Mijn zoontje werd thuis geboren na 37 weken zwangerschap, een gezond jongetje van 3580 gram. Ik wilde bv geven en hij werd direct na de geboorte aangelegd, een heerlijk gevoel. De bv liep redelijk, mijn zoontje meldde zich niet zelf dus hij werd om de drie uur aangelegd. In de kraamweek is hij twee keer gewogen en beide keren was hij afgevallen. Toen de kraamhulp aan het eind van de achtste dag naar huis ging heb ik geen moment getwijfeld en schakelde een lactatiekundige in. Ik had er geen goed gevoel meer bij. Als hij aangelegd werd dronk hij wel maar hoeveel was de vraag, want hij viel alleen maar af.
Daar kwamen we snel achter want de lactatiekundige kwam met een babyweegschaal. We wogen hem vóór en na de voeding en hij kwam elke keer niet verder dan 10 cc. Dit was een schok voor me, geen wonder dat hij zich niet meer meldde, hij had gewoon geen energie meer. Ik ben toen gestart met kolven en mijn zoontje kreeg tijdelijk mijn moedermelk uit de fles, zo kon hij gaan aankomen. Op de 17e (!) dag zat mijn zoontje eindelijk boven zijn geboortegewicht. Ik kolfde inmiddels veel meer dan hij dronk, zo legde ik dus een mooie vriezervoorraad aan. Ook probeerde ik mijn zoontje dagelijks aan te leggen en voor en na de voeding te wegen maar de teleurstelling was elke keer groot als bleek dat hij maar 10 of 20 cc gedronken had, het lukte hem gewoon niet! Ik had me (dacht ik) neergelegd bij het feit dat hij niet live dronk en dat ik moest kolven maar dit was toch behoorlijk tijdrovend. Toen kreeg ik een borstontsteking. Ik belde mijn huisarts op en kreeg een antibioticakuur voorgeschreven. Ik zat er zó doorheen dat ik hem nog een keer opbelde of ik ook ‘iets’ kon krijgen om de bv te laten stoppen en dit kreeg ik zonder verdere vragen (mijn huisarts bleek niet pro-bv kwam ik later achter).
Gestopt
Na het gebruik van Dostinex was mijn melk zo weg. Toen merkte ik pas hoe gesloopt ik was door het kolven-steraliseren-flesgeven-schoonmaken en ga zo maar door ritme. Ik belde mijn lk na een paar dagen op met de mededeling dat ik een BO had gekregen en dat ik gestopt was met de bv, ze vond het jammer, zeker omdat ik zo goed op weg was. Ook zei ze dat ik altijd mocht bellen als er nog iets was. Op de vijfde dag zonder BV leken mijn hormonen weer in balans en dacht ik: ‘Wat heb ik in vredesnaam gedaan?!’ Mijn zoontje dronk mijn vriezervoorraad leeg en het idee dat ik over moest gaan op KV stond me ontzettend tegen.
Spijt
Ik ben direct naar het ziekenhuis gegaan om een dubbele elektrische kolf te huren, deze had ik een paar dagen daarvoor nog teruggebracht. Ook belde ik mijn lk op en vroeg weer om advies. Kolven, kolven, kolven zei ze, het liefst elke twee uur. En zo gezegd, zo gedaan. Ik redde het helaas niet, door het gebruik van Dostinex en het abrupte stoppen was mijn BV helemaal weg. Ik moest mijn zoontje dus KV bij gaan geven. Dat hij groeide stond voorop natuurlijk en ik werkte er hard aan om de BV weer op gang te krijgen. Dag in dag uit heb ik elke twee uur gekolfd, een kwartier lang. Zodra ik dat gedaan had en de kolfonderdelen schoongespoeld had was er al weer zoveel tijd voorbij dat ik al bijna weer moest kolven. In schema’s hield ik bij hoe laat ik moest kolven en hoeveel ik kolfde. De eerste vijf dagen (!) kwam er helemaal geen melk meer uit mijn borsten. Ik heb heel wat tranen gelaten maar wel doorgezet. Na vijf dagen kon ik ineens opschrijven dat er ‘druppels’ uit mijn borsten kwamen, helemaal geweldig vond ik het, maar het was natuurlijk niet genoeg. Het ging steeds beter en ik kon al snel de ene na de andere voeding KV vervangen door BV, tot ik na vijf weken weer op volledige BV (weliswaar uit de fles) zat. Ik moet er bij zeggen dat ik ook Domperidon heb gebruikt maar na een poosje ook weer met succes heb afgebouwd. Ook kolfde ik bijna een liter op een dag, veel meer dan mijn zoontje dronk, dus de vriezer werd weer gevuld.
Weer live voeden?
De ommekeer naar live BV was nog best moeilijk, mijn zoontje was in het begin een stille hongerlijder geweest en ik durfde er niet op te vertrouwen dat hij genoeg dronk bij mij. Al die tijd had ik één keer in de week telefonisch contact met mijn lactatiekundige, die me weer tips gaf om de week door te komen. De vakantietijd brak aan en wij gingen naar Italië. Van daaruit belde ik nog eens naar mijn lk. Ze zei: ‘Je bent nu op vakantie en lekker ontspannen, gá gewoon live voeden.’ Ik heb de gok gewaagd maar het bleef moeilijk. We hadden de weegschaal mee dus hielden hem goed in de gaten. Hij dronk minstens twaalf keer per dag héle kleine beetjes. Maar hij dronk weer live en ik was dolgelukkig.
Volg je gevoel
Inmiddels zijn we maanden verder en heb ik een heel lief gezond ventje van zes maanden oud die zo’n acht kilo weegt en die nog heerlijk en heel goed bij mama drinkt. We genieten er ontzettend van en willen dit nog héél lang blijven doen. Bijna iedereen die ik sprak die wist dat ik met de BV gestopt was verklaarde me hartstikke voor gek dat ik ben gaan relacteren maar het is alle tijd en energie méér dan waard geweest, je krijgt er zoveel voor terug en mijn zoontje krijgt het beste van het beste zo vaak en zo lang als hij maar wil. Ik wil ‘mijn’ lactatiekundige Willy Gielen van Mediweert via deze weg nogmaals bedanken voor alle hulp en advies. En natuurijk ook mijn man die me heel goed gesteund heeft. Voor alle mama’s die in een soortgelijke situatie zitten; volg je gevoel en doe wat je hart je ingeeft. Relacteren is zwaar maar niet onmogelijk !
Marina