Een tweetal jaar terug ‘pende’ ik hier het borstvoedingsverhaal neer van mijn dochter…(de normaalste zaak ter wereld). Het was er een met een erg lange en pittige start, moeilijk, emotioneel en fysiek heel erg intensief… Maar samen gingen we ervoor en konden aan de moeilijke start nog een mooi verhaal van anderhalf jaar breien. Een verhaal met een pittige start. Gelukkig een mooie afloop waardoor een tweede borstvoedingsavontuur me niet afschrikte… maar hoe verschillend kan het zijn! Hopelijk biedt het wat steun aan andere mama’s… eerste keer moeilijk wil niet automatisch zeggen tweede keer ook moeilijk… (en als het toch zo is, zijn er veel hulplijnen in te schakelen).
Een jaartje later dus begon een nieuw avontuur… Zus kreeg een broertje.
Mama met een klein hartje, want, hoe zou de borstvoeding verlopen? In mijn hoofd speelde hetzelfde scenario als bij mijn dochter.
Ik maakte me geen illusies, maar was natuurlijk wel een beetje (veel) kennis en ervaring rijker. Kraamhulp was dus geregeld, nummer van de lactatiekundige bij de hand. Alle mogelijke hulplijnen zouden snel ingeschakeld kunnen worden zodat mijn enige focus m’n zoontje zou zijn.
Hoe het ook zou lopen, borstvoeding zou hij krijgen, en we zouden opnieuw volhouden…
want gelukkig had ik bij mijn dochter ook het wonderlijke ervan gezien: na de moeilijke periode kwam het genieten, de rust, het gemak, troost voor beide, liefde.
Dit maakte me sterk… en vol moed om ervoor te gaan…. Ergens was ik ook benieuwd naar de reactie van mijn dochter. Zou ze het zich herinneren en zelf ook terug willen? Zou ze jaloers zijn?
Toen was je er, kleine man… 17 april 2015… wat vroeger dan verwacht, maar wonder boven wonder… jij wist je weg direct te vinden. Anders dan bij zus, mocht jij lekker lang skin to skin liggen. Je was een veel rustiger baby’tje (in het begin toch)… waardoor ikzelf sneller op kracht kon komen.
Waarom ik het voedingskussen niet gebruikte en ook de tepelzalfjes links liet liggen, was voor de vroedvrouwen een raadsel… het is toch comfortabeler? Goed smeren hoor!!
Maar met ervaring van zusje in mijn achterhoofd, volgde ik direct mijn gevoel, wat best voelde voor ons samen… geen kussen, moedermelk op de tepel achteraf, samen slapen.
En ja… de eerste ‘opstart’pijnen waren er wel. Stuwing, een klein kloofje, harde warme borsten als ik iets te veel hooi op mijn vork nam… maar dit was niets in vergelijking.
Ik voelde ook veel sneller wat mijn lichaam nodig had.. of wanneer ik gas terug moest nemen. Doordat ik mezelf voorbereid had op worst case scenario, was dit plots zo een verademing…
Zou dit dan de ‘roze wolk’ zijn waar iedereen het over had? Ik was precies verliefd. Ik kon genieten, van mijn zoontje, en ook genoeg aandacht geven aan zusje die nu plots een groot meisje leek, maar eigenlijk nog even veel nood had aan mamatijd als daarvoor.
Hoe verschillend kan het zijn…
Terwijl zus uren aan de borst hing, was jij klaar in vijf minuten…
Terwijl zus na die uren tevreden in slaap was, was jij nooit tevreden…
Al liep de borstvoeding bij mij nu zo goed, jij was er minder tevreden mee…
te gulzig, te veel ineens, een te sterke toeschietreflex, krampjes, …
Terwijl zus heel makkelijk ook een flesje accepteerde, moet jij hier niks van weten…
maar opnieuw gingen we er samen voor. Aanbod en vraag werden beter op elkaar afgestemd. Je werd tevredener na de voedingen. En plots, na enkele maanden besefte je dat de borst een ideaal slaapmutsje is… En als mama een dag werken is, haal je ‘s nachts alles lustig in.
Ondanks alle (nog steeds) onderbroken nachten, zou ik dit avontuur voor geen geld ter wereld willen missen.
Want hier zijn we dan…
Je vierde net je eerste verjaardag…
en zus? Die vindt het nog altijd heel interessant, komt broertje ‘helpen’ met drinken, of ze nestelt zich dicht bij ons om haar ‘grotemeisjesmelk’ te drinken, terwijl broertje ‘babymelkje’ drinkt. Af en toe krijgt ze wat gekolfde melk, aangezien broertje een flesweigeraar is. Dan proest ze het uit ‘mama toch, dat is Linusmelkje!’. maar ze drinkt het wel op.
Voorlopig nog geen vragen of sluikse opmerkingen in de richting van hoe lang nog? nog steeds? Of hij kan toch ook slapen zonder? Samen met zus is die weg al mooi vrijgemaakt.
En ik zou toch net hetzelfde antwoorden.
Hoe lang…? We zien wel…. zolang we er ons beide goed bij voelen…
Laat het nog eventjes ons momentjes zijn… in een vingerknip ben je groot kleine man…
Laat het nog eventjes de normaalste zaak ter wereld zijn…
maar eigenlijk is het een wonderlijk natuurfenomeen.
Bieke
(PS. ik stuur ook enkele foto’s mee, 1 ervan vind ik wel bijzonder, broertje was 1 dag geboren en zus zag broertje voor de eerste keer als hij net borstvoeding kreeg. Ze kwam heel erg dichtbij zitten en gaf hem een zoen, toen hij 1 kant gedronken had, moest van haar ‘nu de andere kant’… een voorbode van hoe ze nog steeds heel bekommerd is om haar broertje, en hoe ze zich waarschijnlijk toch wel nog iets herinnerde van haar eigen borstvoedingsavontuur)
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding
- Heb jij ook een belangrijk verhaal? Kijk hier en schrijf ons over je zieleroerselen!
- Bereid je voor op borstvoeding en lees hier alles over borstvoeding.