Na een heerlijke borstvoeding-periode van bijna twintig maanden met mijn oudste dochtertje, zat er nu weer een dochtertje aan te komen. Natuurlijk wilde ik ná de goede ervaring met de eerste de tweede absoluut weer borstvoeding geven. De eerste drie maanden met oudste dochter waren behoorlijk pittig geweest omdat ik maar pijn bleef houden bij het voeden. Iemand zei een keer dat het allicht een te kort tongriempje zou zijn, maar een echte diagnose werd nooit gesteld.
Met baby twee leek het op de eerste dag aardig goed te gaan met de borstvoeding. Ook al werd het een keizersnee, ze mocht heerlijk bij me zijn en blijven, zelfs op de uitslaapkamer. Haar meteen aangelegd en ze zoog aardig goed zover ik kon zien. Maar naarmate de dagen vorderden ging het toch weer steeds zeerder doen, totdat ik haar een keer van de borst haalde en het bloed op mijn tepels zat. Tepelkloven! Ik kon wel janken, want dat is toch een teken van verkeerd aanleggen? De verpleegkundige erbij geroepen, die zei: ‘nee hoor, ze ligt prima, kloven komt wel vaker voor.’ Ook merkte ik dat ze echt amper dronk, zodra ze aan de borst lag zoog ze twee keer en viel ze in slaap. Na de tweede dag vond ik dit toch wel zorgelijk worden, maar iedereen bleef zeggen dat ze moe was van de bevalling en dat ze echt wel ging drinken zodra de ‘echte’ melk zou komen. Totdat op dag drie een arts de kamer op kwam lopen met de mededeling dat baby nu mee moest naar de IC want haar bilirubine was véél te hoog!
Ze moest onder de lamp en ik moest elke drie uur naar de IC komen om te voeden. Daarnaast kreeg ze flessen kunstvoeding. Ondanks de stress kwam mijn productie goed op gang. Maar ik begon steeds meer tegen de voedingen op te zien omdat het zo’n pijn deed. Op Borstvoeding.com weer filmpjes gekeken over aanleggen, verpleegkundigen mee laten kijken die allemaal zeiden dat ik vast gevoelige tepels had, maar mijn kloven werden steeds pijnlijker… de twijfel over mezelf dus ook, er gaat echt iets fout, maar wat?
Eenmaal thuis meteen de eerste de beste Borstvoeding-hulpgroep gezocht en diezelfde middag nog heen gegaan. De vrijwilligsters bekeken haar mondje en zeiden meteen al dat het wel eens een tekort tongriempje kon zijn. Maar ze waarschuwden me ook meteen dat de kinderarts waarschijnlijk zou zeggen dat ‘die van de borstvoedingsmaffia het altijd over te korte tongriempjes hebben’ en zouden zeggen dat er niks aan de hand was.
Aangezien we de volgende dag met baby toch naar de kinderarts moesten voor controle ivm het bilirubine-gehalte vertelde ik hem meteen over het mogelijke te korte tongriempje en de problemen met de Borstvoeding. En jawel hoor, hij bekeek het mondje, zei dat het een doodnormaal tongriempje was en als het voeden zo‘n zeer deed ik toch ook de fles kon geven?
Al twijfelend weer naar huis gegaan… wie had er nou gelijk? Ik geloofde toch echt meer in het tongriempjes-verhaal aangezien alle symptomen er op wezen. Baby hapt slecht aan, is snel moe, drinkt niet voldoende, moeder heeft kloven. Wonder-boven-wonder kwam ik diezelfde dag een vriendin tegen op straat en die gaf me meteen het telefoonnummer van haar lactatiekundige. Ze kwam twee dagen later bij me thuis, ik was inmiddels aan het afkolven en de fles aan het geven. Ze bleef 3,5 uur om me te helpen met aanleggen en baby te onderzoeken. De diagnose was snel gesteld: een tekort tongriempje en hoogst waarschijnlijk graad drie. Ze was er niet eens zeker van of gewoon doorknippen wel zou kunnen en of ze niet onder narcose zou moeten (help! maar ook blij!). Ze hielp me met aanleggen en gaf me tips om toch live te voeden zónder al teveel pijn ondanks het te korte tong-riempje. Dit ging redelijk, maar baby bleef gewoon heel snel in slaap vallen, het kostte haar zoveel moeite om te drinken.
Twee dagen later zaten we, (mét ook nog een bijna borstontsteking), bij een gespecialiseerde kinderarts op de poli en werd het riempje doorgeknipt. De eerste keer dat ik baby aanlegde na de knip was op de poli en ze dronk meteen al iets langer dan normaal. De tweede keer thuis ineens een kwartier achter elkaar! Een tevreden kindje aan de borst, die geluksgeluidjes maakt ná het drinken, heerlijk!
Als ik nu kijk naar mijn reuze-baby van negen maanden met haar elf kilo! ben ik zo blij dat ik heb volgehouden en hulp heb gezocht. Het wordt alleen maar leuker naarmate ze ouder wordt en het meer begint te begrijpen. Die wijdopen mond als ze op zoek gaat (zélfs met mijn kleren nog aan, haha), de blijheid als ze tepel ziet, haar handje liefkozend op mijn borst. Ik zou het niet willen missen!
Naschrift:
Bedenk me ineens dat het misschien goed is om je te schrijven aangezien het lijkt alsof mijn verhaal eindigt in een roze wolk en ik intussen gedwongen heb afgebouwd naar nog maar één keer borstvoeding per dag.
Het blijkt dat haar lipriempje ook tekort is en haar tongriempje ook nog steeds. Nu ze tanden heeft (en flinke) is de hap die ze kan maken niet meer groot genoeg en ná elke voeding zag ik haar diepe tandafdrukken in mijn tepelhof staan, auw auw! Na een consult met een lactatiekundige en nog een keer naar de chirurgisch kinderarts te zijn geweest besloten de borstvoeding af te bouwen, met veel pijn en verdriet van mijn kant helaas… Maar aangezien ze bijna een jaar is en al flink vast voedsel eet én de fles echt geen probleem vindt, willen we haar zo klein niet laten opereren.
Ná nog een flinke borstontsteking aan beide kanten (met behulp van het borstvoedingsforum opgelost!) geef ik alleen nog de nachtvoeding. Mijn productie houdt het hiermee uit aangezien ik prolactenemia heb en ná de borstontsteking kwam de productie bijna vanzelf weer op gang… ik moet nu erg opletten dat mijn borsten soepel blijven dus kolf af en toe handmatig af onder de douche voordat ik naar bed ga, maar tot nu toe is het zo nog te doen. De nachtvoeding doet wel zeer, de ene keer meer dan de andere keer, maar ben blij dat ik in ieder geval toch nog één keer live kan voeden!
Anyway, wilde dit toch even kwijt, anders voel ik me zo hypocriet als het verhaal op borstvoeding.com komt en het einde helemaal niet klopt. We moeten als ze een jaar of twee is weer bij de chirurg terugkomen omdat hij wil kijken of het haar geen spraakproblemen gaat opleveren later en dus om te kijken of we haar alsnog willen laten opereren.
Groetjes, Ellen
Vanuit Spanje