Toen ik voor de eerste keer zwanger raakte, was er geen haar op mijn hoofd die aan kunstvoeding dacht. Oh nee, borstvoeding was al lang besloten voordat mijn zoontje geboren werd. Immers, daar waren mijn borsten toch voor? Daar was mijn lichaam voor gemaakt! We namen een vroedvrouw in de arm, vertelden haar mijn plan van direct aanleggen na de geboorte, etc. Toen kwam de dag van de bevalling! Mijn vliezen waren gebroken en die dag beslist mijn vroedvrouw dat het nog uren zou duren dus zij ging naar huis, slapen. De volgende ochtend om acht uur zouden we ‘verder’ gaan met de bevalling.
Helaas pindakaas had mijn zoon andere plannen en om twaalf uur ‘s nachts kwam de eerste perswee al. Mijn vroedvrouw kwam niet opdagen maar de dienstdoende gynaecoloog kwam. En toen ging alles gewoon helemaal mis… Bevalling liep voorspoedig en mijn zoon was om vijf uur geboren. Maar mijn wensen werden niet gerespecteerd… Terwijl de gynaecoloog bezig was mijn knip te hechten, waren de verpleegsters er al vandoor met mijn zoon om hem aan te kleden, wegen enz. Ik heb hem letterlijk vijf seconden mogen vasthouden om een foto te maken toen hij geboren was, daarna heb ik hem niet meer gezien. In plaats daarvan werd hij (kwam ik uren later achter) direct naar de couveuse afdeling gereden in verband met een beginnende luchtweginfectie.
Meteen aan de antibiotica en omdat hij met 36 weken geboren was -al was hij 57cm en 3600 gram!- zogenaamd dus te vroeg. Ik denk eerder een foute berekening aangezien ik net een maand van de pil was toen we zwanger werden.
Hoe dan ook, niemand die mij wat vertelde en drie uur na mijn bevalling ben ik zelf gaan zoeken naar mijn baby. Die vond ik dus in de couveuseafdeling met mijn man. Ja die vertelde me ook al die tijd niets, leuk genoeg!
Remco had een forse speen in zijn mond om op te zuigen en had al een fles met kunstvoeding gehad. Ik was furieus!
Toen ik wilde aanleggen, kreeg ik van de zuster te horen dat ik vlakke tepels had en dat borstvoeden zo goed als onmogelijk zou zijn aangezien ik mijn zoon niet aan kon leggen. Hij had ook totaal geen interesse meer in de borst…
Daarbij kwam nog kijken dat hij een week in het ziekenhuis moest blijven en ik alleen maar mocht kolven om het hem via een fles te geven…
Mijn melkproductie was zó weinig toen hij eenmaal naar huis mocht, dat hij er helemaal niet genoeg aan had. En toen kwam het gevecht van het aanleggen wat maar niet wilde lukken. Geen lactatiekundige waar wij wonen of hulp in dat gebied, dus na drie weken frustratie en gevecht, opgegeven met veel pijn en spijt…
Ik ben nu weer zwanger en dit keer gaat het anders, dit keer pakt niemand mijn kind af voordat ik aangelegd heb! Ik heb er tot de dag van vandaag nog pijn van dat ik de borstvoeding gestopt heb en mijn zoon is nu twee.
Dit keer, anders!
Jennefer