Dat mijn kleintje mij zoekt

verhaal-248-1.jpgIn 2011 werd ik zwanger, en was toen 22. Mijn kindje was helemaal gewild en gewenst. Maandenlang had ik vlinders van verliefdheid van binnen, heerlijk!
Ik wilde ook heel graag borstvoeding geven.
Toen mijn kleintje eenmaal geboren was, ging dat niet zo makkelijk als ik had gewild. Mijn mannetje was 2790 gram, en erg suf en slaperig.
Na mijn bevalling voelde ik mij ook erg onzeker. Ik probeerde hem te voeden, maar het lukte niet. Ik probeerde toe te passen wat ik in een borstvoedingscursus had geleerd, maar het lukte mij niet. Het deed zeer. Daardoor haalde ik hem elke keer weer van de borst af, want ik had geen zin in tepelkloven.
De verloskundige duwde hem m’n borst in, omdat hij helemaal niet dronk. Ik wilde dat niet, maar 1,5 uur later had hij m’n borst nog steeds niet echt gevonden. Hij probeerde het wel, maar hij snapte het gewoon niet leek het wel.

M’n verloskundige zei dat m’n kraamhulp wel zou helpen en dat we dan alle tijd hebben om te oefenen.

Eenmaal thuis de volgende dag, met de kraamhulp, ging het nog niet. Ze zei dat dat kwam omdat hij nou eenmaal een beetje misselijk en slaperig was. Ik moest om de zoveel uur proberen te voeden en niet vaker. Mijn verloskundige maakte mij duidelijk dat jongetjes vaak nou eenmaal wat meer moeite hebben met uit de borst drinken.
Wat een antwoorden! Ik kon er niks mee. De volgende dag kreeg mijn kleintje kunstmatige zuigelingenvoeding op verzoek van de verloskundige. De kraamverzorgster wilde het in een flesje geven, maar ik zei dat ik dat niet wilde in verband met flesverwarring. En aan het eind van de middag kreeg ik eindelijk een kolf, om te beginnen met kolven. Ik vroeg mijn kraamhulp steeds om hulp met aanleggen, maar zij had het over tepelhoedjes, en nog even wachten omdat hij wat sterker moet worden, en weet ik wat meer.

Ik was het hier echt niet mee eens! Ik wist gewoon niet hoe ik mijn kleine man moest aanleggen, en iedereen die ik om hulp vroeg met aanleggen gaf geen duidelijke aanwijzingen.

verhaal-248-2.jpgOp dag vier was het voor mij genoeg geweest met al die onzin. Ik belde een lactatiekundige. Mijn man en ik zaten financieel op dat moment niet zo breed, maar dat kon ons niets schelen. Wat het ook zou kosten, dan komt er maar een lactatiekundige bij. De lactatiekundige kon diezelfde avond nog komen. Na het nog even zelf geprobeerd te hebben, had ik de hoop al opgegeven. Als iedereen mij alleen raar advies kon geven zou zij mij vast ook niet goed kunnen helpen.

Maar wat was ik verrast! Ze kwam, en wist binnen tien seconden m’n mannetje aan de borst te krijgen zonder pijn! Wat een verademing! En onze lactatiekundige liet ons maar de helft van de kosten voor een consult betalen. Zo bijzonder!

Die dagen erna ben ik hem gaan aanleggen en deed het voeden steeds minder pijn. De kunstvoeding was binnen een dag niet meer nodig, en op mijn melk kwam hij die dag erna honderd gram aan. Geweldig!

Inmiddels voed ik m’n ventje al zeven maanden, volledig op verzoek, en wil zo lang mogelijk doorgaan! Wat ik zo heerlijk aan borstvoeding geven vind? Dat m’n kindje zo heerlijk dichtbij is! En dat hij nog nooit ziek is geworden terwijl ik meerdere malen snotverkouden ben geweest en koorts heb gehad!
Dat ik mij echt zijn moeder voel, komt door dat ik hem liefde, troost en warmte geef met de borst! Dat mijn kleintje mij zoekt, wanneer hij honger heeft of gewoon even lekker bij mama wil drinken. Dan is hij zo tevreden en zacht. Ik had nooit verwacht dat borstvoeding geven zo bijzonder is.

Samantha