Ik vind het erg moeilijk de verhalen te lezen over borstvoeding van baby’s tot 8 maanden oud of zelfs veel ouder alsof het een lieve lust is, alsof het allemaal vanzelf gaat en elders op vakantie de kleine gewoon meer drinkt en neemt wat hij nodig heeft. Ik vraag me af of het aan mezelf ligt, mijn instelling, mijn kijk naar het leven. Ja, ik wil ook het allerbeste voor mijn kind. En ik vind het heel erg dat moeders zich afvragen wat er verkeerd is om anderen zich ‘schuldig’ te laten voelen omdat ze geen borstvoeding geven aan hun kind door de ‘klassieke redenen’, door verkeerde of onvoldoende info…
Ik weet niet of het zozeer te maken heeft met het gebrek aan informatie. Ik voelde mezelf vooraf heel goed geïnformeerd en begeleid, ik was voorbereid en enorm gemotiveerd. Ook na de bevalling was er een vroedvrouw waar we op konden terugvallen. Ik heb 4 maand volledig borstvoeding gegeven aan ons zoontje. En toen was de veer gebroken, de ‘jus’ eruit. Ook al beweerden ‘natuurmoeders’ dat er altijd voldoende melk, aangepast aan de behoeften van het kind voorhanden was; ik wist het niet meer. Ik kon het niet meer opbrengen ervoor te ‘gaan’ alhoewel ik het wel heel graag wilde.
Ook al vertelde de vroedvrouw mij dat het ongelooflijk sterk was wat ik al had gedaan die 4 maanden, heb ik nog een maand een gevecht geleverd tussen willen en niet meer kunnen, tussen het allerbeste willen voor mijn kind en me schuldig voelen, tussen loslaten en nog meer loslaten.
Vooral dat laatste vind ik een erg belangrijk gegeven. Uiteindelijk ben ik geleidelijk overgeschakeld naar flesvoeding en papjes alhoewel ik nog niet terug aan het werk moest; alhoewel het mogelijk was mijn kindje langer de borst te geven… en dan heb ik het enorm moeilijk om te lezen dat sommigen niet begrijpen hoe dat kan, ermee stoppen, niet meer willen.
Mijn zoontje is nu 5 maand ½, en is de eerste maal naar de onthaalmoeder geweest wat op zich al moeilijk genoeg was voor mij, heeft zijn 2 laatste vaccins gekregen (wat op zich nog meer twijfel geeft en verdeeldheid over het ‘nut’ en de ‘onzin’ ervan) waardoor hij nu zijn eerste verkoudheid te pakken heeft en ik nog probeer de laatste druppel melk te melken om hem toch maar over een optimale weerstand te laten beschikken en er hem snel doorheen te helpen want hij voelt zich ongelukkig, is hangerig en slaapt weinig.
Gaat dit nu voor de rest van mijn leven altijd zo zijn? Ga ik mij blijven afvragen wat het zou zijn geweest als ik mijn kind bijvoorbeeld 6 maand volledig borstvoeding had blijven geven of nog veel langer?
Extremen zijn nooit goed lijkt mij maar goed geïnformeerd en rationeel beredeneren alleen zijn ook onvoldoende. Het is de emotionaliteit als moeder die mij parten speelt, mijn individualiteit als vrouw. Het maakt je kwetsbaar, moeder zijn…
Greet, mama van Eelke