Een beetje raar

verhaal-291-1.jpgZo’n beetje mijn hele leven wilde ik maar één ding. Moeder worden, en een doodnormaal gevolg daarvan zou zijn dat ik borstvoeding zou geven. Tot maximaal een jaar, want als mijn kind er om kon vragen, werd het toch wel een beetje raar. Vond ik.

Ik werd moeder en gaf borstvoeding, dag en nacht. Vaak, heel vaak. Mijn zoontje bleek het erg moeilijk te vinden dat hij ‘hier’ was en wilde van de wereld weinig weten. De borst was het enige wat zijn leven enigszins dragelijk maakte. Mijn borsten en tepels waren helemaal stuk van de eczeem en het krabben om van de jeuk af te komen. Ook had ik hyperlactatie met borstontstekingen tot gevolg. Maar dapper hielden we stand.

Na zeven maanden was ik op. Wat was er toch aan de hand met ons kleine ventje? Waarom wilde hij niet slapen en huilde hij des te meer? Of hij geen honger had. Ik moest hem maar kunstvoeding geven. Of ik hem niet te veel verwende. Ik moest hem maar laten huilen. Of ik nou nog steeds borstvoeding gaf?! Dat is niet normaal hoor, en ‘s nachts al helemaal niet! Naar de kinderarts dan maar. Die constateerde dat ik hem toch wel erg vaak voedde, daar moest ik maar eens gauw mee stoppen, want dit was de volgens hem de ‘derde wereld manier’. Pardon? Kwamen deze woorden uit een kinderarts. De man die borstvoeding zou moeten promoten, het liefst zo lang mogelijk.

verhaal-291-3.jpgOm een lang verhaal kort te maken. Hij werd opgenomen, er werd niets gevonden. Ze lieten hem huilen, zo lang dat hij niet meer kon en toch in slaap viel (‘hij kan het wel hoor, soms ligt het aan de situatie’)…
Ik voedde hem overdag om de vier uur want vaker mocht niet en ‘s nachts kreeg hij nog maar één fles afgekolfde melk van een naar shag ruikende verpleegkundige met bijbehorend stemgeluid. En na drie nachten nam ik een gebroken en uitgeput kind mee naar huis en is de spijt en het schuldgevoel nog altijd niet uit mijn systeem verdwenen.

Ik werd opnieuw zwanger en na vier maanden zwangerschap constateerde meneer dat het ‘klaar’ was. Jammer want in tegenstelling tot mijn eerdere voornemen om maximaal een jaar te voeden wilde ik nu minimaal twee jaar voeden. Maar meneer was veertien maanden en er kwam nog maar zo weinig melk uit dat hij het de moeite niet vond. Jammer.

Ik beviel van super makkelijke baby en had de stille hoop dat ons meneertje geïnspireerd door zijn broertje wel weer wilde gaan drinken. Maar er was geen denken aan. De borst was voor de baby. Wel wilde hij uit een fles of beker de moedermelk drinken. Ook goed.

verhaal-291-2.jpgTot vandaag. Het was wederom geen denderende nacht en zijn humeur liet te wensen over. Ik tilde hem op en ging met hem op de bank zitten zoals we dat vroeger zo vaak deden. En daar geschiedde een klein wonder. Mijn peuter van bijna twee vroeg om de borst. De zin waarvan ik ooit had verwacht dat hij ontzettend raar zou klinken, klonk mij nu als muziek in de oren. Het was helemaal niet ‘een beetje raar.’ Het was doodnormaal, een kind dat behoefte heeft aan zijn moeder en haar melk en daar om kan vragen. En dus dronk hij en hij genoot, en ik genoot met hem mee. En toen zijn broertje hongerig wakker werd, genoten we met z’n drieën.

Inmiddels weet ik dat langer voeden geen doel op zich is. Dat de meeste vrouwen het zich van te voren niet voornemen om langer te voeden. Maar dat het groeit. Net als je kind. En dat blijkt toch niet zo raar.

Esther