Kennissen van ons hebben twee geadopteerde kinderen, die elk op hun eigen manier worstelen met hun slechte start. Op een gave en relatief eenvoudige manier hebben mijn babyzoon en ik haar negenjarige dochter een beetje kunnen helpen!
Enkele maanden geleden werd ik gevraagd of ik ervoor open stond om een laagdrempelige ‘therapie’ te bieden door met moeder en dochter af te spreken en hen te laten kijken naar alledaagse omgang tussen mij en mijn baby.* Het maakte me nieuwsgierig en enthousiast dat het voor een ander kind helend zou kunnen zijn om ons samen te zien. Natuurlijk waren ze welkom.
Het was best een beetje spannend. Hoe zou het lopen, hoe zou het aanvoelen en hoe zou het meisje reageren?
Meteen de allereerste keer bleek dat het meisje het meest ondersteboven was en bleef van de borstvoeding. Wanneer ik mijn zoon aanlegde, keek ze met grote ogen aandachtig toe. Eenmaal thuis kroop ze bij haar vader en moeder op schoot en wilde ze graag liggen zoals mijn zoon bij mij aan de borst doet. In de ontmoetingen erna (meestal een klein uurtje) kwam het regelmatig voor dat ze een borstvoedingsmomentje zag en ze bleef het heel bijzonder vinden. Ze zag dat mijn zoon er rustig van werd, dat hij heerlijk lag en dat het iets intiems was. Ze had ook haar vragen ‘Heeft hij zoveel honger?’ en na een zachte opmerking van mij dat zo’n momentje tegen bijna alles helpt, floepte ze er een keertje uit: ‘Zou dat voor mij ook gelden?’ waarna ze bloosde. Het was zelfs een keertje zo dat toen haar moeder zei ‘We gaan zo naar Marijke’, zij met haar handen spontaan een borstengebaar maakte. Thuis praatte ze ook regelmatig over hoe mijn zoon bij mij drinkt. Gek idee, maar ook wel heel mooi.
Natuurlijk heeft ze nog veel meer van onze interacties gezien. Hoe ik naar mijn zoon zijn signalen kijk, ik zachtjes tegen hem praat, hem uitnodig met een speeltje, we samen een beetje dansen op een liedje, hoe ik hem verschoon etc. Veel van deze dingen heeft ze in haar gedachten herbeleefd en iets over geuit met woorden of in haar gedrag. Maar niets zo sterk als de borstvoeding…
De hoop was dat door dit allemaal te zien, het voor haar op de één of andere manier zou gaan aanvoelen alsof ze dit ook zelf heeft ervaren. Het haar wat rust zou geven.
Ik ben er erg blij mee dat haar moeder pas nogmaals vertelde dat het haar dochter goed heeft gedaan. Dat ze beter in haar vel zit.
Behalve een enorme eer, is het voor mij ook een extra bevestiging geweest dat borstvoeding echt enorm waardevol is. Naast lichamelijk, ook emotioneel / psychisch. Natuurlijk geloofde ik dat al. Maar ik ben best wel onder de indruk van deze ervaring en deel dit graag met u!
Met vriendelijke groet, Marijke
(27 jaar en moeder van twee jongens)
*Geïnspireerd door een theorie / therapieën in de Verenigde Staten over het prikkelen van spiegelneuronen door observatie.