Toen bleek dat mijn kindje toch al aardig op weg was naar een tepel-speen verwarring; met tepelhoed pakte bij meteen mijn borst!
We zijn dus enige tijd met tepelhoed verder gegaan, en ik kreeg weer het advies om telkens nadat mijn zoontje had gedronken weer na te kolven met de elektrische kolf.
Weer deed ik dit braaf, hoewel ik eigenlijk al wist dat ik niet echt reageer op die kolf!
Ik bleef ook met mijn hand kolven. Zodoende kwam ik erachter dat mijn kindje nog niet heel hard kon zuigen, want soms nadat hij bij mij had gedronken, kreeg ik nog relatief veel uit mijn borst met de hand. Langzaamaan werd duidelijk dat mijn zoon nog niet zo sterk was met drinken en ook zijn lange tong hem ietwat in de weg zat hiermee! Dit laatste merkte we ook met de bijvoeding die hij uit de fles kreeg en waar hij erg lang over deed. Zijn tong stak steeds uit met drinken, terwijl die net binnen zijn mond moet blijven.
Inmiddels zaten we in week drie-vier na de geboorte toen ik weer een andere lactatiekundige heb laten meekijken naar zijn drinkgedrag. Ze adviseerde een pre-verbale logopediste naar zijn mond en drinkgedrag te laten kijken. Inderdaad bleek hij nog niet op kracht te zijn qua zuigen en we kregen een fles waaruit hij wel goed kon drinken, eentje die dus beter bij zijn mond paste! De logopediste vertelde dat baby’s over het algemeen op kracht komen wat betreft drinken als ze richting de vier kilo gaan. Dit klopte in ons geval ook, ik merkte tegen die tijd dat hij inderdaad een stuk harder kon zuigen als hij bij mij dronk.
Ik probeerde hem meer en meer aan te leggen, maar voelde me door alles wat er gebeurd was heel onzeker over mijn melkproductie. Ook kon ik slecht monitoren hoeveel melk ik had, omdat ik dus niet kon kolven. Met de hand kolven masseer je alleen de borst en wordt er niet aan gezogen.
Een maand na zijn geboorte besloot ik het medicijn Domperidon te gebruiken. Ik vond het ontzettend moeilijk dit besluit te nemen, omdat ik het vreselijk vond dat mijn kindje hier dan ook wat van binnen zou krijgen via de melk. Maar het hem niet volledig kunnen voeden vond ik ook verschrikkelijk, het was voor mijn gevoel kiezen tussen twee kwaden.
2,5 week heb ik Domperidon gebruikt, het leek een beetje te werken, maar zeker was ik er niet van. Ook leek mijn zoontje steeds beter te drinken (steeds verder op kracht kwam hij) en het slikken leek meer te worden.
Maar de onzekerheid die ik over mijn borstvoeding had was nog steeds gigantisch, dus liet ik weer de lactatiekundige komen die er de laatste keer was geweest. Inmiddels was mijn zoontje zes weken. Hij had een heel slecht drinkmoment toen zij meekeek naar een voeding en zij sprak wederom haar twijfels uit of ik wel volledige productie kon krijgen. Het maakte me nog onzekerder.
Twee dagen later kreeg ik weer een beginnende borstontsteking aan mijn andere borst, ik was helemaal op van alle stress en verdriet. Deze borstontsteking was even de druppel, ik kon niet meer. Ik besloot dat dit het dan maar was, dat ik niet genoeg melk had, maar dat het in ieder geval íets was. Ik had inmiddels geleerd dat de hele portie antistoffen in je melk zitten of je nou 10ml of 1000ml per dag produceert, dus dat het echt de moeite waard is borstvoeding te blijven geven.
Ik wilde niet meer strijden, niet meer steeds kolven en hopen op dat het meer wordt. Ik stopte toen ook met de Domperidon omdat ik dacht dat het geen zin of effect had.
In de weken daarna kwam er eindelijk meer ontspanning, hoewel ik ook nog veel verdriet had over dat het niet was gelukt om volledige productie te krijgen. Ik ging langzaam naar acceptatie en genieten van wat er wél was. Gelukkig bleef mijn partner mij in alles steunen en vond het ontzettend veel waard dat ik borstvoeding bleef geven.
Het viel me in die tijd op dat mijn zoontje steeds langer leek te slikken bij me als hij bij mij dronk. Ik bleef doorgaan met hem eerst aanleggen, en hem dan de bijvoeding (nog altijd donormelk) aan te bieden.
Maar vertrouwen in mijn lijf of voeding had ik niet veel door alles wat er gebeurd was.
Rond week acht-negen groeide hij in een week 390 en de week erop 400 gram (ik had inmiddels een weegschaal in huis gehaald). Dit was wel een hele grote groei! Dit betekende toch dat hij meer uit mij moest halen dan we allemaal dachten.
Zodoende zijn we (met veel zenuwen bij mij) toch weer gaan minderen met bijvoeding. Ik ben zelfs luiers gaan wegen om erachter te komen hoeveel vocht hij uitscheed.
In de loop van de weken daarna leek het langzaam toch steeds meer te worden bij mij; ‘s nachts merkte ik dat hij gewoon in slaap viel nadat hij bij mij had gedronken. Hij hoefde dan geen bijvoeding meer.
Daarna was dat bij de volgende voeding vroeg in de morgen ook zo, en langzaamaan begon ik te geloven dat het dan de rest van de dag ook voldoende moet kunnen zijn of worden.
Ik leerde mijn baby steeds beter kennen, ook in het herkennen wanneer hij voldaan was na een voeding.
Met vallen en opstaan zijn we toen langzaam met de bijvoeding gestopt en toen hij 2,5 maand oud was durfde ik er helemaal mee te stoppen. Het eerste weeg-moment daarna liet zien dat hij goed groeide! Wat eigenlijk geen lactatiekundige die mij had gezien voor mogelijk hield was toch gelukt; mijn baby groeit goed op mijn melk, ik heb volledige productie gekregen!
Inmiddels is mijn baby 3,5 maand (en op de foto hiernaast 14 maanden!) en lukt het me steeds iets beter om te kolven. Voor mij was het heel belangrijk eerst het gevoel van het voeden te krijgen voordat ik kan kolven. Ik heb uiteindelijk een handkolfje aangeschaft, daar reageer ik stukken beter op dan de machinekolf. Maar kolven zal nooit mijn hobby worden.
Ik heb mij het het meest gesterkt gevoeld door verhalen van alle (jonge) moeders om mij heen. Om te horen dat er meer niet goed konden kolven en om te horen dat borstvoeding echt wel meer kan worden, als je maar meer aanlegt.
Ik begrijp dat het niet voor iedereen zo werkt. Iedereen is uniek. Dit is mijn verhaal, wie weet heeft iemand er wat aan, al is het maar van een deel van het verhaal.
Daarnaast was een ondersteunde partner voor mij ook erg belangrijk in het vertrouwen houden en volhouden van de borstvoeding. Dat wens ik iedereen toe!
Terugkijkend was er hoogstwaarschijnlijk niets aan de hand met mijn productie behalve dat ik niet kon kolven.
Geschreven in juli 2017
Jenneke
Deel 1 van Niet kunnen kolven, lees je hier.