Onlangs zijn mijn zoontje Joey en ik de zes maanden borstvoeding gepasseerd. Een mijlpaal. Voor zijn geboorte was ik al vastberaden minimaal zes maanden borstvoeding te geven. Mijn belangrijkste motivatie is het voorkomen van allergieën. Zelf heb ik veel allergieën en ik zou zo graag willen dat mijn zoontje dat bespaard blijft. Helaas gingen die zes maanden niet vanzelf.
Joey is geboren met blaren op zijn polsen en wilde zo graag zuigen, dat door mijn onervarenheid mijn borsten na de eerste borstvoedingspoging onder de bloeduitstortingen zaten. De melkproductie wilde ook maar niet op gang komen en enorme tepelkloven volgden. Doordat alles zo stuk was werd Joey misselijk door het bloed dat hij mee dronk. Mijn tepel wilde niet helen. Een lange periode van kolven volgde. Na meerdere spruwbehandelingen, bezoekjes aan de huisarts (die niet snapte waarom in nog doorzette) en noodkreten bij een lactatiekundige bereikte ik na twee maanden een eerste mijlpaal. Onder begeleiding van een lactatiekundige legde ik Joey voor het eerst weer aan mijn linkerborst aan. Het was echt even eng en wennen, maar ik was dolgelukkig dat ik weer met beide borsten kon voeden.
Ik genoot van mijn verlof en het mooie weer. Vele kilometers heb ik met hem gewandeld. Regelmatig zocht ik een bankje op, ging ik langs de Rijn zitten of zocht ik een ander plekje op in de natuur om hem te voeden. Gek genoeg kwamen er regelmatig mensen naast mij zitten die het geweldig vonden om te zien en om even een praatje te maken. In het begin vond ik dit onwennig, maar dit zette ik al gauw aan de kant. Ik voelde me soms een met de natuur en intens gelukkig dit te mogen ervaren.
Al gauw was mijn verlof voorbij en begon het kolven op het werk. Vanaf het begin had ik veel moeite met het kolven van voldoende melk. Gelukkig ontdekte ik dat de regeltjes van het consultatiebureau die in het blauwe boekje staan voor de hoeveelheid melk die mijn zoontje nodig zou hebben, echt niet opgaat voor borstvoeding. Dat nam wat onzekerheid weg en maakte het al wat makkelijker. Na van alles te hebben geprobeerd de kolfopbrengst te vergroten ben ik ‘s nachts een wekker gaan zetten om de productie op peil te houden.
Dat beviel Joey wel en zo belandden we in een ritme van om de drie uur voeden. Dag én nacht. Nu is Joey zeven maanden en zitten we nog steeds in dit ritme. Regelmatig zit ik er doorheen. Met name de vier dagen in de week dat ik lange dagen moet werken zijn zwaar. Nog steeds krijg ik van familie en kennissen te horen dat ik maar beter kan stoppen. Soms wordt ik onzeker als ze met argumenten komen als: ‘Hij drinkt vast nog minimaal acht keer per dag omdat je te weinig voedingstoffen in je melk hebt.’
Gelukkig weet ik inmiddels beter en laat ik me niet van de wijs brengen.
Ik moet er echt voor knokken om de borstvoeding voort te zetten, maar hoe cliché… het is het meer dan waard!
Geweldig hoe hij zichtbaar kan genieten aan de borst, met zijn handjes mijn borsten masseert en ik de warmte van zijn lichaampje tegen me aan voel. Hoe hij mij vaak bewondert met zijn mooie blauwe ogen tijdens het drinken doet me steeds weer smelten. Ik knok graag nog een paar maandjes door!
Filmpje
Daarnaast heb ik misschien nog een leuk filmpje voor het onderdeel ‘bijvoeding’.
Het is met mobiel gefilmd van joey die komkommer ontdekt. In het begin vond ik het zelf laten eten (en het vele kokhalzen) wel eng, maar bij ons was dat na drie weken helemaal over. Nu geniet ik ervan te zien hoe hij het eten ontdekt.
Debbie