Dat ik borstvoeding wilde gaan geven was vanzelfsprekend voor mij. Toen iemand me vroeg hoe lang antwoordde ik: ‘Minimaal één jaar.’ Ik had geen idee dat dat vandaag de dag als enorm lang werd beschouwd. Ik had me van te voren best goed ingelezen dus we hadden in ons geboorteplan aangegeven dat ons kindje direct na de geboorte bij me gelegd zou worden en mocht drinken. Onverwachts is ons zoontje in het ziekenhuis geboren in plaats van thuis zoals we hadden gehoopt maar onze wensen zijn daar prima opgevolgd. Zelfs nadat een uur na de geboorte ons zoontje ziek werd (achteraf een GBS infectie in z’n longen) werd hij keurig bij me gebracht om te drinken. Ondanks de sonde die hij had dronk hij zo goed dat ze geen reden zagen om het niet te doen.
Hij werd wel bijgevoed met kunstvoeding tot ik genoeg kon kolven om hem na te voeden. Maar dit was gelukkig al snel, ik geloof een paar dagen. Ik had een goed kolfapparaat tot m’n beschikking en alles ging prima wat de borstvoeding betrof. Eenmaal thuis hebben we soms wat gedoe gehad, onder andere spruw. Maar ik heb godzijdank nooit kloven of borstontstekingen gehad tot op de dag van vandaag.
Wel heb ik soms moeite met het moeten blootgeven. Het is iets psychisch maar soms hinderlijk. Als ik even teveel in m’n hoofd zit kan het soms als teveel voelen. En mijn zoontje voelt alles feilloos aan en wordt gefrustreerd en ik daarna ook. Ik heb heel erg moeten leren om geduldig en rustig te zijn. En me niet alleen lichamelijk open te stellen maar ook geestelijk voor het hele proces. Want het is niet alleen heilzaam voor hem, ik kom ook tot rust en ontspanning als ik me eraan overgeef. De natuur is zo gek nog niet maar voor mensen die veel in hun hoofd zitten zoals ik is het soms moeilijk om mee te gaan met die natuurlijke stroom.
De nachten zijn meestal wel pittig en sinds de geboorte heb ik een flink slaaptekort opgebouwd. Terwijl ik normaal gesproken echt veel rust nodig heb om goed te kunnen functioneren. Ik zit dus niet altijd lekker in m’n vel en vanuit m’n omgeving heb ik wel eens te horen gekregen dat het misschien beter zou zijn om te stoppen met voeden. Er was niet altijd begrip dat ik zoveel belang aan hechtte aan m’n borstvoeding en dat ik het kostte wat kost wilde doorzetten. Daar heb ik best wel verdriet om gehad maar nu het slapen beter gaat en wij meer onze draai hebben gevonden, ben ik dankbaar dat ik heb doorgezet. Want het is het meer dan waard!
Hierdoor kwam ik er wel achter dat borstvoeding blijkbaar helemaal niet meer zo normaal is en dat heeft me verbaasd. Het heeft er waarschijnlijk ook voor gezorgd dat ik niet graag buiten de deur voed. Ik geef mezelf al niet graag bloot en daar komt bij dat m’n zoontje zodanig snel is afgeleid dat drinken in een vreemde omgeving gewoon niet lukt. Dus als ik het al eens probeerde ging het helemaal niet en voelde ik me ontzettend opgelaten. Soms proberen we het en lukt het en dan ben ik ook wel echt apetrots.
We hebben het geleerd samen, mijn zoontje, en ik en ook m’n man. Het is iets wat ik nooit zou willen missen. Hij is nu bijna één dus m’n doel is bijna bereikt. Maar als het aan mij ligt gaan we gewoon door. Het brengt zoveel rust bij mijn gevoelige zoontje en bij mij, daar wil ik voorlopig nog niet buiten. Ik merk aan alles dat hij de rustmomenten nodig heeft om alles te verwerken. Hij neemt de hele wereld in rap tempo in zich op en wil alles meemaken en ontdekken en gunt zichzelf amper rust. Als ik dan zie hoe zijn lijfje, soms na veel onrust, uiteindelijk toch ontspant en rust vindt ben ik zo gelukkig dat ik hem dat kan geven.
Madelinde