Zoals altijd, brachten we op woensdag 28 november je broer Juda naar school en Abel naar de peuterspeelzaal, om vervolgens samen terug naar huis te fietsen. Ik op de bakfiets, jij in je veilige peuterschaal onder de tent. Tot die ochtend ineens een heel andere wending kreeg. De bakfiets zwenkte en ik probeerde jou in een reflex niet te laten omvallen. Helaas ving mijn been de klap op en samen lagen we op de grond. Ik naast de bakfiets en jij erin. Gelukkig kwamen er snel lieve mensen aangesneld om te helpen. De politie was er om je op te vangen en af te leiden met de lichtjes van hun auto, maar je trapte er nauwelijks in. Bij mama wilde je, maar dat kon niet. Ik kon niet bewegen van de pijn en hoopte dat papa snel zou komen om je weer een vertrouwd plekje te geven. Samen met papa reed je achter de ambulance aan. Diezelfde middag ben ik direct geopereerd aan mijn been. Ze plaatsten een externe fixatuur. Papa nam je mee naar huis.
Eenmaal wakker na de operatie was ik volledig gedrogeerd door de medicatie. Ik had erg veel pijn. Toch vroeg ik papa om met jou, Juda en Abel langs te komen, omdat ik jullie graag wilde zien. Papa nam mijn kolf mee. Inmiddels voelde ik al een beetje stuwing, maar het leek me beter om je niet te voeden vanwege alle morfine. ‘s Avonds lukte het nauwelijks om iets af te kolven omdat ik niet rechtop kon zitten. De volgende ochtend ging het iets beter en de verpleegkundige gooide met liefde mijn melk door de gootsteen. Ik drukte papa nog op het hart om je wel genoeg drinken te geven thuis. Die eerste nacht, zo begreep ik later, vond je het maar raar dat ik er niet was. In al die dertien maanden dronk je elke nacht wel een keer (of vaker) bij mij. Daarna viel je dan heerlijk verzadigd weer in slaap. Nooit was ik een nachtje weggeweest. Altijd bracht ik je zelf naar bed, of voedde je in ieder geval van te voren. Ons momentje, even samen kroelen, knuffelen en de wereld kon ons gestolen worden. Ineens werd het ons afgenomen. Ik miste je vreselijk.
Die ochtend besloot ik dat ik het niet zomaar wou stoppen. Ik vroeg de verpleegkundigen om een lactatiekundige, die van het Moeder en Kind Centrum zou moeten komen. Om 16.00 uur ‘s middags kwam ze, na haar dienst, bij me langs. De Dipidolor pomp waar ik op aangesloten was, mocht samen met het geven van borstvoeding. Ze gebruikten deze medicatie ook bij vrouwen met een keizersnede. Mijn hart maakte een sprongetje. Zouden we dan toch niet hoeven stoppen? Die avond kwam papa met jou langs. Ik legde je aan en je deed je wat je al dertien maanden had gedaan. Drinken, aan mijn haren trekken, over mijn wang aaien en naar me kijken. Dat moment blijft voor mij altijd goud waard. Het gaf me het gevoel dat ik je toch iets vertrouwds kon geven in deze heftige tijd. Dat ik mocht zorgen, moeder mocht zijn. De dagen daarna kolfde ik elke ochtend, om je in de avond weer zelf te laten drinken. Papa nam een beker melk mee, zodat je ‘s nachts als je wakker werd ook mama melk had. ‘Helemaal wild’ werd je dan, zo schreef papa. Je genoot ervan. Zo waren we toch een beetje samen, ook al was ik niet bij je….
Op maandag werd ik opnieuw geopereerd. Dit keer kreeg ik een interne fixatuur. Overal gaf ik aan, dat ik borstvoeding wilde blijven geven. Bij de verpleegkundigen, de anesthesist, de chirurg. Die avond was ik te ziek om jou, Juda en Abel te kunnen zien. Papa kwam alleen bij me op bezoek. De volgende ochtend besloot ik opnieuw te kolven en wonderlijk genoeg kolfde ik weer een beker vol. Ook al teerde ik zelf in door alle spanning, pijn en misselijkheid. De melk kwam uit een wonderbron. Een liefdesbron.
Op donderdag mocht ik weer naar huis, om verder te revalideren. Nadat het infuus werd verwijderd op woensdag, mocht ik naast de paracetamol over op morfine pillen: Oxynorm en Oxycontin. Maar dan moest ik wel stoppen met voeden. Er zou teveel van de werkzame stof overgaan in de moedermelk. Diezelfde dag vroeg ik opnieuw om een lactatiekundige. Er kwam niemand… De verpleegkundigen, fysiotherapeut en zelfs mijn bejaarde buurvrouw op mijn kamer. Ze probeerden me allemaal te overtuigen om te stoppen. ‘Je hebt nu al je energie nodig’… ‘En wat denk je van je calcium?’ ‘Hij eet toch al lang met de pot mee?’ ‘Dertien maanden is heel lang hoor. Je mag echt trots op jezelf zijn’. ‘Je gaat toch geen pijn lijden omdat je borstvoeding wilt blijven geven?’ Ik vroeg om een plan. Die kwam er niet. Ik mailde de lactatiekundigen van het ziekenhuis met als onderwerp ‘Help!’ Drie dagen later kwam er een reactie. Ik voelde me ontzettend gefrustreerd. Borstvoeding geven of pijn lijden. Dat is toch geen keuze?
De donderdagochtend van vertrek besloot ik nog te kolven. Tijdens het kolven stonden er ineens pontificaal twee chirurgen en een zaalarts voor mijn neus. Ze waren verbaasd. Chirurg 1 vroeg: ‘Hoe lang heb je je andere kinderen gevoed dan?’ waarop nummer 2 zei: ‘Nee, alleen paracetamol mee naar huis is veel te weinig’. Ik vroeg om een plan. Opnieuw. Een alternatief. Ze vroegen zich waarschijnlijk af of ik gek geworden was. Ik vroeg me af of zij gek geworden waren. De zaalarts beloofde me onderzoek. Om 10.30 uur kwam ze met plan B (11.00 uur mocht ik naar huis): Ik mocht paracetamol en ibuprofen mee naar huis. En op Lareb.nl had ze gevonden dat ook Tramadol veilig samen zou kunnen gaan met borstvoeding.
En nu ben ik thuis, lieve Zion. Thuis bij papa, bij jou en je broers. We genieten samen van onze drinkmomentjes in de ochtend, middag en avond. Het lijkt wel alsof je nóg meer geniet dan je daarvoor altijd deed. Je houdt me stevig vast en ook al spelen je broers om je heen, is er lawaai of bezoek. Je trekt je er niets van aan. De Tramadol heb ik op aanraden van mijn eigen lactatiekundige in het doosje gelaten. We doen het op paracetamol en ibuprofen. Nee, eigenlijk niet. We doen het op liefde. Heel veel liefde. Je bent dik genoeg, maar jij mag stoppen wanneer jij wilt. En tot die tijd teer ik graag nog een beetje in. Kracht en energie ontvang ik dagelijks van onze Hemelse Vader, die ons deze wonderbron van liefde en hechting heeft gegeven.
Ik hoop dat ik met mijn verhaal andere moeders die in het ziekenhuis terecht komen en borstvoeding geven, kan helpen en bemoedigen. Maar ook moeders die onbegrip vanuit hun omgeving ervaren. Steun is zo ontzettend belangrijk. Moeder die informatie nodig hebben, kunnen contact opnemen met het MAZ. Dit is een nieuw adviescentrum waar vrouwen met al hun vragen over medicatie en zwangerschap of medicatie en borstvoeding gratis terecht kunnen, zodat zij een weloverwogen keuze kunnen maken. Ook is een doorverwijzing van de huisarts niet nodig. Men is bezig met het ontwikkelen van een landelijk protocol.
Hetty
Ps van de redactie: Op deze site vind je veel informatie over borstvoeding en medicatie. Zowel achtergrondinformatie als actuele informatie over Welk medicijn bij borstvoeding mag. Er staat ook een team lactatiekundigen voor je klaar: specialisten die je persoonlijk kunnen helpen bij jouw vragen over medicatie bij borstvoeding.