het probleem dat ik Eva niet zelf mocht tillen. Wekenlang ben ik afhankelijk geweest van anderen die haar moesten aanreiken als Eva wilde drinken. Ook moest ik anderen inschakelen om haar te troosten als ze krampjes had. Gelukkig had ik mijn borstvoeding nog, mijn kostbare momentjes die ik exclusief met haar kon hebben.
Twee maanden na de hernia operatie gaat het al een stuk beter, alleen heeft Eva eczeem. Ze blijkt een koemelkeiwit-, noten- en ei-allergie te hebben en reageert overgevoelig op varkensvlees, citrusfruit en banaan. Verder heeft ze Candida Albicans schimmelinfectie in de darmen. Het resultaat van alle antibiotica die ik bij beide operaties heb gehad. Ben nu dus op een streng dieet. Nog een hindernis te overwinnen. Maar als ik zie hoe haar huid opknapt is het absoluut de moeite waard!
De afgelopen periode heb ik meerdere keren het advies gekregen om te stoppen met de borstvoeding. Kies maar voor jezelf; je hebt het nu al zwaar genoeg. Maar als ik naar dat tevreden snoetje van mijn inmiddels vijf maanden oude Eva kijk terwijl ze bij mij aan de borst drinkt en me beloond met de meest prachtige en voldane glimlach die ze maar tevoorschijn kan toveren, weet ik genoeg. Het is de moeite waard geweest om door te zetten. Vanaf nu kan het alleen maar beter worden, voor haar en voor mij en mijn gezin.
Esther