In deze brief begin ik over je grote broer Tim. Toen mama zwanger was van hem had mama zich al voorgenomen om hem borstvoeding te gaan geven. Al voor hij geboren werd hield ik al zó ontzettend veel van hem dat het voor mij een uitgemaakte zaak was: ik zou er alles voor over hebben om hem van het beste te voorzien: moedermelk.
De realiteit was helaas anders. De bevalling verliep moeizaam en was erg zwaar en uiteindelijk is Tim met de vacuümpomp gehaald. Hij heeft nog geen minuut op mijn borst gelegen en ging toen in de transportcouveuse om naar de kinderafdeling te worden gebracht. Omdat door de heftige bevalling zijn hoofdje zo gehavend was kreeg hij paracetamol tegen de pijn. Dit maakte hem echter ook suf. Je grote broer deed dus weinig anders dan slapen. Elke keer probeerde mama hem wel aan te leggen met hulp van de verpleegkundigen in het ziekenhuis maar Tim sliep gewoon door. Uit een cupje kreeg hij kunstmatige zuigelingenvoeding aangeboden (bij mij was er nog niks op gang gekomen) en we bleven proberen; tevergeefs…
Gelukkig kwam de borstvoeding bij mama uiteindelijk wel op gang met behulp van de kolf. Mama had haar keuze snel gemaakt; als Tim het niet zelf uit de borst neemt, dan maar via de fles. Maar moedermelk zou hij krijgen…!
Zo kwam het dat mama uiteindelijk negen maanden lang fulltime gekolfd heeft voor je grote broer. Dit hoorde er voor mij gewoon bij en ik deed het met alle liefde! En stiekem was ik ook best trots op die grote maatkannen vol met melk in de koelkast en een lade vol ingevroren melk in de vriezer…
En toen, zes jaar later, was jij in aantocht Ruben. Opnieuw had mama een grote wens tot het geven van borstvoeding. Dit keer had mama er van tevoren goed over nagedacht: in het geboorteplan schreef ik mijn uitdrukkelijke wens tot het geven van borstvoeding en daarmee ook het verzoek om jou na je geboorte op mijn blote huid te kunnen houden; jij en ik dicht bij elkaar; goed voor de hechting, goed voor het op gang komen van de borstvoeding.
Doordat mama diabetes kreeg en veel insuline moest spuiten was de verwachting dat jij na jouw geboorte je glucosewaarden niet zelf op peil zou kunnen houden waardoor je opgenomen zou moeten worden op de kinderafdeling.
Groot was onze trots toen jij op mama’s borst gelegd werd na een korte-, maar heftige bevalling. Daar was je dan: mijn tweede zoon! Je mocht toch eerst bij mij blijven liggen in afwachting van de komst van de kinderarts. Deze liet echter op zich wachten, wat mama dus helemaal niet erg vond, want zo konden we lekker samen zijn. Ondertussen werd er bloed bij jou geprikt en wonder boven wonder bleken je suikers normaal! Dit had echt niemand verwacht! Het leidde er zelfs toe dat je uiteindelijk gewoon in een wiegje met papa en mama mee de kraamsuite in mocht; je hoefde niet naar de kinderafdeling. Maar goed, de borstvoeding… Hoewel jij na je geboorte gelijk met je mondje op mama’s tepel lag gebeurde er niks. Je sabbelde er niet eens aan, laat staan zuigen..
Ook bij jou kwam er dus een cupje aan te pas en moeizaam nam je wat kleine slokjes tot je. Ook nu probeerden de verpleegkundigen mama weer te helpen met het aanleggen maar wat iedereen ook probeerde, jij had geen enkele aandacht voor de tepel. Je leek ook net als je broer de hele bedoeling niet te begrijpen.
Uiteindelijk heeft mama ‘s nachts op het knopje gedrukt om een verpleegkundige te laten komen om te helpen met aanleggen omdat ik je hoorde smakken (en ik wist dat dit een teken van honger kon zijn). We probeerden je aan te leggen maar je dronk niet. Er werd gezegd dat we het de volgende voeding opnieuw zouden proberen en je mocht lekker naast mama in bed blijven liggen. Echter, je had nu wel een voeding overgeslagen en vermoedelijk heeft dit gemaakt dat je al snel energie verloor en je uiteindelijk helemaal geen kracht meer had om te drinken: niet uit een cupje, niet uit een flesje, gewoon helemaal niet…
Ondertussen was mama al aan het kolven geslagen maar het betrof nog maar enkele druppels in plaats van de benodigde ml’s (natuurlijk kreeg jij ook deze ‘enkele druppels’ al werd mijn colostrum door een verloskundige met kunstmatige zuigelingenvoeding gemengd en uiteindelijk door de gootsteen gespoeld toen jij niet dronk; zo zonde.).
Met pijn in ons hart moest je uiteindelijk alsnog worden opgenomen op de kinderafdeling omdat je zo snel verzwakte… Je kreeg een neussonde ingebracht en hierdoor kreeg je 20 ml kunstmatige zuigelingenvoeding per keer. Papa en mama stonden er bij toen ze de sonde inbrachten, je maagje leeg hevelden (er zat wel wát voeding in) en vervolgens de 20 ml via de sonde naar binnen lieten lopen. En hoe bijzonder: binnen een minuut zagen we je opleven! Je deed je oogjes open en begon weer te bewegen! Wat een opluchting!
Er werd geadviseerd om toch te proberen je ieder voedingsmoment aan te leggen en als het drinken niet zou lukken zou alsnog de sonde gebruikt kunnen worden. Zo zou alsnog de borstvoeding op gang kunnen komen. En hoe zeer ik je ook zelf wilde voeden, ik wilde je geen moment langer op de kinderafdeling laten verblijven dan nodig; ik wilde bij jou zijn! Ik stelde dus voor om toch maar een flesje te geven met kunstmatige zuigelingenvoeding. Gelukkig dronk jij deze, na twee voedingen via de sonde om op krachten te komen, wél leeg. En de volgende voedingen ook. We mochten naar huis!
Snel werden thuis flessen gesteriliseerd en papa haalde een pak kunstmatige zuigelingenvoeding uit de supermarkt (ik was er zo vanuit gegaan deze keer borstvoeding te geven dat ik speciaal niks had voorbereid met betrekking tot kunstvoeding). Ondertussen bleef mama kolven en ook probeerden we je steeds aan te leggen. Met een tepelhoedje lukte het je uiteindelijk na enkele dagen om aan te happen en uiteindelijk kwam ook de borstvoeding goed op gang. We probeerden je dus aan te leggen met het tepelhoedje om je vervolgens uit een flesje nog gekolfde melk te geven, want echt functioneel drinken deed je nog niet. Gelukkig ging het met de dag beter en al snel was er geen kunstmatige zuigelingenvoeding meer nodig omdat je steeds beter zelf dronk en omdat de voeding goed op gang gekomen was en mama door middel van kolven in jouw behoefte kon voorzien. Al met al hebben we nog geen kwart pak hoeven gebruiken…
Je dronk nu dus bij mama aan de borst al ging dat vaak gepaard met ‘worstelingen’; oh, wat kon je onrustig zijn! Steeds loslaten en opnieuw aan moeten happen, je zo stijf maken als een plank en al met al waren we zo drie kwartier bezig per keer… Echt ontspannen was het niet en dit frustreerde mama soms best wel; ik wilde zo graag! Het was dan ook best een opgave om door te zetten maar omdat ik weet dat de aanhouder wint wilde ik onder geen enkele voorwaarde opgeven…
Zo gezegd, zo gedaan; langzaam maar zeker ging het drinken met het tepelhoedje steeds beter en je begon ook goed te groeien! Wat een heerlijke bevestiging was dat!
Eigenwijs als mama is wilde ik toch ook leren om zónder tepelhoedje te voeden: wanneer jij met je kleine vingertjes aan het hoedje trok zat alles steeds onder de melk en het voeden werd voor mijn gevoel toch iets minder ‘spontaan’ omdat dat hoedje altijd overal mee naar toe moest. Omdat mama grote borsten heeft lukte het voeden al niet echt onopvallend en het gebruik van het tepelhoedje was alleen maar een onhandige handeling extra.
Uiteindelijk probeerde mama dus regelmatig zonder hoedje maar oh wat deed dat pijn! Met gekromde tenen liet ik jou vaak drinken. Je hapte gewoon nog niet ver genoeg aan denk ik.
Maar uiteindelijk lukte het ons om te leren drinken zonder tepelhoedje en zonder pijn!Wat een genot! Je was de eerste maanden van je leven een echte huilbaby, maar zo rond drie maanden ging het drinken ineens veel beter en makkelijker en ook het huilen stopte. Het blijft een raadsel wat nou een gevolg is van wat: dronk je beter omdat je lekkerder in je vel zat en minder huilde? Of huilde je minder en zat je beter in je vel omdat je makkelijker dronk? Het doet er niet toe… maar vanaf zo’n drie maanden is pas het echte grote genieten van de borstvoeding begonnen! Negen maanden groeide je in mijn buik en nu groei je al ruim vier maanden van mijn melk! Je krijgt niks anders dan melk van mama en je doet het er hartstikke goed op.
Hoewel je klein en licht was bij je geboorte klim je nu al op tot de gemiddelde lijn.Maar nog veel belangrijker: wat genieten wij hiervan, het is bijna magisch…! Jij vindt het heerlijk om lekker warm tegen mama aan te liggen drinken. Zeker nadat mama de hele dag weggeweest is en jij op het kinderdagverblijf uit de fles gedronken hebt (dit doe je ook hartstikke goed gelukkig). Maar nog het meest geniet mama hier misschien wel van; júist omdat we er zo veel moeite voor hebben gedaan.
Het is niet uit te leggen hoeveel liefde er door mij heen stroomt als ik naar je kijk terwijl je drinkt. De slikgeluidjes die je maakt vertederen mij zo enorm. Maar ook dat warme handje van jou op mijn borst terwijl je af en toe even de tepel loslaat om naar mij te lachen. Of een druppel melk die uit je mondje loopt..
Het mooie is dat de borst jou niet alleen voeding biedt, maar ook genegenheid, warmte en troost.
Ik zou het echt iedere moeder aanraden: borstvoeding geven is zó geweldig! En zolang jij en ik het fijn vinden Ruben gaan we daar lekker mee door! Begin jij je dag aan mijn borst en eindigt hem daar. Op mijn vrije dagen mag je de hele dag bij mij drinken; wanneer je maar wilt, want we voeden volledig op verzoek. Als mama aan het werk is kolf ik op mijn werk en geven de leidsters op het kinderdagverblijf (of oma) jou mama’s melk in de fles.
Overal kan ik je nu voeden; ik ontbloot mijn borst discreet, leg jou aan en je kunt drinken; wat een gemak en wat ben ik dan enorm trots. Ik voed gerust in het openbaar: ik vind het natuurlijk en mooi. Ik heb al vaker positieve reacties gehad van vreemden.
Het loopt prima zo; dit kunnen we nog een hele tijd volhouden Ruben! Jij krijgt na wat hindernissen nu de beste start qua voeding! En weet je waarom? Omdat ik zo vreselijk veel van je houd!
Dikke kus mama, Suzanne
Op twitter: @ikbensuzanne