Al kolvend schrijf ik mijn verhaal, want dat is hoe borstvoeding voor mij eruit ziet: in de vorm van een geel machientje, slangetjes en een hele berg extra afwas.
Toen ik voor de tweede keer zwanger mocht zijn, keek ik er ontzettend naar uit om weer een kindje aan de borst te mogen hebben. Mijn oudste kindje heeft vijftien maanden bij mij gedronken en ondanks dat het een pittige tijd is geweest, hebben we er beiden ook enorm van genoten. Wat had ik er zin in!
Enigszins bezorgd maar toch ook vrij nonchalant gingen wij naar de 20-weken echo toe. Onze dochter was ten slotte ook gezond ter wereld gekomen. En ondanks dat we in onze omgeving mee hadden gemaakt dat die echo niet goed afliep, hebben we er nooit concreet over nagedacht dat dat voor ons ook zo zou kunnen lopen. De echo bleek ook helemaal goed, alleen het mondje van de baby had de echoscopiste niet kunnen zien. Dat zou ook wel goed zitten, werd ons verteld. Tóch maar even terugkomen de volgende dag, voor de zekerheid. En helaas, het bleek niet helemaal goed. Er werd bij onze zoon een schisis geconstateerd, een gespleten lip en gehemelte.
Ik weet nog dat ik dacht: ‘Het maakt me niet uit hoe, maar onze zoon zal borstvoeding krijgen!’ En dat denk ik nog steeds, maar het is zoveel moeilijker dan gedacht. Goed voorbereid ging ik de bevalling in, ik had al vier weken gekolfd en had een hele verzameling aan spuitjes in de vriezer liggen. Die hebben we dan ook hard nodig gehad, want mijn productie kwam later op gang dan verwacht. Samen met een lactatiekundige hebben we nog uitgebreid geprobeerd om mijn zoon toch aan te leggen en wonder boven wonder lukte dit redelijk! Een paar keren heeft hij wel aan de borst gedronken en dat zijn zeer waardevolle momenten om te koesteren.
Ondanks dat ik nu alweer ruim drie maanden aan het kolven ben, blijf ik het bij vlagen moeilijk vinden. Er komen zoveel prachtige foto’s voorbij van (terecht!) trotse mama’s met hun baby aan de borst. Op internet, op Facebook en zelfs op tv! En elke foto die ik zie, vind ik moeilijk, want dat had ik ook zó graag gewild. Denkend aan al die mama’s die om wat voor reden dan ook, ook moeite hebben met zulke foto’s, besef ik me dat ik me daar bij mijn oudste kindje nooit zo bewust van ben geweest. Borstvoeding is niet iets vanzelfsprekends. Het is een wonder, doodgewoon en hard werken tegelijk. En soms zijn de factoren waar je mee te maken hebt onmogelijk om tegen te vechten.
Voor ons bleek fulltime kolven de enige optie te zijn om mijn zoon volledig borstvoeding te kunnen geven, dus daar ga ik de volle 100% voor. ‘Gelukkig’ heb ik behoorlijke overproductie, dat maakt het kolven een stuk makkelijker en beter vol te houden. Maar ondanks dat, is het hard werken en bij vlagen erg ingewikkeld. Gooi een kindje dat niet altijd goed drinkt uit de speciale fles in de mix, en het is een behoorlijk tijdrovende bezigheid.
Gelukkig overheerst bij mij de trots. Trots dat ik doorzet. Trots dat ik door goede voorbereiding geen druppel kunstvoeding nodig heb gehad tot nu toe. Trots dat ik mijn melk kan delen met andere moeders. Trots op de steun die ik krijg van mijn man. En als ik zie hoe goed mijn kleine ventje groeit op mijn melk, ben ik weer elke dag blij dat ik borstvoeding geef.
Ik hoop dat mijn verhaal doet beseffen dat het geven van borstvoeding meer vormen kent dan alleen maar een kindje aan de borst. Want ik doe het dan wel anders, ik doe het met nét zoveel liefde!
Marit
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding
- Heb jij ook een belangrijk verhaal? Kijk hier en schrijf ons over je zieleroerselen!
- Bereid je voor op borstvoeding en lees hier alles over borstvoeding.