Pionieren

verhaal-312-1.jpg
Ik ben zelf van de generatie flesvoeding, niemand in mijn familie of vriendenkring heeft borstvoeding gegeven, ik ken niemand die borstvoeding geeft maar vanaf het moment dat ik zwanger was wist ik dat ik borstvoeding aan mijn kind wilde geven. Ik ben altijd bewust met mijn lichaam bezig, eet verantwoord, gezond en biologisch en wilde dit ook aan mijn kind meegeven en hoe kan dit beter dan via mijn eigen lichaam?

Na een hele ellendige periode heb ik al een jaar of acht geen contact meer met mijn familie. Dit verdriet draag je altijd mee maar nog erger, mijn schoonouders waar ik altijd een fantastische band mee had, zijn er echt niet meer. En o wat heb ik ze gemist tijdens mijn zwangerschap, wat had het leuk geweest om dit met ze te delen.

Mijn bevalling was kort en heftig maar daar was ze, ons kleine meisje waar we zo naar verlangd hadden. Omdat ik zo graag borstvoeding wilde geven had ik bij de verloskundige meerdere keren aangegeven dat ze minimaal een uur bloot bij me moest liggen, ik wist dat dit goed was en wilde dit zo graag! En dat is gelukt, wat geweldig! Terwijl ik gehecht werd lag mijn meisje op mijn borst, de controles kwamen later wel. Vooraf had ik het boek van Stefan Kleintjes over borstvoeding gelezen dus ik wist het allemaal wel, borstvoeding, ik ging het wel even doen.

Mijn meisje mocht meteen mee naar huis mits we wel bijvoeding gingen geven. He??? Dat was nu juist wat ik niet wilde, maar in de roes van je bevalling hoor je maar de helft en het moest van de verloskundige dus dan zeg je maar ja. Leg maar veel aan werd me gezegd, ik wist niet eens hoe het moest en de kraamhulp kwam pas in de middag. Resultaat, kapotte en zere tepels na een dag want ik had werkelijk waar geen flauw idee wat ik aan het doen was. Toen de kraamhulp er was kregen we de opdracht haar om de drie uur te voeden, met een spuitje kunstmelk en onze vinger erbij om aan te zuigen. Voor mij werd de kolf tevoorschijn gehaald, man wat een apparaat. Daar kwam de eerste melk dus konden we het spuitje al snel vullen met mamamelk in plaats van die stinkende kunstmelk (sorry) en wat was ik trots. Na een dag of twee waren de tepels goed genezen maar ik was bang want wat deed dat zeer, dan maar tepelhoedjes op advies van de kraamhulp, geen idee wat de nadelen waren van die dingen. Na een dieptepunt in haar gewicht gingen we de goede kant op, ze begon te groeien en dronk live bij mij aan de borst. Slapen deed ze niet veel, ze wilde alleen maar bij ons op de borst slapen. Maar dat mocht niet, je mag je baby niet bij je in bed nemen en je moet op de klok om de drie uur voeden en deze adviezen volg je maar op want (in mijn geval) je weet niet beter, ik kon het ook aan niemand vragen. Neem hier ook nog eens bij dat ik heel erg geconditioneerd opgevoed ben, niets gebeurde zonder klok en we deden alles omdat het ‘zo hoort’.

Na tien dagen ging de kraamhulp weg, manlief was intussen weer volop aan het werk en daar zat ik dan, samen met mijn meisje en nog steeds geen idee wat ik aan het doen was. Heerlijk hè die roze wolk kreeg ik keer op keer te horen, maar voor mij was de wolk grijs en deze werd steeds meer zwart want o wat heb ik het moeilijk gehad. Opvliegers, hartkloppingen, huilbuien, geen eetlust, veel afvallen, buien dat ik alles achter wilde laten en gewoon weg wilde gaan… Ik kon dit niet. En ik voelde me zo schuldig, mijn dochter was gezond en deed het goed, waarom voelde ik dit. Waarom wilde ik mijn meisje niet de hele dag bij me hebben? Ja, depressies komen voor in mijn familie en ja, ik ben bang geweest dat dit zou gebeuren, maar gelukkig is mijn vechtlust altijd gebleven.

verhaal-312-2.jpg
Het huilen van mijn meisje hield niet op, mijn nachten werden steeds korter, ik wiegde haar in slaap en dan sliep ze soms een uurtje. Ten einde raad gaan inlezen en advies gevraagd op het CB, inbakeren was de oplossing. Ik geloof hier nog steeds wel in want mijn dochter heeft er baat bij gehad en kon toen slapen maar wat zou ik het nu anders doen. Vaker aanleggen, bij me in bed laten slapen, maar toen kon ik het niet, mijn hersens waren prut en ik was leeg/op. En geen moederlijk advies waar ik zo naar verlangde.

Ondertussen groeide ze goed dus vijf voedingen was wel genoeg zeiden ze op het CB, minimaal drie uur ertussen en maximaal vier, en ook dat deed ik weer trouw. Na haar tweede vaccinaties gestopt met inbakeren. En ik bleef maar lezen, zo kwam ik erachter dat de tepelhoedjes (die ik nog steeds gebruikte) de productie konden remmen, ik las over hongersignalen, en o wat heb ik het daar moeilijk mee gehad, wanneer had ze honger, ik wist het niet.

Naar het CB om te wegen en haar lijntje boog wat naar beneden, niets om me zorgen over te maken volgens het CB maar dat deed ik wel want ik maakte me overal zorgen over. En ja, toen ging er een klein knopje om, weg met die tepelhoedjes na 17 weken. Dat weekend een lactatiekundige ingehuurd, want o wat dronk ze ineens kort. Lactatiekundige erbij en zij heeft me weer wat zelfvertrouwen gegeven, we deden het hartstikke goed en ze vond het erg knap dat ik zo rigoureus gestopt ben met de hoedjes.

Toen ik me na vier maanden nog niet beter voelde bloed laten prikken, gelukkig waren alle waardes goed. Ik was inmiddels zeven kilo lichter dan voor mijn zwangerschap en ik was al niet een van de zwaarsten. Ik was weer begonnen met werken, mijn bloed was goed, ik moest het dus echt zelf doen! En toen ging de knop echt om! Ik ben meer gaan eten, propte het er soms in maar ik moest, alles voor mijn kleine meisje, want, de borstvoeding moest slagen! Vitamines gaan slikken en jaja, mijn meisje vaker gaan aanleggen. Voor en na ieder slaapje, niet meer op de klok kijken, eten als ze honger heeft en slapen als ze moe is.

Voor iemand die zo geconditioneerd is opgevoed is voeden op verzoek een van de moeilijkste dingen die er is. Maar het is me gelukt! Ik snap het! Mijn kleine meisje heeft me geleerd dat ik de klok moet vergeten en naar haar moet kijken, eindelijk na vier maanden viel het kwartje en ging het met mij weer de goede kant op. Mijn meisje en de borstvoeding hebben me er doorheen gesleept!

En nu? Nu is mijn meisje alweer bijna zeven maanden en geef ik volledig borstvoeding. We zijn begonnen met bijvoeding, op de kleintjesmanier, natuurlijk!
En o wat geniet ik van de borstvoeding, ik zou iedereen die een baby krijgt willen overtuigen hoe mooi het is. Als ik thuiskom van mijn werk even fijn bij mama drinken, na het douchen even ontspannen aan de borst, even onrustig ‘s nachts ook even aan de borst en weer slapen. Ik heb het nooit geweten maar borstvoeding is zoveel meer dan voeding! Stoppen, geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt! Door dit kleine mensje ben ik een ander mens geworden en ik zal haar daar altijd dankbaar voor zijn. En ja, ik heb spijt hoe ik het in het begin gedaan heb, het is voor mij geen excuus dat ik niet beter wist en dat ik op een zwarte wolk zat. Maar ik weet ook dat spijt je nergens brengt in het leven dus ik ben blij dat het ‘maar’ vier maanden duurde voor het kwartje viel. Mijn les in het leven? Dat ik van mijn dochter geleerd heb los te laten……het is soms nog moeilijk maar: ik kan het!

Dus andere moeders op een zwarte wolk, jullie kunnen het ook, ongeacht je situatie die wolk gaat een keer weg en dan komt die roze of blauwe wolk toch echt tevoorschijn! Heb vertrouwen in jezelf en luister en kijk naar je kind, dan komt het echt goed!