Toen ik 35 was, gaf ik het op. Na zoveel mislukte (beginnende) verkeringen achtte ik mezelf niet geschikt voor een langdurige relatie. Ik kocht een schattig arbeiderswoninkje in Amsterdam en stortte me op het opknappen van mijn eerste eigen huis.
Toch vroeg ik mijn vader – een goede kunstschilder – een schilderij te maken van twee mandarijneenden voor in mijn slaapkamer. In een Feng Sui-boek had ik gelezen dat twee beeldjes van (mandarijn)eenden in de slaapkamer, of een schilderij ervan, ervoor kunnen zorgen dat je de ware tegenkomt.
Nogal een inconsequente actie voor iemand die het ‘heeft opgegeven’, maar ach, daar ben je vrouw voor, toch? 🙂
Twee weken later ontmoette ik Peter. Hij bleek de ware. Wel was hij bijna twaalf jaar ouder en had uit zijn vorige huwelijk twee tienerdochters. Tijdens onze eerste nacht samen vertrouwde ik hem toe dat ik graag moeder zou willen worden nu het nog kon. Hij vond het geweldig dat hij mij die kans kon bieden. Een jaar later zijn we getrouwd en een maand na onze bruiloft raakte ik zwanger.
Onze prachtige dochter Renske werd geboren in 2007. Ik was toen bijna 37 en Peter was al 48 jaar oud.
Graag wilden we snel doorgaan voor een tweede kindje, dat moest toch lukken vóór mijn 39ste. We waren allebei bang om ‘te oud’ te zijn en bang voor alle risico’s die samengaan met een zwangerschap en bevalling op hogere leeftijd. Ook de bevalling van Renske was niet zonder slag of stoot gegaan (al kan het altijd erger, zoals hier geregeld te lezen valt).
Zes weken na de bevalling werd ik weer ongesteld, dus de pogingen om een tweede kindje te ‘maken’ konden beginnen! Hoezeer we echter ons best ook deden, na een jaar was het nog steeds niet gelukt.
Ondertussen gaf ik Renske nog steeds borstvoeding. Geregeld vroeg ik me af of dit wellicht de reden was van de mogelijke onvruchtbaarheid. Ik heb informatie opgevraagd bij de VBN en artikelen gelezen die ik heb gevonden op deze site (www.borstvoeding.com). Mijn conclusie was dat het geven van borstvoeding alleen de eerste zes maanden na de bevalling kan dienen als (redelijk betrouwbaar!) ‘anticonceptiemiddel’ en daarna eigenlijk niet de reden zou kunnen zijn van het uitblijven van een zwangerschap. Ik ben dus doorgegaan met borstvoeden, ook al riep mijn omgeving dat ik ermee zou moeten stoppen.
Afgelopen jaarwisseling bespraken Peter en ik de gebeurtenissen van het afgelopen jaar en de plannen voor 2009. ‘Dit jaar word ik 51 en jij 40,’ zei hij. ‘Ik vind het welletjes. Het verzorgen van zo’n kleine dreumes eist zijn tol en we zijn allebei niet meer de jongste. We moeten het hoofdstuk afsluiten.’
Een moeilijk dilemma, want hoewel mijn verstand ook zei dat we geen tweede meer moesten willen, riepen mijn biologische klok en mijn moedergevoel dat ik dolgraag weer zwanger wilde raken.
Meer en meer vroeg ik me af of ik toch niet moest stoppen met borstvoeding geven. Je weet maar nooit… Een aantal keren – wanneer Renske er niet speciaal om vroeg – heb ik de borstvoeding zelfs overgeslagen in de hoop dat ze er geen behoefte meer aan had. Maar een halve dag later kreeg ik dan weer wroeging en gaf haar weer een lekkere borst.
Een week later waren we in een galerie met prachtige keramiek beeldjes van vogels. Daar stond een prachtige mandarijneend (het mannetje). ‘Mooi voor in de slaapkamer!’ riepen we. We kochten het beeld en vroegen tevens aan de kunstenares of het mogelijk was een vrouwtjeseend er bij te maken. Dat kon, ze aanvaardde de opdracht met plezier. ‘Kunt u ook een kleintje maken?’ vroeg ik. Achteraf wist ik niet meer zeker of ze dit ook als opdracht heeft aanvaard of meer als een vraag of het mogelijk was.
Mijn volgende eisprong kwam midden in de nacht, ik werd althans wakker van een buikpijn die lijkt op menstruatiepijn en ik begon mijn man te verleiden in zijn slaap. Gelukkig mag je Peter altijd (letterlijk) wakker maken voor een fijne vrijpartij, dus dat werd een feest. Voor de zoveelste keer liep ik twee weken lang hoopvol rond. Ik had zo sterk het gevoel dat het toch nog gelukt was! Helaas. Op de dag dat ik het normaal had kunnen verwachten, was ik weer keurig ongesteld.
Uiteraard volgde er weer een ernstig gesprek met Peter. ‘Het is genoeg geweest,’ zei hij. ‘Ik maak een afspraak met de dokter.’ Hij had besloten dat hij zich wilde laten steriliseren. Omdat ik Renske nog steeds borstvoeding geef, wil ik niet aan de pil.
Ondertussen voeren mijn hormonen en mijn verstand nog steeds een heftige onderlinge strijd. Dit leverde ook geregeld strijd op tussen Peter en mij. Hij wilde niet meer, ik eigenlijk wel…
Gisteren ontving ik opeens een mailtje van die kunstenares. Omdat het al drie maanden geleden is, was ik die eenden weer vergeten. ‘De eendjes zijn klaar,’ schreef ze. ‘Een mooie vrouwtjeseend en een lief klein baby-eendje.’
Ik begrijp nu dat ik het los moet laten. Deze eendenfamilie is een symbolische bevestiging van ons gezin. Dit is zoals het is. We blijven met zijn drieën. Het was leuk geweest als er een tweede ‘baby-eendje’ bij was gekomen. Maar het is niet zo. Wel zijn we heel erg gelukkig met dit gezinnetje. En mijn lieve dreumes, Renske, krijgt lekker nog steeds mijn gezonde borstvoeding.
Morgen gaan we de eendjes ophalen en een mooi plekje geven in onze slaapkamer.
-
\t
- Livia