Sterre

Na twee jaar vruchteloze pogingen om zwanger te worden, zijn wij naar een gynaecoloog gegaan. Bij de onderzoeken werden geen afwijkingen gevonden, gelukkig, we zijn dus gewoon gezond. Maar waarom dan toch niet zwanger geworden? Daar wist de gynaecoloog ook geen antwoord op. We moesten het eerst nog maar eens een half jaar ‘proberen’ alvorens de stap te nemen naar verdere behandeling. Blij dat er niets mis was en dat we de keuze wel of niet laten behandelen nog even voor ons uit konden stellen, gingen we weer naar huis.
Ik stortte me op de voorbereiding van onze vakantie naar Hawaii: vier weken rondtrekken en kamperen op drie verschillende eilanden.
Twee maanden later, op de dag van vertrek werd ik ongesteld. Ik werd er sjagrijnig van: het was weer niet gelukt en bovendien maakte het de lange vliegreis er niet aangenamer op.
Aan het eind van de eerste week maakten we een onvergetelijk mooie meerdaagse trektocht in de Haleakalakrater op Maui. ‘™s Avonds genoten we van de stilte en de prachtige sterrenhemel boven ons tentje. In onze slaapzakken, met alleen het hoofd buiten de tent, staarden we naar boven.
“Kijk! Een vallende ster!” fluisterde ik enthousiast.
“Dan mag je een wens doen.” zei mijn man.
” O ja!”

In stilte wenste ik een kindje. En een fractie van een seconde erna de toevoeging: “Eh… ik had nog niet gezegd op wat voor termijn! Wel een beetje snel graag… en gezond natuurlijk!” Ik geneerde me een beetje voor deze gretigheid.
We genoten de rest van de vakantie enorm van de prachtige vulkanen, de zee, het weer en elkaar. Bij thuiskomst, na het vluchtig sorteren van de post en het hele huis even doorgelopen te hebben, besefte ik me dat ik me anders voelde dan anders. Maar ja, wat wil je, na een vliegreis van 18 uur en een tussenstop van 6 uur. Ik had gewoon een enorme jetlag.
Maar toch, waren mijn borsten niet veel groter? En had ik vandaag dan niet ongesteld moeten worden? Maar wanneer is het voor mijn lichaam ‘vandaag’… met al die gepasseerde tijdszones? Ik vertelde het mijn man, hij reageerde hoopvol.

De volgende dag kreeg ik een bloeding, ik huilde van teleurstelling. Maar de bloeding zette niet door en na een paar onzekere dagen hebben we een zwangerschapstest gedaan. Ik was zwanger! Wat een blijdschap! Na een paar dagen konden we het nog niet echt bevatten:
“Geloof jij het, dat we een baby krijgen?”
“Nee, jij?”
“Niet echt, maar ik ben wel heel blij.”
“Ik ook.”
“Weet je nog, toen ik in die krater een vallende ster zag?”
“Ja…”
“Toen heb ik een kindje gewenst.”
Mijn man glimlachte breed.
“Dus mijn wens is uitgekomen, mooi hè.”
Nog een glimlach en een zoen.

In de maanden erna, tijdens onze zoektocht naar geschikte namen, kwam ik de naam Sterre tegen. We vonden ‘m beiden erg toepasselijk voor dit kindje, als het een meisje zou worden.
Op 11 januari werd ons kindje geboren, na een, op de persweeën na, vlotte thuisbevalling. Toen haar hoofdje eruit was, kon ik het gezichtje al zien en ze huilde eventjes. Mijn man heeft haar vervolgens opgevangen en op mijn buik gelegd. Het was een meisje! “Dag Sterre Laura”, zei mijn man. De verloskundige prees mijn doorzettingsvermogen en mijn krachtige perstechniek, want Sterre was in een minder gunstige houding geboren: in achterhoofdsligging, met het achterhoofd achter, of zoals het in de volksmond ook wel genoemd wordt: een sterrenkijkertje! Kon het nóg toepasselijker?
Iedereen die naar de achtergrond van haar naam vraagt, vertel ik dit verhaal en ik kan er maar geen genoeg van krijgen!

Inmiddels is Sterre van een klein frummeltje van 5½ pond uitgegroeid tot een vrolijke baby van negen maanden met een bolle toet, met mij genietend van iedere borstvoeding en Rapley-maaltijd.

  • Geschreven door Yvette, moeder van Sterre