Onze zoon Lieuwe werd 2,5 week eerder geboren dan verwacht. De bevalling ging goed, hij is thuis in het water geboren om 20.00 uur.
Aan het einde van de avond rond 23.30 uur waren de verloskundige en de kraamhulp de deur uit en wij allemaal helemaal kapot. De nadruk lag voor mijn gevoel toen niet perse op het zoveel mogelijk aanleggen van de baby. Ik had het al wel geprobeerd een uur of wat nadat hij geboren was, maar mijn tepels waren nog een beetje plat, het aanhappen lukte nog niet erg goed.
De eerste 24 uur hoeft een baby nog niet zoveel voeding, dus we konden rustig gaan slapen. Dat was voor mijn gevoel een beetje de boodschap die we kregen. Ook heb ik er toen zelf niet goed nagedacht dat het wel belangrijk was hem zo veel mogelijk aan te leggen. Daarbij kwam dat ik echt zo moe was, dat ik echt even niks meer kon.
De volgende ochtend kwam de kraamhulp. Inmiddels was ik een stuk actiever met het aanleggen. Zover nog niks aan de hand zou je zeggen, prima om de volgende ochtend daar actief mee te beginnen lijkt me. De kraamhulp had echter al heel snel haar twijfels bij mijn aanleggen en het drinken van mijn zoon, de verloskundige die ook nog even langskwam vond het er wel goed uit zien.
De kraamhulp heeft toen vrij snel overlegd met haar collega die naast kraamverzorgende ook lactatiekundige is. Die adviseerde om een kolf te huren en om de drie uur eerst te kolven en daarna mijn zoontje aan te leggen.
Uit de kolf kwam niet heel veel meer melk dan druppels. De zorgen van de kraamhulp werden groter en ze vond dat mijn borstvoeding niet goed op gang kwam. Binnen 24 uur na de geboorte was de eerste stress was geboren bij mij. Achteraf gezien begreep ik dat het heel normaal is dat de productie van moedermelk begint met druppels!
Omdat mijn zoontje ietwat klein was, werd er die dag al snel over bijvoeding gesproken. Iets wat mij nog meer stress gaf, ik schrok dat ik hem nu dan zo poedermelk moest gaan geven! Dat wilde ik echt niet.
Bijzonder genoeg hadden wij een zeer goede vriendin in onze omgeving die vijf dagen voor mij was bevallen van haar tweede kindje. Zij wilde meteen voor ons gaan kolven. Zodoende heeft onze zoon diezelfde avond (hij was toen ruim 24 uur) de eerste bijvoeding gekregen in de vorm van donormoedermelk.
Vervolgens werd ik voorgehouden dat ik mijn productie op gang moest brengen door te gaan kolven.
Na een paar dagen kwam er nog altijd nauwelijks iets uit de kolf; volgens de kraamhulp het bewijs dat mijn borstvoeding nog steeds niet op gang kwam.
Inmiddels had mijn verloskundige geadviseerd om niet eerst te kolven en hem dan aan te leggen, maar eerst aanleggen en daarna ‘na-kolven’. Dit leek mij ook een logischere volgorde.
Ik als onzekere jonge moeder was totaal in de stress en de rouw over dat mijn borstvoeding volgens alle professionals om mij heen niet op gang kwam. Iets wat uiteraard ook niet gunstig is voor je melkproductie.
Een dag of drie na de geboorte moest mijn kraamhulp naar een ander gezin en kreeg ik haar collega die ook lactatiekundige was als kraamhulp, waarmee ze eerder al over mij telefonisch had overlegd. Ontzettend blij was ik dat ik nu een professional op dit gebied in huis had!
Zij is zich erg op mij gaan richten en het verder proberen op gang brengen van de borstvoeding door middel van kolven. Proberen met ontspanningsoefeningen te kolven, met vooraf massage, emotioneel ontladen, etc.
Ondertussen werd er gezocht naar een oorzaak van het niet opgang komen van mijn borstvoeding.
Er werd gedacht aan een placenta-rest in mijn baarmoeder. Dan maakt je lichaam namelijk nog steeds het zwangerschapshormoon aan en kan daardoor borstvoeding niet op gang komen. Er is een bloedtest afgenomen, dat bleek het niet te zijn.
Mijn zoontje werd steeds minder aangelegd, volgens de lactatiekundige moest eerst mijn borstvoeding op gang komen, ‘het aanleggen kan de baby later nog wel leren, prematuren leren dit immers soms ook pas na een maand.’, was haar uitleg.
Voor mij voelde dit niet goed, ik had warme herinneringen aan de keren dat het hem wel lukte om zich aan te leggen. Ik had hem zelfs al wel eens met een witte ‘melk-mond’ van mij af zien komen dacht ik. Maar tegelijkertijd dacht ik, ik zal het wel verkeerd hebben gezien, mijn productie is immers nog steeds niet op gang.
Het ironische is dat de kraamhulp mij er in deze emotionele kraamweek op wees dat je als net bevallen vrouw ontzettend ‘open’ staat voor je omgeving door alle hormonen en de hele gebeurtenis van geboorte en moeder worden. Ik denk dat het goed is je te realiseren dat je dus ook heel erg open staat voor wat diezelfde professionals allemaal zeggen. Het werd bijvoorbeeld aan het einde van de kraamweek als ‘erg raar’ bestempeld door de kraamhulp dat er nog steeds niks uit de kolf kwam. Dit deed mij totaal mislukt voelen als moeder. Ik begreep er niets van en kon niet geloven dat ik geen of nauwelijks borstvoeding had. Het gaf mij enorm veel verdriet en stress.
Naarmate het einde van de kraamweek in zicht kwam en ik zelfs nog verlengde kraamhulp kreeg door de problemen met de borstvoeding, kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik niet goed was in kolven. Ik wist ook niet dat het bestond, maar door met moeders in mijn eigen omgeving te spreken hierover kwam ik er langzaam achter dat meer vrouwen dit hebben! Ik ben toen op dag acht na de geboorte begonnen met mijn eigen hand proberen te kolven. Het vergde wat oefening en doorzetting, maar plots kreeg ik spuitjes melk uit mijn borsten! Ik had dus toch melk! En die kolf werkte blijkbaar niet bij mij, ook al vond ik dat nog steeds moeilijk te geloven.
De volgende dag had ik mijn laatste halve dag kraamhulp. Wij waren er thuis inmiddels aan toe om het verder ‘alleen’ uit te zoeken. Ik bleek plots wel verhoging te hebben, iets waardoor de kraamhulp toch dacht dat ik die placenta-rest had.
Later bleek dat ik een beginnende borstontsteking had, wat de oorzaak van mijn verhoging was.
Die borstontsteking heeft best een tijd gesluimerd, ik ben er niet heel ziek van geworden, maar die borst is daardoor wel nog verder achteruit gegaan.
In de tweede week na de geboorte ben ik andere lactatiekundigen gaan benaderen.
Hoe het verder ging, lees je volgende week in deel 2.
Geschreven in juli 2017
Jenneke