Ik weet het nu zeker: er is geen periode waarin je zóveel -ongevraagde- adviezen krijgt als die wanneer je zwanger of net bevallen bent. Met dikke buik of pasgeboren baby werd ik overspoeld door adviezen, aanbevelingen en ervaringsverhalen die meestal begonnen met de zin ‘je moet écht…’ en dan volgde hetgeen ik écht moest gaan doen want ‘de zus van de buurvrouw van mijn schoonbroer die zweert erbij’. Oké…
Nu houd ik al niet van het woord ‘moeten’. Ik moet helemaal niks. Ja: goed voor m’n kind zorgen, dat wel. Maar mag ik alsjeblieft zelf weten hoe ik dat ‘moet’ doen? Ik wil dus de fijne ervaringen die ik heb met mijn zwangerschap en kindje wel delen met anderen, maar niet aan ze opdringen. Ik vind ‘t fijn, nee heerlijk om borstvoeding te geven. Om mijn kindje te dragen in een draagdoek als we ergens naartoe gaan of wanneer ik m’n handen vrij wil hebben. Om wasbare luiers te gebruiken. Om m’n dochter in de co-sleeper naast me te hebben liggen ‘s nachts. Maakt me dit tot een geitenwollen sokken moeder? Misschien in andermans ogen wel, al zal je dat ‘van de buitenkant’ niet van me zeggen denk ik zo. Ik maak mijn keuzes, vind ‘t fijn als anderen die respecteren en andersom accepteer en respecteer ik van anderen dat zij andere keuzes maken.
Iemand die van tevoren al pertinent zeker kiest voor kunstmatige zuigelingenvoeding, zal ik niet op andere gedachten brengen. Nee, hier verzuim ik misschien mijn voorlichtingsplicht maar ik doe het niet. Als iemand met grote paniekogen vertelt dat ze ‘vooral wil genieten’ in de kraamtijd en ‘dat gedoe met borstvoeding’ niet wil aangaan, dan zal ik haar niet tegenspreken. Wel zal ik in alle rust op dat moment mijn dochter aanleggen, waarna die met tevreden geluidjes ligt te drinken om het tegendeel te bewijzen. Dat dan weer wel…
Ik lieg als ik zeg dat het allemaal vanzelf is gegaan, de borstvoeding, want dat ging het echt niet. Net zoals de bevalling niet vanzelf ging. Totaal tegen al mijn natuurlijke plannen in, werd ons kleine meisje via de keizersnee op de wereld gebracht. Het kón niet anders, dat wist ik ook wel, maar het ging zo tegen mijn gevoel in! Na de operatie moest ik even op de intensive care blijven. Gelukkig hadden we een geboorteplan en daarin stond dat als ‘t niet mogelijk was onze baby op mama’s borst te leggen, dat papa haar bij zich zou krijgen. Het eerste uur heeft ze dus lekker bij papa gelegen en al smakkend met haar mondje gezocht naar de tepel. Achteraf is dit heel goed geweest want toen ik na een uur op de afdeling werd gebracht, begon ze meteen te drinken. Een overwinning!! En toen de nachtverpleegster zei dat er al melk in ‘t lakentje zat, was ik de koning te rijk!
Ons meisje had bij mij gedronken, wat was ik trots! Helaas had ze toch een te laag gewicht en was ze wat zwak om al een volledige voeding binnen te krijgen. Een paar flinke teugen en dan viel ze weer in slaap. Al coachend waren mijn man en ik haar aan ‘t voeden. Ik streelde haar wangetje, mijn man kneep in d’r voetjes en handjes om haar te blijven stimuleren te drinken ‘kom op meisje, nog een slokje, je kán het!’ Had een ander het toen al opgegeven? Wellicht wel, maar mede omdat mijn bevalling in mijn ogen al ‘mislukt’ was, was er mij alles aan gelegen om de borstvoeding te laten lukken! Gelukkig beschikte het ziekenhuis dagelijks over een lactatiekundige die ons bij stond.
Ik weet nog wel dat ik toen dacht aan die beelden van een voedende mama met een tevreden drinkend kindje aan de borst. Dat beeld stond nog ver van ons af, ons meisje hapte na een paar teugen in paniek om zich heen of viel in slaap. Waarna ik de verpleging moest bellen en het hele circus van aanleggen en stimuleren weer opnieuw begon. Op een bepaald punt moest er zelfs bijvoeding gegeven worden omdat haar suikerspiegel echt te laag werd. Ik vroeg om een kolf om zelf te kolven en zo kunstvoeding te voorkomen. Iedere druppel borstvoeding die ze binnen kreeg, was er eentje!!
Extreem misschien, maar opgeven stond niet in mijn woordenboek. Was het makkelijker geweest op dat moment over te gaan op kunstvoeding? Absoluut, en het had ook veel stress en onrust voorkómen in de eerste dagen en weken, dat moet ik toegeven. Maar het kon nog erger…. na een prachtige maar wel intensieve kraamperiode, kreeg ik met anderhalve week een fikse borstontsteking, als ik nog niet wist wat pijn was, dan wist ik het nu! Om de malaise compleet te maken, was ook de buikwond flink ontstoken en moest die opnieuw opengemaakt worden. Waar andere kraamvrouwen na een week toch alweer zelf kunnen lopen, lag ik na ruim twee weken nog steeds plat in bed. Kon amper zitten en totaal niet rechtop staan of lopen. Maar voeden kon ik inmiddels wel!!
Onze dochter dronk steeds beter en iedere ochtend zagen we een hoger getal staan op de weegschaal. Niks meer krampachtig alle druppels voeding in de gaten houden, maar met de dag kreeg ik meer vertrouwen dat dit ging lukken! Die wangetjes werden zienderogen dikker en waar d’r beentjes nog eerst luciferhoutjes waren in het door ons gekochte geboortepakje, werden het steeds meer echte babybeentjes! De kinderarts moest zelfs aan de assistente navragen of het gewicht wel klopte toen we op controle kwamen. Yes! We did it!
Ging het toen helemaal vanzelf… nee, ook nog niet. Het syndroom van Raynaud kwam om de hoek kijken met als gevolg ontzettend branderige pijn in m’n borsten na het voeden. Maar met goede tips en adviezen sloegen we ons ook hier doorheen en eindelijk, na een week of zes ging het wel vanzelf. Echt. Serieus. Helemaal vanzelf.
En groeide ons meiske perfect op mijn voeding. Mijn melk, die inmiddels ook al in grote hoeveelheden in de vriezer lag ‘voor als ik straks weer ging werken’. En ook nu kreeg ik van alle kanten goedbedoelde maar ongevraagde adviezen. ‘Je gaat weer werken? Oh nou dan zal je wel stoppen met borstvoeding hé, da’s ook beter joh, kom je eindelijk weer aan jezelf toe’.
Dat gesleep met een kolf’ vonden de meesten heel raar, alsof je met een volledige agrarische melkinstallatie de trein in moet?! Kom op joh, een mini-rugzakje op, op je werk twee keer kolven en dat is alles! Als je je kind daarmee zo lang mogelijk ‘het beste’ kan geven nou dan doe je dat toch? En nee… alle reclames van de kunstvoedingfabrikanten ten spijt… poedermelk is niet het beste voor je kind qua voedingswaarde. Ze groeien ervan, natuurlijk, maar het beste is het niet en als een moeder er bewust voor kiest, helemaal prima! Ik zal de laatste zijn die haar dan bedenkelijk aankijkt maar laat mij een andere keuze maken alsjeblieft en liefst zonder commentaar graag.
Na die eerste opstartweken begon een ander aspect van borstvoeding steeds meer zijn voordelen te vertonen. Dat borstvoeding zo’n grote troost-factor kan zijn, dat is iets dat ik me van tevoren niet zo had bedacht. Met regelmaat denk ik nu ‘hoe doen andere moeders dat??’ als mijn dochter een huil-momentje heeft en ik haar met drie slokken aan de borst stil krijg. Als ze niet 1-2-3 wil inslapen en dat al drinkend aan de borst in vijf minuten gepiept is. Als we aan het winkelen zijn en ze ineens na een half uur begint te mekkeren en na een paar slokjes weer vrolijk om zich heen kijkt. Als we in een café of restaurant zitten, we eigenlijk nog niet weg willen gaan maar ze wel aan haar etenstijd toe is. Hoe dóen anderen dat??? Zonder borst ben je dan toch nergens? Een fopspeen gebruik ik liever niet want vind ‘t echt zonde van zo’n mooi babygezichtje als er een stuk plastic voor zit en haar laten huilen druist al helemáál tegen mijn gevoel in.
Nee… dan is borstvoeding toch wel heel handig. ‘k Was laatst bij kennissen waarvan de baby onafgebroken aan ‘t huilen was. Maar het was nog geen ‘tijd’ om te eten en dus moest het mannetje wachten. Wachten…!? Wachten op je eten terwijl je nú honger hebt? Dat moesten ze mij eens aandoen zeg. ‘Nog een half uurtje wachten schat en dan krijg je je flesje’… Oh ja, een fles. Ja dat kan je inderdaad niet ongelimiteerd geven als troost want dan kan je je kind beter gelijk al opgeven voor het programma ‘Obese’.
Kwam laatst een oud klasgenootje tegen in de stad. Of we ergens op een terrasje lekker in de zon konden gaan zitten. ‘Nee, dat kon niet’ zei ze ‘want haar kindje moest over drie kwartier drinken en ze had geen voeding bij zich’. Tsja…
Nee… dit is verreweg de beste investering geweest in mijn leven tot nu toe, absoluut en ik hoop dat we er als gezin nog héél lang van mogen genieten!
Hanneke