Ik geniet

Ik geniet. Met een tevreden koppie ligt ie tegen me aan. Mijn derde kindje. Zijn lijfje lekker tegen me aan gevlijd, zijn handjes en voetjes warm tegen mijn blote huid en zijn oogjes vallen langzaam dicht terwijl hij heerlijk ligt te drinken. Langzaam worden zijn slokken kleiner en kleiner, totdat alleen zijn lipjes nog af en toe bewegen. Hij slaapt. En ik geniet.
Ik geniet van samen lekker ontspannen op bed liggen, van wegdoezelen, van dat warme kleine lijfje tegen me aan, van bij elkaar zijn. En aan de lichaamstaal van mijn kindje te zien, aan zijn ontspannen gezichtje, aan de vele lachstuipjes op zijn gezichtje, geniet hij ook.

Het mag alleen tegenwoordig niet meer. Slechte slapers krijg je ervan, van kinderen die alleen aan de borst in slaap vallen. Het is verstandig om je kindje wakker in bed te leggen, zodat het zelf in slaap leert vallen. En huilen om in slaap te vallen mag best. Zet de kookwekker maar, of neem een douche om de tijd te overbruggen, lees ik als tips in een tijdschrift voor jonge ouders. Een heel jong kindje mag best een kwartier huilen en als ze wat groter zijn, is een half uur ook prima. Uiteindelijk leren ze het zelf, op eigen benen staan en zelf in slaap vallen.

Terwijl we daar samen liggen te doezelen, moet ik aan mijn andere kinderen denken. Mmm, zijn dat goede slapers? Zij mochten ook aan de borst in slaap vallen, zij mochten ook clustervoeden ‘s avonds, de hele avond drinken afgewisseld met slapen in mama’s armen. En nu slapen ze weliswaar zonder borst, maar hebben ‘s avonds tijd genoeg en willen niet aan slapen denken. ‘Nog één slokje water en dan ga ik echt slapen’. Of, wat het ook altijd goed doet is, ‘ik moet echt plassen’. ‘Nog één kort verhaaltje dan, of een liedje?’ Of, ‘nog één vraag, mama, dit is echt belangrijk, moet ik morgen naar school? En naar de bso?’. Tsja, en we moeten wel eens boos worden, voordat ze weten dat het echt menens is en dat echt bedtijd is. Gelukkig slapen ze dan als roosjes en als ze ‘s nachts huilen, is een kus en een knuffel genoeg om ze weer heerlijk verder te laten slapen in hun eigen bedjes.

Zou het anders zijn geweest als ze als baby zichzelf in slaap moesten krijgen? Zouden ze dan als keurig opgevoede burgertjes gaan slapen zonder tijdrekken? Ik denk het niet. Dat tijdrekken zie ik maar als iets wat bij kind-zijn hoort. Ik deed het vroeger zelf ook. Nee, ik houd mezelf voor dat we onze kinderen juist een gevoel van veiligheid en geborgenheid hebben gegeven, een ‘je-mag-er-zijn-‘ en ‘wij-zijn-er-voor-jou’-gevoel, een ‘je-hoeft-je-niet-eenzaam-te-voelen’-gevoel.

Gelukkig is dit mannetje mijn derde kindje en heb ik inmiddels wel geleerd om mijn eigen gevoel te volgen. En ik ga weer verder met genieten. En terwijl ik dat doe, bedenk ik me hoe triest het is om je kind dat te ontzeggen. Van nabijheid en contact genieten, je veilig en geborgen voelen, daar wordt toch niemand slechter van? Net zoals ik geniet van hem, zo geniet hij ook van mij. En wat is er nou belangrijk als je zes weken oud bent?

Geschreven door Femke