Mijn naam is Rayke, ik ben 24 jaar en inmiddels moeder van drie mooie kids. De oudste werd geboren toen ik 18 werd. Ik was vastberaden om borstvoeding te gaan geven. Dat leek me logisch. Ik had er nooit bij nagedacht dat het misschien niet zou lukken, of dat het pijn zou doen. Echter deed het wél pijn. Mega kloven, en het voeden werd een strijd. De hele dag was ik met de borstvoeding bezig, en dan niet op een leuke manier. Wat een tegenvaller. Na drie weken ben ik gestopt, mijn zoon spuugde bloed (wat dus van mijn tepel af kwam) en dat was voor mij de druppel. Achteraf, nu ik weet hoe het óók kan, vind ik dat jammer, maar het is niet anders. Ik was jong, heb denk ik geen goede begeleiding gehad, en het deed echt verschrikkelijk veel pijn.
Drie jaar later werd onze 2e zoon geboren. Wederom wilde ik borstvoeding geven, maar dit keer wel met een andere insteek. Lukt het niet, dan stop ik. Ik heb het 1,5 dag volgehouden, maar mijn tepels deden meteen weer ontzettend veel pijn, vervolgens bleef er een zoogkompres aan vast plakken zodat ik de tepel kapot trok. Ik gooide de handdoek in de ring. Het zal wel niet voor mij zijn weggelegd. De verloskundige en kraamverzorgende lieten mij helemaal vrij in mijn keus, wat ik wel prettig vond overigens.
Twee jaar later, nu ruim een jaar geleden, werd onze dochter geboren. Weer was mijn eerste keus borstvoeding. Ik wilde het in ieder geval proberen, maar het was geen moeten. Inmiddels was mijn moeder kraamverzorgster geworden en adviseerde ze mij om meteen met een tepelhoedje te gaan voeden. Zo gezegd, zo gedaan. Of nou ja gedaan… geprobeerd. Ik beviel in het ziekenhuis (net als bij de andere twee) en ondanks dat ik aangaf dat het voeden bij mij niet vanzelf ging, werd ik niet begeleid.
De eerste keer aanleggen moest ik alleen doen, en dit was geen gemakkelijke klus. Meteen kreeg ik zo’n rotgevoel door heel mijn lijf, ik raakte gefrustreerd. ‘s Nachts, toen het weer tijd was om te voeden, bleef er wel een zuster bij zitten. Zij zag dat het aanleggen mij niet lukte, maar had niet echt zin om mij goed te helpen. Ze probeerde wel wat sufjes te helpen, waardoor ik weer de frustratie voelde opkomen. Ik dacht, laat maar, kom maar op met die flesvoeding. Ze vroeg of ik anders wilde kolven. Waarop ik vroeg of dat anders was dan gewoon aanleggen. ‘Nee, is precies hetzelfde’, werd mij verteld. Ja, dan hoeft het niet. De fles werd gehaald, en voor de 3e keer faalde ik in het geven van borstvoeding. Inmiddels vond ik dat niet erg meer.
Onze dochter spuugde veel. Niet zomaar maar veel, maar ongelooflijk veel. Vooral ‘s nachts. In het ziekenhuis hebben ze haar zelfs een keer midden in de nacht in bad gedaan (heb er twee nachten gelegen). Thuis was het al niet veel beter. Ze viel af, en er kwam veel melk uit. Ze krijste soms van 16.00 uur tot 4.00 uur, totdat ze alles eruit gespuugd had, en dan ging ze slapen. Dit waren we niet gewend. Het maakte ons onzeker. Duizendmaal hebben we gehoord ‘oh die van mij huilde ook zoveel’, ‘oh die van mij had ook zo last van krampjes’, ‘oh die van mij spuugde ook zoveel’… Maar dit was anders, mijn man en ik waren er niet gerust op.
De eerste twee dagen thuis hadden we een lieve kraamverzorgster. Toen zij wegging was onze dochter 10 procent afgevallen. Dag 3, onze dochter was toen vier dagen oud, kwam mijn moeder bij ons kramen. Zelf had ik die nacht daarvoor vrijwel niet geslapen van de pijn (stuwing) en onze dochter bleef maar spugen. Mijn moeder stelde voor om te gaan kolven. Twee vliegen in een klap, want zo konden we andere (betere!) voeding voor onze dochter proberen én was ik van mijn stuwing af. Mijn moeder vertelde dat kolven géén pijn deed, en ze had gelijk. Ik begon fanatiek te kolven (had een enkele elektrische thuis). Helaas onze dochter bleef spugen. De dag erna was ze 16 procent afgevallen, maar nog wel alert.
Omdat we net op borstvoeding over waren gestapt, en ze erg fel reageerde op de hielprik, wilde de vk de dag even afwachten, kijken of de borstvoeding goed aan ging slaan en onze dochter minder ging spugen. Helaas, zo’n drie uur later kreeg ik mijn dochter bijna niet wakker. Na aandringen van de vk bij de kinderarts mochten we langs komen. Daar bleek al snel dat onze dochter bijna helemaal uitgedroogd was, veel orgaantjes hadden nog niet gewerkt en er werd 85 cc melk uit haar maagje gehaald. Na een intensieve middag werd ons verteld dat de voeding niet verder kwam dan de 12 vingerige darm, onze dochter werd met de ambulance naar het Radboud ziekenhuis gebracht, waar ze die nacht is geopereerd. De arts vertelde ons dat we geen dag later hadden moeten komen.
In het ziekenhuis kon ik kolven met een dubbele elektrische kolf, en tjee wat ging dat snel!! Omdat wij iedere dag naar huis gingen (ivm de andere kids) heb ik voor thuis meteen een dubbele kolf gekocht. Ik wilde per se borstvoeding blijven geven nu, het was extra belangrijk voor onze dochter. Ze kreeg eerst alles via de sonde, en langzaam werd de sonde afgebouwd en werd de fles opgebouwd.
In het begin was het super intensief. Ik was uitgeput. Dochter in het ziekenhuis, iedere dag anderhalf uur heen en anderhalf uur terug in de auto, andere kids die een stuk drukker waren door alle toestanden, pas bevallen, hormonen én kolven, het was niet niks.
Na twee weken mocht onze dochter naar huis. Ik kolfde zeven keer per dag. In het ziekenhuis is mij uiteraard aangeboden om met hulp van een lactatiekundige aan te gaan leggen, maar dit wilde ik niet. Met de twee voorgaande keren in mijn hoofd, en met de wetenschap dat borstvoeding voor onze dochter gewoon echt heel belangrijk was, wilde ik niet het risico lopen dat het weer mis zou gaan. En dus bleef ik kolven. Eerst nam ik me voor om het drie maand vol te houden. Maar toen ik dat bereikt had, besloot ik er nog wat langer mee door te gaan. Dan denk je dat live voeden in het openbaar een taboe is… ik heb 1 keer gekolfd in het openbaar, met mijn rug naar de mensen toe én een theedoek eroverheen, en nog werd ik raar aangekeken. Toen ik de flesjes melk op tafel zette, was er een vrouw die zo vies keek, alsof ik een drol midden op tafel neer gelegd had. Belachelijk gewoon! Ik kon overal kolven, maar probeerde wel altijd apart te gaan zitten. Niet voor mezelf, maar wel om mezelf een hoop frustratie te besparen.
Het half jaar was voorbij, en toen besloot ik om vijf keer per dag te gaan kolven, ipv zeven keer. Dit ging prima. Ik legde ook een klein voorraadje aan in de vriezer. Ik kolfde niet veel. Uit mijn ene borst kwam zo’n 130 cc en de andere 110 cc. Alleen in de ochtend kolfde ik minimaal 300 cc. Hierdoor had ik telkens net genoeg, of ietsje over voor de voorraad.
Wat was ik trots dat ik het al zo lang kolfde! En nee, ik voedde niet live (wat voor sommigen echt ‘minder’ was) maar mijn dochter kreeg wél moedermelk. Ik kreeg ook veel complimentjes. Mensen die het juist extra knap vonden. Gek was dat contrast, de een vond het knap, en de andere vond het wel lekker makkelijk. Ik vond het geen van beide, voor mij was het vanzelfsprekend, thuishorend in ons ritme. Maar ik was er wél trots op. Want wie had dit nou van mij verwacht, na twee mislukte pogingen?!
Na een jaar fulltime kolven ben ik gestopt. Ik was in die maand ervoor al een beetje aan het afbouwen, 4 keer, 3 keer en uiteindelijk 2 keer per dag. Dus ik heb heel iets langer dan een jaar gekolfd.
Ik had voor nog twee maand in de vriezer staan (ze kreeg dan ‘s ochtend en ‘s avonds nog een fles) en uiteindelijk heeft ze 14 maand borstvoeding gehad.
14 maand… en dan te bedenken dat ze de eerste 4 dagen kunstvoeding kreeg!!
Ik heb veel moeite met het stoppen gehad. Het afbouwen ging wel makkelijk, maar voor mijn gevoel was het niet goed. Waarom niet doorgaan? Maar nee, het was goed zo. En omdat ik nog een voorraad had, ging dat gevoel ook snel weer weg. Tot aan afgelopen dinsdag. De allerlaatste fles borstvoeding was uit de vriezer gehaald, en nu is het echt, écht, voorbij. Moeilijk, moeilijk moeilijk!
Een mooi en bijzondere periode is nu echt definitief afgesloten. Jammer, maar het was wel een mooie periode, en volgens veel mensen ook een lange periode.
En nu weet ik eindelijk dat ik het dus wél kan. Ik ben mijn moeder tot op de dag van vandaag super dankbaar dat ze heeft voorgesteld om te gaan kolven. Want zonder haar, was deze ervaring nooit tot stand gekomen.
Mama, bedankt!!
Groetjes Rayke