Ik had alles netjes in mijn geboorteplan gezet: ik wilde absoluut thuis bevallen, in m’n eigen omgeving met zo min mogelijk poespas. En als ons dametje was geboren, wilde ik haar het eerste uur de tijd geven om te drinken bij mij. Heel rustig, alles op zijn gemakje. Op 24 december 2015 werd ik ‘s ochtends wakker met weeën. Eind van de middag ben ik thuis bevallen van onze dochter Kyra.
Het eerste moment dat ik mijn kindje zag is onbeschrijflijk. Opeens lag ze op mijn borst, ik vond het zo onwerkelijk! Ik weet nog dat we aan het kijken waren of Kyra al ging proberen wat bij me te drinken, toen de verloskundige me vertelde dat we naar het ziekenhuis moesten. Ik had een totaal ruptuur. Het eerste wat ik zei was dat dat niet kon, mijn dochtertje moest eerst drinken. Ik raakte lichtelijk in paniek. Ik had van te voren wel gezegd dat als het niet anders was, ik om medische redenen natuurlijk naar het ziekenhuis zou gaan, maar heel eerlijk gezegd, vond ik het afschuwelijk!
De verloskundige stelde me gerust, dat Kyra nog wel even zonder voeding kon. Maar ik zag ondertussen mijn hele borstvoeding in duigen vallen, want hoe lang zou het duren voordat ik haar de borst kon aanbieden? En zou het dan nog lukken? Uiteindelijk na de operatie, bijkomen van de narcose, zeven uur later kon ik voor het eerst echt mijn kleintje de borst aanbieden. (Zie NB)
Kyra was een talent, zelfs na zoveel uur hapte ze meteen. we hadden geluk! Ik had een cursus borstvoeding gedaan en borstvoeding.com van boven naar beneden gelezen, maar zo’n eerste keer, nog half suf van een narcose, was het toch niet zo makkelijk als ik dacht. Met een beetje hulp van de verpleegkundige lukte het aardig.
De volgende ochtend in het ziekenhuis kwamen ze er achter dat ik ruim twee liter bloed had verloren en mijn poging om net te doen of het heel goed ging en ik prima kon lopen zodat we dan maar naar huis mochten, mislukte natuurlijk volledig. Ik kon niet op mn benen staan. Dus nog maar een dagje en nacht in het ziekenhuis doorgebracht. Kyra dronk goed, maar het deed behoorlijk pijn. In het ziekenhuis bleven ze zeggen dat het toch goed ging. Ik vond het maar vreemd.
De volgende dag mochten we eind van de middag met ons kleintje naar huis. Zit je dan, als nieuwe ouders. Ik kon niks en voor papa was het ook allemaal nieuw. De kraamverzorgster kwam maar twee uurtjes en toen stonden we er alleen voor. De borstvoeding ging voor geen meter. Kyra dronk wel, maar de pijn werd alleen maar erger. Na drie dagen, tepels vol kloven.
En ik was al bang als de drie uur om waren, dan moest ik haar weer aanleggen. De verloskundige vroeg bij haar bezoek of ik de lactatiekundige van de kraamzorg wilde inschakelen. Eigenwijze ik wilde het per se zelf proberen dus ik zei dat het nog niet nodig was. Wel begonnen met een tepelhoedje maar dat hielp ook niet echt. Ondertussen begon Kyra met haar kaken mijn tepel te klemmen. Achteraf waarschijnlijk omdat ik haar maar bleef afkoppelen want ‘pijn is niet normaal, dus afkoppelen en nog een keer proberen’, las ik overal.
Na twee weken, toen ik al geen kraamzorg meer kreeg, heb ik huilend opgebeld, of ik de lactatiekundige nog kon inschakelen. Dat was geen probleem en een uur later stond ze bij me op de stoep. Ze zag het meteen toen Kyra los liet: vasospasme (verkramping van je bloedvaten in je tepel waardoor de bloedtoevoer word gestopt bij het drinken en daarna in 1 keer weer terugschiet, met als gevolg giga pijn!)
Die kleine dronk al die tijd al super goed, ze was alleen bang dat ik haar weer loskoppelde waardoor ze ging ‘bijten’. Nu moest zij leren dat ik dat niet meer zou doen, en ik moest m’n borsten voor het voeden verwarmen en erna ook. Ook als ik naar buiten ging, alles goed inpakken, want de kou was ook ondraaglijk. Beetje bij beetje ging het beter. Kyra is nu zestien maanden en drinkt nu dagelijks minimaal drie keer aan de borst.
Ik wilde graag twee jaar voeden en ik denk dat het wel gaat lukken. We genieten er nog allebei van. Ik denk zelfs dat wanneer we gaan stoppen (en dat kan wel langer gaan duren dan de voorgenomen twee jaar), ik er het meeste moeite mee ga hebben! Ik ben zo dankbaar dat het ondanks alles is gelukt en vind het zo fijn dat ik haar dit heb kunnen geven!
Voor alle mama’s die ook problemen ondervinden de eerste tijd: schakel onmiddellijk een lactatiekundige in. Denk niet het lukt me zelf wel, ik hoor te vaak om me heen dat moeders er maar mee stoppen omdat het zo’n gedoe is. En dat is zo zonde. Ik vind borstvoeding het waardevolste wat je je pasgeboren kind kan meegeven. Geniet ervan!
Liefs Marlies
NB
Stefan zegt:
Na een operatie met een narcose, kun je zonder problemen gelijk als je wakker genoeg bent, je kindje weer voeden: als de narcose is uitgewerkt, is de narcose ook uit je lijf én uit je melk.
En over vasospasmen lees je hier!
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding
- Heb jij ook een belangrijk verhaal? Kijk hier en schrijf ons jouw verhaal!
- Bereid je voor op borstvoeding en lees hier alles over borstvoeding.