Borstvoeding en mama zijn moest ik leren

verhaal-393-1.jpgEén dag voor mijn 25ste verjaardag werd ik mama. Ik was jong en was de allereerste in mijn familie en vriendenkring met een baby’tje, een voorbeeld hoe je een baby’tje grootbrengt had ik dus niet. Dat had zijn voordelen en zijn nadelen. Ik vertrouwde erop dat ik wel zou weten hoe het moest, mama zijn, iedereen kon dat toch? Dat ik borstvoeding ging geven vond ik normaal aangezien ik wist dat het zowel voor moeder als baby vele voordelen had. Op een voorlichtingsavond vernam ik dat je moest voeden op vraag en vooral in het begin vaak moest aanleggen.
verhaal-393-2.jpgEn toen kwam dus plots mijn zoontje ter wereld, drie weken te vroeg. Ik was bang dat hij misschien niet bij mij mocht blijven maar dat mocht gelukkig wel. De vroedvrouw hielp na de bevalling met de eerste keer aanleggen en we waren vertrokken. Een paar uur later was het ochtend en ik merkt ik dat hij honger had maar hij hapte niet aan, in plaats daarvan bleef hij gewoon met zijn mondje open liggen wachten. Toen ik de verpleegster om hulp vroeg zij die gewoon, probeer over een paar uur nog eens. Die reactie had ik niet verwacht maar dan deed ik het wel zonder hulp, ik bleef proberen en even later lukt het, heel trots was ik! Die eerste nachten sliep ik weinig, bang om een hongersignaal te missen of dat hij misschien zou stoppen met ademen. De vierde dag had ik enorme stuwing maar ook dat hoorde erbij wist ik, mijn zoontje kwam goed aan en we mochten ondanks dat hij wat geel zag naar huis. 

De eerste twee weken gingen goed maar dan begonnen de problemen. Mijn zoontje had erge reflux en huilde dag en nacht van de pijn. Hij wou heel vaak drinken en toch voelden mijn borsten nooit leeg aan. De dagen en nachten waren zowel fysiek als mentaal erg zwaar. Ik voelde me zo machteloos omdat hij pijn had en ik hem niet getroost kreeg.

De vroedvrouw die na zes weken de controle deed of alles bij mij goed genezen was, raadde mij aan om hulp te zoeken. Jammer genoeg was de eerste vroedvrouw die ik opbelde volzet en ik had de moed niet om verder te bellen. Een week later werd ik thuis opgebeld door de vroedvrouw van de controle, hoe het ging en of ik al hulp had? Ze spoorde mij aan om verder te zoeken en even later had ik een eerste afspraak vastgelegd. Ondertussen had de kinderarts van kind en gezin ons medicatie voorgeschreven om het maagzuur te neutraliseren en dat hielp een beetje.

verhaal-393-3.jpgToevallig was ik op de website van borstvoeding.com terecht gekomen en toen ik het artikel over overproductie las, viel alles op zijn plaats. Ik begon met blokvoeden en dat was nog een stapje in de goede richting. Toen de vroedvrouw langskwam toonde ze mij hoe ik mijn zoontje kon inbakeren en hij was ineens vertrokken voor een slaapje van twee uur! Dat was ik niet gewoon. Een paar slaapjes later was hij meer uitgerust en dronk hij veel rustiger, zonder krijsen en overstrekken. De voedingen werden terug aangenaam en mijn zoontje lachte meer.

Helaas moest ik een paar weken later, na 14 weken bevallingsverlof, al terug beginnen werken. Er was vroeger al eens een collega geweest die gekolfd had op het werk maar iedereen vond dat vervelend. Er was namelijk geen aparte kolfruimte en iedereen deelde zijn bureau met nog twee andere collega’s. Die moesten dus het bureau verlaten toen zij wilde kolven.

Ook vond men het niet kunnen dat zij dus zo vaak pauze nam en op tijd stopte om terug bij haar kindje te zijn, dat was een teken van luiheid. Helaas was ik onzeker en beïnvloedbaar en besloot ik dus overdag kunstvoeding te voorzien en nog enkel ‘s morgens, ‘s avonds en ‘s nachts zelf te voeden. Daardoor daalde mijn productie erg en nam het aantal nachtvoedingen toe. Vaak had hij ook net een fles gekregen als ik hem ging halen bij de onthaalmoeder. Ik was zo moe van de gebroken nachten dat ik mij niet kon concentreren op mijn werk en dus besloot ik de borstvoeding af te bouwen. Ik miste het wel heel erg en had het er moeilijk mee dat ik mijn werk voorrang had gegeven op wat het beste was voor mijn kindje. 

Dit zou ik een tweede keer anders doen! 

En die tweede kans kwam er. Dit keer las ik tijdens mijn zwangerschap alles over borstvoeding wat ik maar kon vinden, elke column en elk weekverhaal op jullie website las ik. Ik had gemerkt dat je toch sterker in je schoenen staat als je goed voorbereid bent maar ook dat er hulp bestaat en dat je die tijdig moet inschakelen. 
Dit keer liet de bevalling wat op zich wachten en een paar dagen later dan gepland kwam mijn tweede zoontje ter wereld. Ik had op voorhand een lactatiekundige gecontacteerd om mij te begeleiden na de bevalling aangezien ik ditmaal voor een verkort ziekenhuisverblijf koos.

Aanhappen ging dit keer wel vlot alleen niet op de juiste manier. Het tongriempje en lipbandje waren wat aan de korte kant zodat hij oppervlakkig dronk. De lactatiekundige toonde hoe ik met de C-greep de aanhap kon verbeteren maar bij mij lukte het niet goed. Een (zeer pijnlijk!) kloofje kwam maar ik bleef doorvoeden en het genas ook weer.

Ook nu had ik eerder te veel melk dus ik lette erop niet te vaak van kant te wisselen. Ik herkende de signalen van reflux tijdig en deed alles om pijn bij mijn zoontje te voorkomen: bedje schuin, boertje laten (veel boertjes want hij slikte door zijn drinktechniek veel lucht in), dragen in de draagdoek…
Het bleef zwaar maar ik wist dat het maar tijdelijk zou zijn en wel over zou gaan.

verhaal-393-4.jpgDe tweede maand kwam er ook nog eens spruw bovenop, na drie maal behandelen was er eindelijk beterschap. Toen ik even later toch terug pijn had, belde ik wanhopig de lactatiekundige nog eens op want ik was doodmoe en twijfelde of ik zo nog verder kon.
Aangezien ik de vorige keer op drie maanden flesjes geïntroduceerd had, kende ik daar de voordelen van en dat was toch verleidelijk. Het bleek gewoon een verstopt melkkanaaltje te zijn en was na een dag of twee opgelost.

Dit keer zou mijn zoontje pas na vier maanden naar de crèche gaan. Aangezien ik vooral thuis zou werken, zag ik het kolven dit keer wel zitten en ik was ook zeker genoeg van mijn zaak om op het werk mijn collega’s te vragen of ik even mocht kolven. Tegen mijn verwachtingen in hadden ze er geen enkel probleem mee. Maar toen bleek mijn zoontje op de crèche de fles te weigeren. Twee weken (het leek veel langer) bleven we zowel thuis als op de crèche proberen en plots was er een omslag. In de tussentijd ging ik ‘s middags naar de crèche om hem daar te voeden.

Nu zijn we de eerste zes maanden gepasseerd en gaat alles goed. Nog steeds drinkt hij op de crèche niet echt veel maar dat mag hij thuis inhalen. Ook zijn er nog steeds nachtvoedingen maar daar maak ik me dit keer niet druk in omdat ik van mijn oudste zoontje weet dat er nog veel meer redenen zijn waarom ze ‘s nachts wakker zijn en de onderbroken nachten niet opgelost zijn met een flesje. Ik krijg nu wel vaak de vraag of ik nog lang blijf doorgaan maar dit keer antwoord ik zelfzeker: zolang we het beiden goed vinden!

Sofie