Mijn kleine jongen gaat naar de basisschool. Voor het eerst. Met een gevoel van weemoed breng ik hem naar zijn klasje. Hij is opgetogen, ik een beetje stil. Hij is dapper, ik niet. Zal hij hier wel gelukkig zijn? Zullen ze wel begrip voor hem hebben als hij boos of juist verdrietig is? Hij is een hele dag weg, een hele dag zonder zijn ouders, buiten mijn bereik. En wat is het nou helemaal, zo‘n mannetje van vier jaar? Kan hij wel zonder me? Ik weet diep in mijn hart het antwoord al: Natuurlijk kan hij dat. Hij laat dat ook duidelijk merken als hij eventjes vluchtig door het raam naar me zwaait en zich enthousiast op zijn puzzel stort. Terwijl ik voor het schooltje sta en er allerlei herinneringen door mijn hoofd spoken is hij al lang aan het spelen met zijn nieuwe vriendjes. Ik moet hem een beetje loslaten. Ik weet het.
Zijn wereldje draait niet langer om mij alleen en hij laat dat in zijn hele doen en laten merken. Hij is een stapje verder. Verder bij mij vandaan. Terwijl hij op school zit loop ik door het huis met mijn ziel onder mijn arm. Het is alsof er een stukje van mezelf ontbreekt. Een gevoel wat nog versterkt wordt door Sanne. Vijtien maanden is ze nu en op de dag dat ik Daniel voor het eerst naar school bracht kreeg zij haar laatste borstvoeding. Waarom? Ik weet het eigenlijk nog steeds niet zo goed. Ik probeer mezelf met allerlei argumenten te overtuigen. Lichamelijk en emotioneel heb ik de laatste maanden een beetje in een dip gezeten.
Ik heb regelmatig het advies gekregen om te stoppen met voeden. Het kost toch extra energie die ik zelf hard nodig heb. Ik denk dat dat ook wel zo is. Het is tenslotte een stuk handiger om na een lange dag je kleine een pyjamaatje aan te trekken, een dikke knuffel te geven en op haar bedje te leggen. Een taak die nu ook weggelegd is voor haar pappa. Ook in het ochtendritueel scheelt het me zeker zo’n twintig minuten en dat zorgt toch voor een stukje rust. En daar komt bij, Ze is al vijftien maanden. Er zijn zat moeders die zo‘n lange voedingsperiode bij lange na niet redden. En ik ging toch voor de zes maanden? Toch mooi acht maanden winst geboekt! En ik moet toch een keer stoppen? Ik mag trots zijn op wat ik heb bereikt.
Ik kan er lang en kort over praten, en voor alle argumenten die gegeven zijn valt wat te zeggen. Ze praten er gemakkelijk over. Dan stop je toch gewoon? Maar ik ben degene die weer een beetje moet loslaten! Loslaten van iets wat zo lang zo mooi, zo belangrijk, zo bijzonder is valt niet mee. We hebben zoveel meegemaakt, wij saampjes.
Ik herinner me als de dag van gister dat ze, vermoeid en onder het bloed, op mijn buik lag bij te komen van de bevalling. Eventjes schuifelen, eventjes zoeken en hap! Ruim drie kwartier dronk ze aan mijn borst! In de kraamweek werd ik ziek en moest ik aan de antibiotica. Ik weigerde. Ik wilde niet dat mijn kleine meisje de medicatie binnen zou krijgen en ik was al helemaal niet bereid om al enkele dagen na de geboorte te stoppen met de borstvoeding. De verloskundige stelde me gerust. Er zou maar een kleine hoeveelheid medicatie in de voeding over gaan en dat kon echt geen kwaad. Er bestond alleen een gerede kans op spruw.
Nou dat hebben we geweten, want de spruw kwam er! Wekenlang heb ik rondgelopen met tepels met de kleur van rosbief, een huilende baby, vieze zalf en zeer pijnlijke kloven. Een en al ellende. Maar we hebben doorgezet! In de loop van de weken verdwenen de problemen en kwamen er vele mooie momenten van rust en genegenheid.
Het duurde ruim negen maanden voor de kleine dame een beetje door wilde slapen. Laat haar toch huilen, werd er gezegd. Breng ze gewoon een nacht bij opa en oma, dan is ze er doorheen! Maar ik genoot van die nachtelijke momentjes. ‘S nachts dronk ze zo rustig, zo intens. Genietend van elkaar en de rust om ons heen. Met een rode blos op haar wangetjes, half dichtgevallen oogjes en een warm gevuld buikje legde ik haar een kwartiertje later weer lekker in haar eigen bedje. Na een aantal maanden werd ze ondeugend. Ze begon te lachen en te bijten en hoewel ze nog geen tandjes had voelde haar kaakjes gemeen scherp aan.
Dit bijten zorgde bij de omgeving natuurlijk voor grote hilariteit maar ik was even bang dat dit het einde zou betekenen van de borstvoeding. Gelukkig bleek de methode ‘loskoppelen en inpakken’ in combinatie met een boze blik van mamma voldoende om de kleine dame weer in het gareel te krijgen.
We hebben samen op de meest onlogische plekken en op de meest onmogelijke manieren gevoed. We waren een mooi team. Ik heb de voedingen aangeboden, zij ging er naarmate ze ouder werd zelf om vragen. Met veel bombarie en gegrabbel onder mijn trui maakte ze kenbaar wat ze wilde: ‘tinte!’ Allemaal dierbare herinneringen die ik koester. Eigenlijk teveel om op te noemen.
Ons gezin is compleet en er komt geen kleine meer aan mijn borst. Ik moet mijn dochter voor het eerst een beetje loslaten. Gelukkig lijdt ze er niet onder. Ik hoef haar geen voeding te weigeren. Als ik het haar niet aanbied, dan vraagt ze er niet meer om. We hebben het heel langzaam en liefdevol afgebouwd en ze is tevreden met het bekertje drinken wat ze ervoor terug heeft gekregen. Gelukkig maar. Ze is al vrolijk een stapje verder gegaan. Ik nog niet, ik hou het nog even vast. De herinnering aan al die bijzondere momenten van ruim twintig maanden borstvoeding die ik met mijn zoontje en later met mijn dochter heb mogen delen. De herinnering aan dat unieke contact. Dat zal ik nooit meer loslaten. Die hou ik vast.
Wendy