Beste Stefan,
Altijd lees ik hier de columns over mooie borstvoedingsmomenten, over moeilijke bevallingen, moeilijke borstvoedingen, langvoedsters, samenslapers en de doorzetters van moeders, waar ik bewondering voor heb. Mijn gevecht is niet lichamelijk en niet mooi. Het is een gevecht tussen mijn eigen egoïsme, de voordelen van het moderne leven en het goed voor je kindje willen doen. Maar wellicht geeft het herkenning, vandaar dat ik het naar je schrijf.
Acht maanden geleden werd mijn dochtertje geboren. Ik wilde borstvoeding geven. Punt. Ik had me niet ingelezen, op de bijeenkomst voor borstvoeding werd ik ongemakkelijk van alle hoogzwangeren en de slideshow van tepels mocht van mij over worden geslagen. Ik heb onthouden welke flessen je kon gebruiken. Maar ik moest en zou borstvoeding geven. Want dat was het beste. En die slogan mag dan niet de beste zijn, voor mijn perfectionistische aandrang is ie perfect.
Na de bevalling met 37,5 week bleek de borstvoeding helemaal niet zo makkelijk. In het ziekenhuis werd onze dochter ‘aangelegd’, waarna de verloskundige de papieren ging regelen. Ze zoog vrolijk drie keer zonder effect en viel daarna genoegzaam in slaap. ‘Gaat goed hè’, zei de verloskundige toen mijn kleine paars uitgeslagen, wit besmeurde pakketje werd overgeheveld naar de andere kant ‘Ja, gaat goed!’ riep ik nog onwetend, allang blij dat ze er uit was en de bevalling voorbij was. Maar thuis bleek van niet. Onze kraamzorg, José, heeft na intensieve begeleiding, aanleggen, aanleggen, kolven, voeden met een spuitje enz. de borstvoeding op gang gekregen. Dankzij mijn perfectionisme en de fantastische kennis en het doorzettingsvermogen van José was de borstvoeding een feit.
De eerste maanden vond ik superzwaar. Ik had me ingelezen over de praktische zaken van een baby, hoe verschoon ik een luier, aankleden, de benodigdheden enz. Maar een babytje volgt geen theorieboek. En onze prachtige, maar o zo onrustige dochter al helemaal niet. Ik dacht dat ze gewoon heel erg veel wilde drinken. Dus ik legde veel aan. En werd langzaam vermoeid en gestrest. Ik dacht dat iedere dag een regeldag was. Ik wilde stoppen met de borstvoeding, mijn vrije leventje weer terug en bij acht weken gaf ik mijn eerste flesje kunstvoeding.
En toen moest ik huilen. Achteraf, alleen zittend op mijn bed. Ik begreep er niets van.
Moest ik nu doorzetten met de fles of de borst? De eerste verhalen uit mijn omgeving over kunstvoeding en de voordelen en het vrije leven hadden mij al bereikt. Maar wat was dit? Schuldgevoel? Hormonen? En toen kwam mijn redding in een boek: Ria Blom. Ria Blom? Durf je dat daadwerkelijk hier op borstvoeding.com neer te zetten? Ja. Zij schreef over mijn dochter. En over mij. Ze schreef over de moeders die afgemat en uitgeput met een heerlijk mollig gevoed baby’tje in haar praktijk aankwamen. En uiteindelijk stopten met borstvoeding, wat volgens Ria niet nodig was (Ria is voorstander, ja). Haar tip: minimaal twee uur tussen de voeding. En natuurlijk heb ik ook ingebakerd, met mate laten huilen (degenen die nog steeds het dertig-minuten-kookwekker-verhaal vertellen, lees het boek dan eerst) en de regelmaat ingevoerd. Maar de twee uur, dat was mijn redding. En het besef dat mijn dochtertje moe was. Uiteindelijk hebben we onze eigen weg gevonden en Ria los gelaten, maar toen was ze mijn redding.
Pas na 3,5 maand vond ik het borstvoedingsforum toevallig op internet. En sindsdien leef ik tussen twee kampen. Tussen de wat is borstvoeding heerlijk moeders en de ‘wat zijn we blij dat we geen kunstvoeding hoeven te geven moeders’ en aan de ‘na vier maanden voelde ik me mezelf weer en had ik mijn leven terug’- moeders. Aan de ene kant trek ik me op aan het forum en de informatie en aan de andere kant luister ik naar de verhalen van de kunstvoedingsmoeders.
* Vaker voeden dan vier keer per dag is heel normaal ‘ geef je nog zoveel voedingen? Dat is enorm zwaar voor je lichaam. * Het is ‘bÃj’voeding het eerste jaar, het hoeft echt nog niet ‘ je moet echt minderen met borstvoeding en vervangen door vaste voeding, zoveel eiwitten is helemaal niet goed. * Doorslapen is niet normaal voor baby’s ‘ slaapt ze al door? * Als je tot drie jaar opvolgmelk nodig hebt, is borstvoeding dus heel normaal ‘ een ouder kindje aan de borst? Gatver.
Er is geen middenweg heb ik ontdekt. Of je voedt, of je voedt niet, zo simpel is het. Ik bevind me in een oorlogsgebied. En ik ben in conflict. Met mezelf. Dat brengt me er driemaal per maand toe om te starten met afbouwen, omdat ik zo graag de deur uit wil.
En dat brengt me er driemaal per maand toe om toch weer te starten als ze het flesje niet wil of als ik zwicht voor het genot dat zij heeft van de voeding. Ik lees stiekem dagelijks het borstvoedingsforum en schrijf enthousiast mee. Maar ik ben ook blij als een kind met alle gratis reclame en pakketjes en lepeltjes en gadgets van de bekende kunstvoedingsmerken.
Ik wil dat ze doorslaapt en voed liever niet ‘s nachts, zodat ik niet meer zo moe ben als eerst. Maar geniet ervan als ze niet lekker is en wel weer kan slapen ‘s nachts als ik haar de borst geef en ze troost en comfort heeft.
Ik heb moeite naar Tiet Zat te kijken. Maar ik bewonder de wilskracht van de moeders en de kracht om ‘apart’ te zijn, zodat zij hun kinderen het beste kunnen geven. Ik wil weer drankjes drinken met vriendinnen zonder dat ik uren tel. Ik wil weer de deur uit zonder kolven of stuwing. Tegelijkertijd wil ik vriendinnen die stoppen met borstvoeding overhalen om niet te stoppen, omdat dat beter is voor hun kindje.
En tegelijkertijd ben ik jaloers, omdat zij niet meer zo vast zitten aan hun kindje. Maar die band met borstvoeding krijg ik nooit meer terug. Ik wil niet meer hoeven zeggen dat ik borstvoeding geef en een excuus verzinnen waarom ik nog zelf voed (ik heb er inmiddels meerdere, maar meestal zwijg ik erover). Maar ik geniet van de momenten dat ik haar zorgeloos slapend na een voeding in bed leg en ze niet eerst even een paar minuten heeft hoeven huilen. Ik wil dat ze het beste krijgt en daar werk ik wekelijks een verstopping voor weg. En tegelijk wil ik me niet meer schuldig voelen als ik zou stoppen.
Ik schaam me voor borstvoeding en ik ben trots op borstvoeding. Borstvoeding is niet makkelijk, het is een dagelijks gevecht, waarbij ik me de ene dag in het ene kamp bevind en de andere dag in het andere kamp. Mijn dochter is acht maanden en ik geef borstvoeding. De ene dag een beetje meer dan de andere.
Leonie