Ik ben een trotse mama van twee prachtige zoontjes (de oudste is drie jaar en de jongste bijna negen maanden). De eerste heeft kort borstvoeding gehad, ik had veel pijn en het lukte niet echt. Uiteindelijk toch drie weken volgehouden met voeden en kolven. Daarna over op de fles; in ieder geval heeft hij de beste start gehad.
Tijdens de zwangerschap van de jongste wist ik al zeker dat ik weer een poging wilde doen om borstvoeding te geven. Lukte het weer niet, dan had ik het in ieder geval weer geprobeerd. Na een hele fijne en relaxte kraamweek, waarin de borstvoeding toch wel redelijk goed verliep, toch (ontzettend) veel pijn, onhandigheid, onzekerheid etc.
Na drie weken zat ik weer met het gevoel van of doorgaan en een oplossing zoeken voor de problemen óf stoppen en weer over op de fles. Ik wilde toch alles uit de kast halen, dus ik heb een lactatiekundige benaderd. Wat was dit een enorme steun! Ik kreeg direct nog praktische tips en adviezen. Ook wordt er serieus naar je geluisterd als je toch twijfels hebt. Uiteindelijk heb ik mijn gevoel gevolgd en ben ik doorgegaan.
De eerste drie maanden vond ik het voeden enorm zwaar. Veel kwaaltjes, een gezellige peuter-puber in huis hebben rondlopen, vaak voeden, onhandigheid, onzekerheid etc. Maar na drie maanden kwam er opeens een omslag. Bijna geen pijn meer, het voeden ging me steeds makkelijker af en ik begon opeens te genieten van het zelf voeden. Dit was ook het moment dat ik weer aan het werk ging. Dit is me achteraf ontzettend meegevallen. Het kolven ging prima, en zoonlief was erg tevreden met de gekolfde melk. Dit had ik van te voren niet verwacht!
De volgende grote uitdaging kwam in zicht: het wandelen van de Slachtemarathon begin juni (42 km wandelen). Hét wandelevenement van Friesland. Ik zag hier eerst erg tegenop. Hoe ga ik dit combineren met voeden en kolven? Zal ik dan maar stoppen met zelf voeden? Nee! Het was, vond ik, geen reden om te stoppen met voeden.
Daarom naar oplossingen zoeken. Ik heb advies ingewonnen over mijn voedingspatroon: het trainen en het doen van zo’n wandeltocht vergt toch de nodige energie met daarbij ook nog het voeden. Met de nodige tips en adviezen ben ik aan de trainingstochten begonnen. Soms was het even puzzelen met kolven ‘ net voor of na de wandeltocht in de auto kolven of tussendoor een langere pauze inlassen.
Tijdens de Slachte heb ik uiteindelijk (zoonlief was toen vijf maanden) één keer gekolfd achter een EHBO-tent. Heel toepasselijk. Waar ik van te voren erg over in zat is me ontzettend meegevallen. Het was een prachtige tocht en ik heb me helemaal niet druk hoeven maken over kolven/stuwing etc. Daarnaast ook geen enkele blessure opgelopen, perfect! Het op het eerste oog onmogelijke is dus wel echt mogelijk.
Op de foto dan ook de wandelschoenen, het Slachte-slokje én het Slachte-blokje.
Inmiddels zijn we bijna negen maanden op weg. Het gaat ontzettend goed! Ik ervaar nu heel erg de gemakken die borstvoeding met zich mee brengt. Ook is de steun van het hele gezin ontzettend belangrijk; zonder hun was dit niet gelukt! En hoe het nu verder gaat? Dit laten we mooi aan zoonlief over!