Toen ik in september 2016 er achter kwam dat ik in verwachting was van mijn derde kindje was ik er al snel over uit dat ik dit keer (in tegenstelling tot de eerste twee keren) borstvoeding wilde geven. Wel had ik tegen mezelf gezegd dat ik me niet in allerlei bochten zou wringen om het te laten slagen.
Wat wij echter niet wisten was dat ons zoontje dertien weken eerder zou komen dan verwacht. En op 8-2-2017 was onze zoon Lennox geboren geheel onverwacht met een spoedkeizersnede. En toen begon ook ons borstvoedingsavontuur.
Na de uitslaapkamer werd ik naar boven gebracht, om te kolven terwijl alles echt alles in me schreeuwde dat ik naar m’n kind wilde. Ik wilde niet kolven, ik wilde kijken en vooral hoe het met mijn zoontje ging. Toch ben ik begonnen en met veel bloed, zweet en tranen kwamen de eerste druppels er uit. Kon ik mooi gelijk meenemen naar de nicu waar mijn zoontje lag. Eenmaal daar zag ik het kleinste maar mooiste mannetje liggen wat ik ooit had gezien. Hij woog 785 gram en was 28cm. Volgens de artsen deed hij het goed.
Nooit echt nooit had ik van te voren kunnen weten dat borstvoeding geven meer was dan een kindje aan de borst. Nooit had ik verwacht dat de kolf mijn beste vriend werd. Ik kolfde om de drie uur en voor dat ik het wist liep, ondanks alle tegenslagen die we hebben gehad, mijn borstvoeding heel goed.
Na zeven lange weken werd mijn zoontje overgeplaatst naar het streekziekenhuis. M’n productie was zo veel en goed dat ik zelfs nog aan meerdere moeders en dus kindjes mijn melk kon doneren.
Langzaam bij beetje kwam de uitgerekende datum in de buurt, maar mijn zoontje dronk nog steeds niet aan de borst. Ik wilde zo graag, sterker nog ik raakte constant gefrustreerd als het aanhappen niet lukte, als hij weer eens te moe was om te drinken en ik was doodsbang dat het zou mislukken.
Toch ging ik door met kolven. Ik bleef moed houden en ondanks dat ik die kolf inmiddels vervloekte, bleef hij toch mijn beste vriend. Ik noemde het maar onze haat-liefde verhouding. Toen eenmaal een week voor de uitgerekende datum wij het ontslag gesprek kregen en mijn zoontje nog steeds niets bij me dronk en pas langzaam de fles begon te accepteren, hebben wij hem met sonde mee naar huis genomen. Eenmaal thuis bestond mijn hele dag uit voeden en kolven en sondevoeding geven.
En na een maand was ik op. Ik kon niet meer, ik heb toen een lactatiekundige laten komen dit was mijn laatste redmiddel om mijn zoontje aan de borst te krijgen. Het ziekenhuis beweerde dat hij namelijk nooit volledig aan de borst zou kunnen drinken…
Toen de lactatiekundige kwam, dronk hij wonder boven wonder voor het eerst echt goed uit de borst, een volwaardige voeding! En toen heb ik de kolf voorgoed opgeborgen. Inmiddels zijn we zeven maanden verder (tien vanaf de geboorte) en drinkt mijn zoontje nog steeds aan de borst.
Ik ben zo blij dat ik die avond naar boven ben gegaan om te beginnen met kolven, ik ben zo blij dat ik hem het beste van mezelf heb mee kunnen geven, ik was dankbaar dat ik in die onzekere periode toch nog iets voor hem heb kunnen doen en dat ik nooit heb opgegeven.
Liefs Jamie & Lennox
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding
- Hoe is jouw verhaal? Kijk hier en schrijf ons jouw borstvoedingervaringen!
- Bereid je voor op borstvoeding en lees hier alles over borstvoeding.