28 januari 2013, na zo’n 34 uur tonen dat je de wereld wou zien, was je er eindelijk…
Oogjes al open om te ontdekken… en mama zo moe, zo overweldigd door alles…
plots mama zijn… baby op je borst…
Want borstvoeding natuurlijk…
Na 1 ‘prenatale borstvoedingsles’ waarbij je een pop in de juiste houding houdt, had ik er verder niet bij nagedacht…
het leek vanzelfsprekend, makkelijk, en dat zou wel vanzelf gaan… een illusie die al vanaf dag 1 aan diggelen ging…
Je had geen aangeboren zuigtalent. De eerste uren moest je van de vroedvrouwen dus maar een beetje ‘snuffelen’ en de tepel leren kennen. Toen je eindelijk de tepel gevonden had, had ik het ook geweten…
Zonder tandjes kon je al behoorlijk hard bijten, met als gevolg, grote pijnlijke kloven. Mama met krullende tenen. Alle houdingen uitgeprobeerd, vroedvrouwen passeerden bij elk voedingsmoment, rugby, baker, madonna, tongetje tik zodat je juister zou zuigen, dorstkoorts, … daar kwamen ze met flesjes aandraven voor jou, en een kolf voor mij. De regel: 24 uur kolven of toch tot de kloven weg zijn… Onzeker, en bang dat je helemaal zou vergeten hoe, lapte ik het regeltje na 12 u aan m’n laars en daar gingen we weer. Oefenen oefenen oefenen, pijn pijn pijn.
Thuis liet ik de lactatiekundige zo vaak als nodig komen, tussenin nog raad en daad van mijn eigen moeder (vroedvrouw), en oefenen oefenen…
Tranen met tuiten, en krullende tenen bij elk gilletje dat dorstig klonk. Ik trok me op aan de zeldzame momentjes dat het even minder pijn deed, maar het leek wel of je letterlijk mijn tepels had opgegeten…
Verschillende tepelzalfjes, alle soorten compressen, zo vaak mogelijk bloot, raad vragen…
De moeheid en de pijn eisten zijn tol. Ik voelde me weg van de wereld, bezoek kwam, maar alles ging aan me voorbij, en ik was zo blij als ze weg waren…
Wanneer zou ik eindelijk eens genieten van jou, kleine meid. Waar is die ‘roze wolk’? Het leek zelfs of jij ook even hard overdonderd was door de wereld.
Maar samen gingen we ervoor…voor de liefde, voor de borstvoeding, voor het samen genieten… mijn focus was jij… papa moest wijken, telefoontjes onbeantwoord, poezen zonder eten, … jij in de doek, jij aan de borst zo vaak je wou, jij slapen bij mij…
Weg borstvoedingskussen, weg alle vette zalfjes, weg compresjes… Jij ‘zittend’ op mijn schoot, want alleen zo kon ik je happend mondje zien, en zien of je het goed deed…Ik zoveel mogelijk bloot. Zo ging het goed, en zo ging het beter… maar niet helemaal. Witte puntjes aan je lipje…spruw? dacht ik… en had gelijk. Waarschijnlijk een van de redenen van je ontroostbaarheid en mijn eeuwig durende kloven…
Beetje bij beetje ging het beter, dronk je beter, gingen de kloven na een tiental weken echt genezen. En na een drietal maanden ging het eindelijk ‘vanzelf’. Ik maakte dus gretig gebruik van de borstvoedingspauzes op het werk. Het kolven bracht net genoeg op voor de dag erna, en een mini diepvriesvoorraadje… Bij de onthaalmama kreeg je dus lekkere mamamelk. In het weekend voltijds mamamelk.
En hoe lang ik borstvoeding zou geven? We hadden zo hard moeten ‘doorbijten’, dat ik nu veel te koppig was om te stoppen…dus toch zeker tot de ‘magische’ 6 maand!
Maar die zes maand vlogen voorbij, en geleidelijk aan voelde het nog meer ‘natuurlijker’…eindelijk kon ik echt genieten van onze momentjes samen. Eindelijk een beetje op wolkjes.
Ook jij, kleine deugniet, werd je steeds bewuster van wat je deed… wat vaak leidde, en nog steeds leidt, tot grappige reacties…In bad, spelen en plonzen, slokje links, slokje rechts, even spelen, slokje links, rechts bestuderen, nog een slokje. Ontdekken dat mama’s borstjes er ook zijn, ook al zie je ze niet, hoe fantastisch is dat niet … ‘ s morgens even zelf beslissen welke je best vindt.
‘s Avonds een slaapmutsje, ‘s nachts droomzoetjes en ‘s morgens een wekslokje.
Dé reden dat papa nog steeds pal achter de borstvoeding staat. Zolang mama je slaapmutsjes uitdeelt, hoeft papa niet uit zijn bed ‘s nachts. Geen klokken zien, en proberen genieten. Nu je, na 17 maanden beetje bij beetje langere nachten doorslaapt, ben ik blij dat we ‘s avonds en ‘s morgens nog ‘ons’ momentje hebben. En is er weer even een mindere nacht of voel je je niet goed, dan ben ik er voor jou. Je bent maar eventjes zo klein… en zal naar mijn gevoel veel te snel ‘groot’ zijn…
Hoe lang dus…? We zien wel…. zolang het voor ons allebei natuurlijk aanvoelt… zo lang dus.
Hoe zeer ik ook geniet, en hoe vanzelfsprekend en natuurlijk ik het vind om borstvoeding te geven, het blijft toch lastig dat het door de meeste mensen (in onze westerse cultuur) niet als ‘gewoon’ wordt gezien. Ook dat borstvoeding zoveel meer is dan puur ‘voeding’, lijkt men niet altijd te beseffen.
Sluikse commentaar en visies komen stilletjesaan je richting uit. ‘Toch raar om nog borstvoeding te geven, ‘als je kindje al zelfstandig is en goed kan zitten (of lopen in mijn geval).’ ‘Het is toch een ‘verkeerde relatie’ die je opbouwt met je kind’ ‘is dat dan wel mogelijk zo lang borstvoeding? want jouw borsten zijn toch niet groot, en dan is er toch niets meer’, ‘ ‘k zou daar nu toch stilletjesaan mee stoppen, ze kan wel alleen inslapen hoor’, ‘en nu, toch volledig gedaan met borstvoeding zeker?’
Als je dan zegt, jawel toch nog steeds hoor….krijg je een ‘ooh?’….en een bijna stotterende, rood oplopende ‘ooh maja niks mis mee hoor ‘….
Natuurlijk niks mis mee… Ze zouden blij moeten zijn dat (ook hun) oogappeltje, nog steeds mee profiteert van mama’s melkje, nog niet zo vaak ziek is geweest en als actieve ontdekker even rust vindt aan mama’s borst.
Zo vaak zwijg ik, terwijl ik er in mijn hoofd honderduit over praat. Maar het onbegrip maakt je soms zo klein (en kwaad), ook al ben je zo zeker van je stuk. Ik had het zelf nooit gedacht, maar de tijd gaat snel, en dit voelt zo natuurlijk…
Stop dus met vragen ‘of’ en ‘hoe lang nog’….Laat het voor even van ons zijn, laat het voor even heel normaal zijn, de normaalste zaak ter wereld…want dat is het ook, en dat is het tegelijk ook niet. Het is, als het lukt na veel geduld, de wonderlijkste zaak ter wereld.
Bieke
Naschrift:
Ik heb al 17 maanden zo veel steun aan al de verhalen hier. Ik heb er al vaak de steun gevonden die ik nodig had, en die ik niet altijd rondom mij vind. Hopelijk zal het mijne een even grote steun zijn voor andere mama’s.
Bedankt voor de website, ik vind dit een waar succes 🙂