Een aantal weken geleden heb ik wat over en weer met Stefan gemaild. Dit als reactie op het verhaal van een moeder met diabetes mellitus type I. Zij kolfde voor de bevalling al colostrum af zodat zij na de bevalling haar kindje niet zou moeten bijvoeden met kunstvoeding. Omdat ik sinds 26 weken zwangerschap zwangerschapsdiabetes ontwikkelde sprak dit artikel mij erg aan. Ik moest in het ziekenhuis bevallen, niet vanwege de diabetes, maar vanwege een GBS infectie (streptococcen B). Ik zou het leuk vinden om jullie het vervolg te vertellen en wellicht kan mijn verhaal op de site geplaatst worden.
Als ik thuis had kunnen bevallen, dan was mijn kindje niet gecontroleerd qua bloedsuikerwaarden en zou hij ook niet bijgevoed moeten worden.
Bij navraag bleek dit in het ziekenhuis (waar ikzelf ook werk als verpleegkundige) anders te zijn: volgens protocol wordt een kindje, van een moeder met zwangerschapsdiabetes, drie maal geprikt om de bloedsuikerwaarden te bepalen én wordt het standaard na elke voeding bijgevoed!
Dit laatste wilde ik niet. Want als het niet noodzakelijk is, dan ga ik mijn kind niet met kunstvoeding bijvoeden.
Dit heb ik laten vastleggen in een geboorteplan en in mijn dossier van het ziekenhuis. Er werd mij gezegd dat dit wel tegen het protocol inging, maar dat het mijn eigen keus was.
Dat was dus alvast geregeld!
Voor de zekerheid ben ik ook een paar weken van te voren begonnen met kolven, en beetje bij beetje spaarde ik zo wat colostrum op. Dit ging wonderwel heel goed.
1 januari 2010 was het zover. Op notabene mijn eigen dertigste verjaardag werd ik om 06.00 wakker met weeën. Ik had al een controle afspraak om 09.00 in het ziekenhuis had staan, dus deze kon gelijk mooi door gaan. In het ziekenhuis werden de weeën meer regelmatig, na een paar uur rustig weg zuchten, bleef ik op vijf cm ontsluiting steken. De vliezen werden gebroken en het vruchtwater was meconiumhoudend. Na een half uurtje besloten we toch dat het tijd werd voor een snufje wee-opwekkers. En deze sloegen in als een bom….
Na 45 minuten had ik 7-8 cm ontsluiting, maar óók het gevoel te moeten persen. Dit mocht natuurlijk niet en ik veranderde van houding om de weeën zo goed als het ging weg te puffen.
Opeens voelde ik die bekende oerdrang op toch écht te persen en binnen vier minuten kwam onze tweede zoon Oscar ter wereld. Volgens de arts had het veranderen van houding ervoor gezorgd dat ik volledig ontsloot…
Oscar had het wat moeilijk. Hij pruttelde wat en zag nog wat bleekjes. De kinderarts heeft hem uitgezogen en toen kreeg ik een roze en rustige baby terug.
Oscar was niet de voorbeeld-borstvoedingsbaby die zelf richting de tepel kroop en als een waar talent direct ging drinken. De snelle bevalling en het inslikken van vies vruchtwater had ervoor gezorgd dat hij erg misselijk was. Hij spuugde veel.
Zijn bloedsuikers waren in orde. De verpleegkundige dacht dat Oscar zich juist misschien wat beter zou voelen met wat voeding in zijn maag. Maar aanhappen deed hij nog niet.
En zo kwamen mijn spuitjes met afgekolfde colostrum uit de vriezer toch van pas! Oscar smulde er wel van, gaf het vervolgens ook weer over, maar toch. Wat voelde het fijn om hem dit te kunnen bieden!
Ondertussen kolfde ik mijn eerste milliliters wat al snel opliep tot vijftien ml per borst.
Eenmaal thuis, de tweede dag, dronk Oscar nog steeds niet aan de borst. Hij keek ernaar met een blik van ‘en nu?’. De derde dag kreeg de kraamhulp het voor elkaar om hem bij mij aan te leggen. Deze dag was hij bijna driehonderd gram lichter dan bij geboorte.
Het aanleggen ging steeds beter en Oscar dronk ook steeds actiever. Aan het einde van de vierde dag lukte het mij opeens om hem zelf aan te leggen en sindsdien lijkt hij niet meer te hebben los gelaten!
Op de achtste dag zat hij 90 gram bóven zijn geboorte gewicht, hoera!
Het gaat nu heel goed met Oscar en we genieten weer als voorheen van het voeden. Net als zijn grote broer (die af en toe weer wat afgekolfde melk uit een beker drinkt) mag ook Oscar zo lang aan de borst blijven drinken als hij wil…
Met vriendelijke groeten,
Laura