Kolftoerist

verhaal-456-1.jpegSinds ruim zes jaar ben ik studente, waarvan de laatste twee jaar ook moeder. Sinds de geboorte van ons tweede kindje ben ik half februari voor de derde keer weer begonnen met studeren – ik heb tenslotte twee keer een kraamverlof gehad/genomen – en ik kwam er opnieuw achter dat je zelf alles moet regelen als je als student wilt borstvoeden, maar dat het op zich prima lukt; je moet alleen niet bang zijn om iedere keer op een andere plek te kolven, ik vind het zelfs wel een beetje grappig om allemaal ‘vreemde’ ruimtes op de campus te leren kennen.
Bij mijn dochter was het redelijk simpel, want er is een kinderopvang op de campus en de leidsters belden me dan als ze wilde drinken; ik hoefde dus bijna alleen voor tentamens een fles mee te geven, omdat die tentamens te lang duren. Bij haar heb ik uiteindelijk dus maar weinig kolfervaring opgedaan, terwijl ze tot in mijn tweede zwangerschap borstvoeding gehad heeft.

Inmiddels zijn we een aardig eind verderop verhuisd – lees: drie uur met de trein -, waardoor ik nu niet meer om het kolven heen kan. Ongeveer twee keer per week maak ik een dag van tien à veertien uur waarbij de kinderen thuis bij mijn man of bij mijn schoonmoeder zijn. Hoe jammer ik het ook vind om mijn kinderen zoveel te missen, het hoort bij de studie en het zou voor alle betrokkenen zonde zijn als ik stopte. Dit houdt echter wel in dat ik wat moet regelen rond de borstvoeding.

Allereerst: als student heb je vast ergens recht op, maar dat wil niet zeggen dat het uitvoerbaar is. Colleges zijn niet verplicht, maar wel handig en het blijft een tikkeltje asociaal als je te laat binnen komt lopen, zelfs met een goede reden. Daarbij worden colleges bij ons verspreid over de gehele campus gegeven, dus een vast plekje is er ook niet bij. Gelukkig is op de universiteit het grootste deel van de docenten en medewerkers erg meelevend en goed op de hoogte van het kolfrecht met bijbehorende ruimtes, dus er is zeker wel wat mogelijk, mits je er zelf maar om vraagt.

Ik ben er namelijk achter gekomen dat je voor zowel tijd als een geschikte ruimte simpelweg moet vragen. Je loopt in het gebouw waar je les hebt naar de balie, vraagt ‘Hebben jullie ook een kolfruimte?’ En dan is het antwoord blijkbaar doorgaans ‘Ja’. Vervolgens geven ze zonder pardon de pas van desbetreffende ruimte mee, met vage instructies waar je die dan kan vinden. En eigenlijk is het daarmee ook wel prima geregeld, zij het grotendeels door jezelf. Dit geregel heeft me in de eerste week vijf verschillende ruimtes opgeleverd, waarvan drie via de officiële kanalen: een heuse kolfruimte (ex-bezemhok vermoed ik, wel met nep-boeketje voor de sfeer), twee verschillende gecombineerde EHBO- en kolfruimtes, een project-hokje (met storende schoonmaker, maar dan moest ik daar ook niet gaan zitten) en een vergaderruimtetje (met mooi uitzicht, maar helaas wel op de vierde verdieping- hier kolfde ik ook wel eens voor mijn dochter).

En dan heb ik verder ook nog met de handkolf in een invaliden-wc gekolfd en een aantal keren in de trein. De laatste keer zelfs in een overvolle trein vanwege hevige vertragingen; volgens mij heeft alsnog niemand het gezien, zelfs mijn directe buurvrouw niet, want die was een film aan het kijken op haar tablet. Verder heb ik een keer toen ik vanwege problemen met de trein niet voor college kon kolven ervoor gezorgd dat iedereen een langere pauze had, door bij de docent aan te geven dat ik mijn pauze moest gebruiken om te kolven. Zijn reactie was ‘Natuurlijk, daar heb je toch recht op?’ en hij heeft de pauze met vijf minuten verlengd, wat voor mij genoeg was.

verhaal-456-2.jpegInmiddels zijn we drie weken verder en heb ik voor twee van de vijf ruimtes mijn pas laten activeren, zodat ik daar zelf in kan komen wanneer ik maar wil en bovenal de koelkast ten alle tijden kan bereiken. Het blijft jammer dat het van mijn pauzes af gaat die meestal sowieso slechts een kwartier duren, maar daar is nu eenmaal weinig aan te doen omdat je gewoon door de lesstof heen moet, of je nu wel of geen regeling treft wat betreft de tijden. Ik zet een filmpje op, sluit de kolf aan en kolf voor zolang ik de tijd heb. Ik ben gestopt met op de ml’s te letten, dat werkt alleen maar op mijn zenuwen. Aan het eind van de dag kijk ik pas of ik genoeg gekolfd heb, ik weet tenslotte ook niet wat mijn zoontje allemaal gedronken heeft tot ik thuis ben en hij weet het in de nachten prima in te halen. Wat ik te weinig gekolfd heb haal ik de volgende ochtend vaak prima in.

Wat ik nog het lastigste aan het hele verhaal vind, is om aan te geven bij mijn medestudenten dat ik mijn pauze nodig heb om te kolven. Studenten ‘“ mannen en vrouwen gelijk ‘“ zijn in het algemeen nou eenmaal niet zo op de hoogte wat kolven inhoudt; de meesten staan er gewoon niet bij stil, maar sommigen weten überhaupt niet wat het betekent. De onbekendheid maakt dat het toch wat een lastig onderwerp is voor mij om over te beginnen, ook al heeft er nog nooit iemand moeilijk over gedaan; misschien doe je er ook wel alleen maar moeilijk over als je er wèl iets vanaf weet, want wie heeft er nu een mening over iets waar hij praktisch niets vanaf weet?

Al met al vergt het wat geregel en flexibiliteit om zo studerend te kolven, maar ik ben nog geen goede reden tegen gekomen om het niet te doen en ben dan ook niet van plan er voorlopig mee te stoppen. Zeker met een handkolf is er veel mogelijk, zolang je zelf de mogelijkheden maar opzoekt of creëert. Niemand zei dat het makkelijk werd als moeder, maar ook het kolven is het echt waard en de noodzaak ervan gaat ook vanzelf weer voorbij. Ik ben in ieder geval blij dat ik er ook nu weer met goede moed aan begonnen ben.

Julia