Na een ongeplande en eigenlijk onmogelijke zwangerschap, mijn man heeft zaadbalkanker gehad, met hele zware chemo en onze tweede is via IUI ter wereld gekomen met ingevroren sperma van voor de chemo, dus een natuurlijke zwangerschap was zo goed als uitgesloten, was ik vastbesloten, nou ja eigenlijk gewoon vanzelfsprekend, om weer borstvoeding te geven. Met twee kids van vier (drie maanden borstvoeding) en twee jaar (zes maanden borstvoeding) zag ik wel wat wolven in het bos, maar ik ging ervoor.
Nadat mijn vliezen gebroken waren wilde het niet echt vlotten tijdens de bevalling, het werd allemaal een beetje spannend, ik kreeg koorts, Iris had in het vruchtwater gepoept, en haar hartslag viel steeds weg. Er werd dus besloten een spoedkeizersnede te doen. Op weg naar beneden realiseerde ik me dat dat eerste intieme moment van het aanleggen meteen na de bevalling nu wel eens niet door kon gaan! Ik had inmiddels al persdrang en het ongelooflijke gebeurde, óp de operatiekamer, helemaal klaar voor de keizersnede, mocht ik alsnog zelf gaan persen, toen de volgende verrassing zich aandiende, mijn meisje was de nacht voor de bevalling nog even in stuit gedraaid! Zo lag ik daar dus met een heel OK-team erbij te bevallen! Het ging allemaal super snel en goed, en zo had ik toch meteen na de bevalling mijn meisje gelijk aan de borst, nog op de operatiekamer! Ze is inmiddels drie maanden en doet het super goed en ik denk dat ik voor een ‘persoonlijk record’ ga, want ik ga lekker door zolang zij het wil, want nu is het écht voor het laatst!
Groetjes, Linda