Bij mijn eerste kindje, Oscar was ik heel onzeker met de borstvoeding. In het begin ging er ook van alles mis. We moesten na bevalling in het ziekenhuis blijven omdat Oscar een wat moeilijke start had. Hij bleef kreunen en zijn bloedwaardes waren niet goed. Door onkundig ziekenhuispersoneel kreeg Oscar de eerste drie dagen de fles. Aanleggen lukte mij niet en niemand op de bewaakte afdeling hielp ons. Nadat hij weer bij mij op de kamer mocht, was er een wat oudere verpleegkundige die Oscar goed wist aan te leggen en vanaf dat moment ging de borstvoeding lopen.
Wel wat pech gehad in het begin met hardnekkige spruw die uiteindelijk helemaal tot in mijn melkkanalen zat en ik aan best zware medicatie moest. Niet fijn voor Oscar, maar altijd beter dan kunstvoeding, dit hadden mijn huisarts en lactatiekundige uitgezocht. Borstontsteking, kloven, stuwing, ik heb het allemaal gehad.
Thuis gekomen uit het ziekenhuis heb ik geprobeerd te blijven kolven. Voor mijn werk speciaal de duurste, mooiste kolf uitgezocht, een tas met alles erop en eraan. Maar helaas… meer dan 10cc kreeg ik er niet uit. Samen met een lactatiekundige allerlei trucjes en tips geprobeerd, neusspray, warme douche, Oscar aan de ene borst, kolf aan de andere; niets hielp. Ik blijk één van de weinige vrouwen die niet/nauwelijks reageert op een kolf-apparaat… Dan moest Oscar maar gewoon aan de borst blijven.
Ik heb met mijn werkgever geprobeerd een oplossing te zoeken. Helaas een man en niet voor rede vatbaar. Ik moest Oscar maar aan de fles doen en komen werken. Aangezien er bij mijn werk in de buurt geen opvang te vinden was, heen en weer rijden echt te ver was en mijn werkgever weigerde mij mijn werk thuis te laten doen (wat prima had gekund in deze mooie tijden van email, FTP-servers e.d.) heb ik uiteindelijk besloten mijn baan op te zeggen. Borstvoeding gaat voor! Veel te belangrijk!
Oscar bleef aan de borst ondanks kritiek van velen. Dat ik nooit tijd had voor mezelf, dat ik nooit leuke dingen kon gaan doen etc. etc. omdat ik bij Oscar in de buurt moest zijn voor zijn slokje. Tja, niet kunnen kolven was lastig, maar ik vond het niet erg om sommige dingen die twee jaar (gedeeltelijk) opzij te zetten… Wat is nou twee jaar op een mensenleven?
Juist door allerlei opmerkingen uit mijn omgeving had ik het idee dat ik het fout deed…; dat ik te vaak voedde, hem te lang aan de borst liet liggen, niet moest troosten met een slokje, dat er makkelijk 4,5 uur tussen twee voedingen kon zitten want hij was nu toch wel de zes maanden gepasseerd, etc. etc.
Pas na duidelijke woorden van de lactatiekundige die me al zes maanden bijstond met alle vragen en problemen drong het tot me door dat ik het goed deed! Gewoon mijn gevoel volgen en Oscar naar vraag en behoefte geven. De spanning viel grotendeels weg. Niet volledig, ik was onzeker genoeg om me nog steeds van elk commentaar iets aan te trekken.
Voorbeeld: Toen Oscar ongeveer anderhalf jaar was, voedde ik vooral alleen ‘s avonds voor het slapen gaan en ‘s ochtends bij wakker worden. Helaas ging hij in een winkel had onderuit en wilde als troost een slok. In het restaurant van de winkel gaan zitten, in een hoekje heb ik hem getroost met de borst die hij zo graag wilde. Terwijl hij naschokkend en snikkend lag te drinken was er een vrouw die keek. Nog eens keek. Toen op ons af stapte en met harde stem en boze blik vroeg ‘Vind je het lekker?’ Perplex en stamelend gaf ik als antwoord: ‘Nou, ik hoop eigenlijk dat hij het lekker vind…’, knikkend naar mijn zoontje. Ze liep boos weg en op dat moment rolde de tranen over mijn wangen. Dan merk je dat je je er toch iets van aantrekt terwijl je dat eigenlijk niet zou willen…
Zo ook toen Oscar een keer wat melk teruggaf toen hij op schoot zat bij een vriendin. Helaas voor haar kleding, maar kan gebeuren… Haar vraag was of hij de fles kreeg, en ik antwoordde dat hij bij mij dronk. Haar reactie was er echt één van afschuw en vies vinden. Het was melk uit mijn borst op haar kleding. Gadver! Hoezo gadver? Waarom is melk van een wildvreemde koe minder vies?
Waarom is er toch zoveel weerstand tegen langer voeden? Waarom wordt het geven van kunstvoeding zo normaal gevonden en borstvoeding zo’n taboe? Waarom vindt men melk dat bedoeld is voor kalfjes prima voor kindjes, maar o zo natuurlijke moedermelk toch een soort van vreemd en vies? Wat is er gebeurd waardoor we compleet uit het oog verliezen hoe het hoort te zijn?
Oscar heb ik uiteindelijk twee jaar mogen voeden. Toen moest ik stoppen vanwege een operatie waarbij ik onder narcose moest en een paar dagen in het ziekenhuis moest blijven. Ik heb er moeite mee gehad en huilend afscheid genomen bij de laatste voedingen. Oscar daarentegen gaf niet aan het te missen, het verliep eigenlijk heel goed het afbouwen.
Ik voed nu zeven maanden ons tweede kindje. Een prachtige meid; Amber. En dit doe ik weer met alle liefde. Na de geboorte in hetzelfde ziekenhuis als Oscar lag ze na vraag van mij binnen een paar minuten al een de borst. Heel anders dan vier jaar eerder. Nu hingen er ook overal informatiefolders van Unicef en was het personeel gecertificeerd in borstvoeding. Een mooie vooruitgang!
Onzekerheden heb ik dit keer helemaal niet gehad. Ik wuif alle adviezen van consultatiebureau, vrienden en vreemden gewoon weg en doe het op onze manier. Iedereen die het denkt beter te weten krijgt een routebeschrijving naar de eerste de beste boom; daar gaan ze maar in zitten. Amber zal het toch zeker beter weten dan wie dan ook. En ik ben na Oscar ervaringsdeskundige; been there, done that!
Kolven lukt nog steeds niet, jammer dan. Vind ik niet erg en Amber al helemaal niet. Het is een prachtig iets. Je bent écht samen met je kindje. Ook al is het soms zwaar, breken de nachten vaak genoeg op en moet ik er weer andere dingen voor laten. Ze is het zooooo waard! En eigenlijk hoop ik dit keer langer dan twee jaar te kunnen en mogen voeden. Maar als Amber zelf niet meer zou willen heb ik daar vrede mee.
Even vergeten we samen de wereld om ons heen. Heel, heel even is er een momentje wat we niet kunnen en willen delen met anderen. Heel even geef ik mijn meisje wat niemand anders kán geven. Heel even, nog maar een luttele twee à drie jaar.
Heel even nog… geef ik haar elke dag een beetje extra… liefde!
Linda