Negen maanden en één dag

verhaal-371-1.jpgEen luchtbel die in mijn buik opstijgt. Een zachte kriebel tegen de binnenkant van de buikwand. Zo voel ik jou voor het eerst. Dat is ons eerste contact. Op dat moment ben je al ongeveer zeventien weken oud!
Maar je zit al veel langer in mijn hoofd. Drie maanden eerder zaten je papa en ik vol spanning te staren naar een schermpje, hopend dat er een blauw lijntje zou verschijnen. En drie minuten later wisten we dat je bestond. Een onbeschrijfelijk gevoel van geluk overspoelde ons.
Niet minder dan negen maanden lang zwem je rond in mijn buik. Overal waar ik ga, waar ik sta, overal ben ik bij je, en overal ben jij bij mij. Ik heb je nog niet gezien, maar ik zie je nu al zo graag…

In verwachting zijn: wat een mooie uitdrukking. Ik ben in verwachting van een kindje, een levend wezentje, een klein maar compleet mensje. Maar ik ben ook in verwachting van een heel ander leven, van een gezin. Vol verwachting klopt mijn hart en kijk ik uit naar jou. Ben je een zoontje of een dochter? Hoe zal je eruit zien? Wat voor mens zal je later worden? Het maakt me allemaal weinig uit, als je maar gezond en gelukkig wordt.

Ondanks de vermoeidheid en de rugpijn probeer ik wel sportief te blijven tijdens mijn zwangerschap. Ik blijf lopen tot de zesde maand en zwemmen en dansen tot aan de bevalling ‘“ en daar ben ik best wel trots op.
Wanneer je er klaar voor bent, kom je gewoon thuis ter wereld; vanaf nu ook jouw thuis. Geen ziekenhuizen, geen dokters, geen nummer. Alles op ons tempo en naar onze maat. Alleen jij, ik, je papa en de vroedvrouw. En die zullen het geweten hebben: je zorgt voor een ware douche van vruchtwater ‘“ iedereen helemaal nat!

Maar thuisbevallen betekent ook bevallen zonder verdoving; man, man, pijn dat dat doet! Midden in de bevalling probeer ik er nog vanonder te muizen en roep: ‘œik doe verdomme niet meer mee!‘ Maar toch, geloof het of niet, ben ik echt blij dat ik dit bewust meemaak met elke vezel in mijn lijf. En ik zeg tegen je papa, wiens hand ik zo ongeveer tot moes heb geknepen, dat hij dat ook vindt.

verhaal-371-2.jpgEen warm, vochtig hoopje op mijn buik en borst, zo zie ik je en ruik ik je voor het eerst. Je weent een beetje, ligt er zomaar wat te liggen en dan begin je smakgeluidjes en hapbeweginkjes te maken met je kleine mondje. Het lijkt alsof je zelf naar mijn borst kruipt, je neemt mijn tepel in je mondje en begint gulzig te drinken. De smak-, zuig-, slik- en kreungeluidjes die je maakt klinken mij als muziek in de oren. Zo hoor ik je voor het eerst.

Ik ben jouw hele wereld; ik ben je warmte, je voeding en je slaapplaats. Je houvast, je steun en je toeverlaat. Je troost, je slaapmuziekje en je thuishaven. Ik ben je alles. En reken maar dat ik je daar aan zal doen denken als je zestien bent.

‘s Nachts slaap je naast mij in bed, overdag tegen mij in de draagdoek of op mijn schoot. Je slaapt en je slaapt en je slaapt. En als je niet slaapt, dan eet je. Of doe je iets anders in je broekje. Maar meestal slaap je ‘“ zo vredig en rustig. Een mens zou er jaloers op zijn.

Geef toe: hoe kan iets zo banaals ‘“ we zijn immers allemaal baby geweest ‘“ tegelijk zo’n wonder zijn? Want mama worden en zijn is het meest bijzondere dat je als vrouw kan meemaken. Vandaag ben ik een heel ander mens dan gisteren.

Hannah