Hier ben ik mijn dochtertje, Lorena, nu zeven maand, aan het voeden in het Colosseum in Rome. Tijdens de zwangerschap was ik niet zeker of ik überhaupt wel borstvoeding zou geven. Toen zo’n kleine maand te vroeg mijn water brak, moest ik opeens erg snel beslissen. Instinctief weet je dat het beter is voor je kleintje dus toen ze me de kolf gaven heb ik geen moment getwijfeld.
Ze was nog te klein en zwak om zelf te eten, al haar energie moest gaan naar aandikken. De moed zakte me in de schoenen toen ik maar een goed bodempje colostrum bijeen sprokkelde, maar de verpleegsters hadden nog nooit zoveel gezien bij een eerste gift. Wat een opsteker! Ik heb nooit wat gehad met mijn borsten, vond ze te groot en nu zeker. Maar nu ben ik zo blij dat ik er mijn meid mee kan voeden, dat het niet zo’n horrorverhaal is zoals je zoveel leest. Integendeel, ik ga het héél erg vinden als ik moet stoppen. Het is mijn eerste, dus ik las véél. Ik heb misschien geluk, maar de borstvoeding loopt als een tiet 😉
Raar, eerst ben je bezig met plannen en doen en lezen en dan als puntje bij paaltje komt doe ik alles instinctief… Ze kwam zo vroeg dus heb ik ze veel in de draagzak gestopt en ook nu nog slaapt ze veelal lepeltje lepeltje met mij. Ze drinkt toch nog ‘s nachts, lekker makkelijk voor beiden! En ook voor de papa die kan doorslapen 🙂
Het is een troost voor mijn meisje, een rustpunt. En ook voor de mama. Ondertussen is ze goed aangesterkt zoals je ziet, haar groeicurves gaan al ver gelijk op met de gemiddelden en het is een braaf en rustig kindje die zelfzeker is en vol op de wereld wil ontdekken.
Ziek is ze ook nog nooit geweest.
Mijn vriend wil ze meer en meer op vaste voeding laten overstappen en dat begrijp ik, omdat ze ook andere voedingsstoffen begint nodig te hebben. Maar tot ze van de borst is geniet ik, zonder al te veel gêne of wat de mensen rondom er ook van denken, van onze momenten samen.
Groetjes en bedankt voor de informatieve site
Marjolein, België