Toen ik aankwam in het ziekenhuis was de kinderarts bezig met tests. Hij kreeg een maagspoeling en bleek toch heel ziek. Tegen 1 uur ‘s nachts bleek zijn bloed zo dik als stroop en verdubbelde zijn hartslag. Hij moest vocht krijgen. Ter nauwernood wist ik te voorkomen dat er een spuit vol kunstmatige zuigelingenvoeding naar binnen ging. De verloskundige regelde met spoed een ziekenhuiskolf en in drie minuten kolfde ik tien ml. Genoeg voor twee voedingen en mijn vader was zo lief de vriezervoorraad langs te brengen. Mijn zoontje moest op de mediumcare blijven, ik kon naar huis. Dit heb ik geweigerd, en kreeg toen toch een bed in de zaal naast die van hem.
Gelijk weer kolven, er moest melk komen.
Die nacht werd hij met spoed overgebracht naar de high care, het ging niet goed en ik mocht hem om vijf uur nog heel even zien voordat ze met spoed een wisseltransfuus gingen doen om zijn bloed te verdunnen. Pas om acht uur ‘s ochtends hoorde ik weer iets. Het wisseltransfuus was mislukt maar met een zeer hoog glucoseinfuus icm ‘grote’ flessen melk was zijn waarde voldoende gedaald dat ze geen transfuus meer gingen proberen.
De hoeveelheid in de fles werd heel hard opgevoerd. Dit voelde als forcefeeding maar was nodig. Door het glucose infuus had hij helemaal geen trek. Wat er met de fles niet in ging, ging via de sonde. Borst mocht ik geven maar alleen de fles werd geteld en er moest een minimum hoeveelheid naar binnen op gezette tijden. Door stress en gevoelsmatige tegenwerking (later na zelf uitzoeken hoe of wat snap ik dit nu iets beter), kreeg ik niet voldoende gekolfd op vrijdag dus stelde ik donormelk voor.
Dit werd niet met open armen ontvangen. Er moest toestemming komen van de kinderarts en ik moest papieren tekenen dat het op mijn eigen risico was, werd mij verteld. De toestemming liet lang op zich wachten dus nam ik het heft in eigen handen en liet mijn man melk ophalen bij een heel goede vriendin.
Inmiddels was er een wisseling van het verplegend personeel en die accepteerde het wel. Uiteindelijk heb ik geen papieren hoeven tekenen maar was wel ‘berucht’ op de afdeling. Er kwam rust, er was nu melk genoeg, alles wat ik kolfde was mooi meegenomen.
We kregen nog even een grote schok toen we hoorden dat de kinderarts de cardioloog opgeroepen had, maar dat bleek alleen vanwege de pilot te zijn gelukkig, met zijn hart was alles goed.
Zaterdag hebben we, op de voedingen na, ons eigen plan getrokken. Hoezo hij moet rustig in zijn bedje liggen. Om en om zaten mijn man en ik met hem op de (blote)borst naast zijn bedje, het personeel had inmiddels door dat ze ons beter konden laten doen. Op vier voedingen na heb ik die dagen alle voedingen zelf gedaan, ook de verzorging deden we geregeld zelf.
Zaterdag op zondagnacht trof ik de fijnste verpleegkundige tot dan toe. Ze durfde tegen het protocol in te gaan. Liet mij live voeden en woog mijn zoontje voor en na de voeding, zat achter de kinderarts aan om het infuus sneller te verminderen door vaker te controleren hoe het ging en dit door te bellen in plaats van af te wachten tot ze langs zou komen, bracht hem bij mij in bed om te voeden, niet op de klok, maar als hij er zelf om vroeg. Tegen zeven uur zondagmorgen mocht het infuus eraf en om negen uur mocht ik met een kerngezond mannetje naar huis.
Maandag kreeg ik het kadootje voor het fanatiek kolven dat weekend. Extreme stuwing, met hulp van Stefan Kleintjes een goed plan opgesteld om te voorkomen dat het uit de hand zou lopen en twee dagen later was ik pijnvrij.
Op voorhand had ik mij voorgenomen om melk te doneren. Vorige twee keren was er melk genoeg dus met goed beleid zou dat nu ook wel lukken. De melk van de eerste week heb ik bewaard en in de eerste vier maanden doneerde ik zo’n vijftien liter aan een mannetje van inmiddels een jaar. Nu kolf ik voor een ander kindje, kindje nog in de buik bij zijn/haar mamma. Een mamma die ook door ervaring wijzer geworden is en nu al haar voorzorgsmaatregelen neemt. En zorgt dat ze soorteigen melk in huis heeft. Zo is toch alles weer op zijn pootjes terecht gekomen en is mijn mannetje, op net als zijn zussen allergie en reflux na, inmiddels een kerngezonde jonge man.
Wel jammer dat je als kersverse moeder zo sterk in je schoenen moet staan om je kind moedermelk te laten krijgen in situaties waarin het anders loopt dan ‘normaal’. Dat in veel ziekenhuizen kangaroeen nog niet ingeburgerd is en je ervoor moet vechten. Wij zagen zijn hartslag en saturatie stabiliseren als hij bij ons lag ten opzichte van in zijn bedje. Het personeel kende de protocollen van andere ziekenhuizen waar kangaroeën juist aangemoedigd werd, ze wisten dat daar onderzoek naar was gedaan met positieve uitkomsten, en toch durfden ze niet tegen hun eigen protocollen in te gaan. Jammer.
Deze blog gaat uitsluitend over de voeding en het buidelen. De zorg die wij ontvingen in het ziekenhuis was super. Dankzij deze pilot en de zorg hierna hebben wij nu een gezond kindje. Was deze pilot er niet geweest was de kans op hersenschade en zelfs het verliezen van ons kindje zeer aanwezig geweest.
Natalie
Lees hier
Van niets voor mij tot maffia in vier jaar (deel I)
Van niets voor mij tot maffia in vier jaar (deel II)
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding
- Heb jij ook een belangrijk verhaal? Kijk hier en schrijf ons over je zieleroerselen!
- Bereid je voor op borstvoeding en lees hier alles over borstvoeding.