Borstvoeding is het probleem niet en kunstvoeding is niet de oplossing

verhaal-420-1.jpgGeen idee of ik wel of niet borstvoeding kon geven. Terwijl ik in verwachting was van mijn dochter, was dat echt nog maar de vraag. De artsen zeiden indertijd dat de kansen nihil waren. Maar nu is het twaalf jaar later… dus wie weet. ‘Ik zie het wel’ en ‘het is iets natuurlijks dus als het kan dan zal ik wel weten hoe’.
Zat ik even mis daar! De borstvoeding kwam na vijf dagen op gang. Zware bevalling, operatie nadien en na drie weken overgestapt. Ik kon niet meer.
In verwachting van mijn zoon was ik toch wel wat stelliger. Waar mijn man zei ach we zien wel weer zei ik: nee…dit ga ik zo doen. En ik ga kijken wat ik nodig heb om het te doen laten slagen. En wie. Goede kraamzorg, check! En op haar advies ook contact opgenomen met de lactatiekundige. 

Maar dat niet alleen. Boeken lezen, fora bij langs. 
Mijn borstvoedingsavontuur begon al veel eerder dan na de bevalling van mijn zoon. En met de informatie werd mijn standpunt ook steeds stelliger. Dit ga ik doen! Geen kunstvoeding in huis gehaald. 

En toen werd hij geboren. In bad. Thuis. Een hele grote lange jongen. 55 cm. Ik ben zelf 1.56…hoe dan, vraag ik me nog steeds af.

verhaal-420-2.jpgDe borstvoeding kwam goed op gang. Overproductie zelfs. Toch wel vervelend. Spruw gehad. Ook bijzonder vervelend, maar borstvoeding is het probleem niet en kunstvoeding niet de oplossing. Ik had een goede kraamhulp. Ik had een goede verloskundige en een goede lactatiekundige. Maar ik had ook wilskracht. Doorzettingsvermogen. Koppigheid…zo wil ik het en niet anders. Frustratie, waarom kan iets dat zo natuurlijk is zo moeilijk zijn soms? 

Eerst telde ik in dagen. Elke dag is er één. Daarna weken. Maanden… en straks… bijna een jaar. 

Zo mooi, zo trots… wat zijn we een goed team samen. En het idee dat mijn grote jongen alleen maar groter wordt, door mij alleen… dat is met woorden niet te omschrijven! 

Met vriendelijke groet, 
Daniëlle