Omdat ik als student verpleegkunde mijn eindscriptie heb geschreven over het ‘motiveren van moeders om borstvoeding te geven’ stond het voor mij als een paal boven water dat ons kindje natuurlijk borstvoeding zou krijgen.
Natuurlijk had ik me goed ingelezen (ook op deze website) en wist ik nog een hoop feitjes uit mijn studie: voor- en achtermelk, vraag en aanbod en het voorkomen van tepelkloven. Ik had graag thuis willen bevallen, omdat dat de meeste kans op een geslaagde borstvoeding zou geven in een rustige vertrouwde omgeving.
Ineens liep het allemaal anders: Ik bleek in de 39ste week zwangerschapsvergiftiging te hebben en moest worden ingeleid in het ziekenhuis. Gelukkig hoorde ik in het opnamegesprek dat het ziekenhuis een borstvoedingscertificaat had, een lactatiekundige in dienst en dat de baby’s bij mama op de kamer mochten slapen. Veel zorgen maakte ik me dus niet over de borstvoeding.
Na de bevalling, die uiteindelijk met een vacuümpomp eindigde, lag onze dochter om tien uur ‘s avonds dan eindelijk op mijn borst. Ik hoopte dat ze binnen een uur zou drinken, want dat was heel belangrijk had ik gelezen. Maar helaas, ze probeerde wel maar kon mijn vlakke tepels niet beetpakken. Ook met tepelhoedje en na het ‘uitrekken’ van mijn tepels wist ze niet hoe ze moest aanhappen. De dienstdoende verpleegkundige zei dat dit geen ramp was, we zouden het later opnieuw proberen. Ik zou immers toch nog 48 uur in het ziekenhuis moeten verblijven.
Maar iedere keer als we probeerden, hapte ons meisje mis. Ze raakte gefrustreerd en gaf hierna de moed al snel op.
Gelukkig wist ik nog van de voorlichtingsavond van de lactatiekundige van het kraamzorgcentrum dat je door even te kolven je tepel uit kunt rekken. Ik heb mijn moeder de dag erna gevraagd om een handkolf te kopen, deze thuis uit te koken en zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te komen brengen. Na een paar seconden kwam de tepel goed naar buiten en probeerde ik meteen erna onze dochter aan te leggen. Maar helaas, het lukte niet. Mijn tepels trokken snel weer ‘naar binnen’. Mogelijk was onze dochter ook nog misselijk door de vacuümpomp en door meconiumhoudend vruchtwater werd er verteld door de verpleegkundigen.
Na 24 uur proberen (en nog niets gedronken te hebben) kwam er ‘s avonds om tien uur een verpleegkundige aan het bed die vertelde met de kinderarts overlegd te hebben. Er werd kunstmatige zuigelingenvoeding geadviseerd om haar bij te voeden. Maar ondertussen mocht ik wel blijven proberen aanleggen. Mijn man stond al met zijn jas aan op het punt om naar huis te gaan om thuis te gaan slapen. Toen wij dit hoorden besloot hij resoluut om te blijven en eiste hij dat onze dochter afgekolfde melk kreeg en de lactatiekundige erbij werd gehaald (ook hij had zich goed ingelezen en heeft mij altijd gesteund).
Maar uitgerekend die week bleek de lactatiekundige vakantie te hebben. De verpleegkundige haalde daarop wel een groot ziekenhuiskolf maar tot mijn verbazing kwam er na tien minuten (langer mocht niet) nog steeds geen melk uit mijn borsten. Mijn teleurstelling was groot.
Omdat om elf uur bij de verpleging de overdracht plaats vond van avond- naar nachtdienst en ikzelf doodmoe was na bijna twee slapeloze nachten, viel ik half en half in slaap. Mijn man, die ook zijn nachtrust nodig had en helaas niet in het ziekenhuis kon overnachten besloot toen ook maar naar huis te gaan. Allebei huilend van teleurstelling dat de borstvoeding mislukt was namen we afscheid.
Ik was al aan het slapen toen de (oudere) nachtverpleegkundige binnen kwam. Ze vertelde al oma te zijn en zou wel eventjes proberen om onze dochter te leren hoe ze bij haar mama moest drinken. Ze haalde (net als de andere verpleegkundigen) alles uit kast, alle houdingen en trucjes met tepel uitrekken en tepelhoedje werden weer geprobeerd, maar het wilde echt niet lukken.
Ik was zo moe dat ik vroeg of ik even mijn ogen dicht mocht doen. Ik ging daarom in mijn slaaphouding liggen op mijn rechterzij met mijn borsten nog bloot. De verpleegkundige stond met mijn dochter naast mijn bed. Net toen ik langzaam wegdoezelde voelde ik ineens aan mijn linkerborst dat er gezogen werd! Ik deed mijn ogen open en jawel, mijn dochter dronk! Mijn dochter zat gesteund door de verpleegkundige op haar knietjes en haar handjes voor haar gevouwen in een knielhouding en dronk aan mijn linkerborst die vlak voor haar gezichtje was. Ik durfde me niet te bewegen, bang dat ze stopte met drinken en na mijn blijdschap bekeek ik vol verbazing de houding waarin mijn dochter dronk. ‘Wat is dit voor een houding’, vroeg ik, ‘die ben ik nog niet tegen gekomen in de boekjes’. ‘Die houding ken ik ook niet, we zullen het maar de knielhouding noemen’ zei de verpleegkundige. Waarop ze vervolgens naar boven keek en uitriep: ‘Geef ons heden dagelijks de borst’ als parodie op ‘Onze vader, geef ons heden ons dagelijks brood’. Ik moest mijn lachen inhouden, want bewegen durfde ik me niet. Dolblij dat het gelukt was, sms-te ik het goede nieuws naar mijn man (het was inmiddels half twee ‘s nachts) en hij sms-te terug dat hij maar niet in slaap kon komen, maar dat hij nu gerustgesteld was.
De eerste week bleek het aanleggen nog steeds moeizaam te verlopen, maar met een fantastische kraamverzorgster (‘Ik zit al 25 jaar in het vak en bij mij maar twee keer een borstvoeding mislukt’) die op mijn verzoek zich alleen maar heeft bezig gehouden met aanleggen en alle bezoek afwimpelde, is de borstvoeding dik geslaagd.
Ook dankzij de steun van mijn man die in het begin onze dochter vaak bij mij aanlegde omdat ik het zelf niet altijd goed kon zien. Ik heb gevoed op verzoek, maar onze dochter had meteen een mooi ritme met vier uur ertussen en een nachtvoeding die vanaf drie maanden niet meer nodig was. Als ik geen klok in de buurt had kon ik aan haar huilen horen hoe laat het was, want ze meldde zich tot bijna op de minuut nauwkeurig. Maar, als ik een eens keer weg moest en haar daarom maar eerder aanlegde dronk ze ook goed. Ze is van het begin af aan een heel tevreden kindje geweest.
Onze dochter is nu 7,5 maand. Ze heeft een lekkere bolle toet en krijgt zo vaak ze wil ‘drinken bij mama’. We zitten nu op vier voedingen, maar bij warm weer vraagt ze een extra voeding. Op het kinderdagverblijf krijgt ze mama’s melk uit de fles en sinds een paar weken eet ze ook al heel goed vaste voeding in stukjes, ondanks dat ze nog geen tandjes heeft.
Tegenwoordig ‘vraagt’ ze zelf om de borst door even naar mijn borsten te kijken en mij vervolgens vragend aan te kijken. Als ze genoeg heeft gehad, klinkt er altijd een tevreden geluidje uit haar mond en lacht ze naar me alsof ze me wil bedanken. Ook ‘streelt’ ze me vaak onder het voeden. Ik geniet steeds meer van de voedingsmomenten en ben vastberaden om haar tot een jaar zelf te blijven voeden. Het wordt nu ook steeds makkelijker nu ze zelf mijn tepel weet te vinden. Ik kan haar nu overal voeden, ook omdat ze nu zelf los zittend op mijn schoot drinkt. Ook heeft ze vaker gedronken terwijl we samen in bad zaten, al wandelend in de draagzak, op de camping of in de auto. Iedere keer denk ik weer hoe ideaal het is dat ik altijd voeding bij me heb en niet afhankelijk ben van stroom of water.
Het is fijn om te horen dat mensen in mijn omgeving (zelfs moeders die zelf geen borstvoeding hebben gegeven) ons complimenteren dat we zo goed hebben doorgezet. Het meest indrukwekkend vond ik de opmerking van mijn moeder die in de jaren ’70 mijn zus en ik de fles heeft gegeven, ‘omdat iedereen dat toen zo deed’. Zij zat laatst met tranen in haar ogen te kijken hoe ik de borst gaf en vertelde spijt te hebben dat zij dit nooit geprobeerd heeft.
Mijn moeder kan het niet meer terug draaien, maar voor alle mensen die twijfelen over borst- of kunstvoeding met een fles of eraan denken om te stoppen met borstvoeding, wil ik laten weten dat doorzetten echt loont. Je krijgt er een gezond en tevreden kindje voor terug en voelt je op en top moeder.
Met vriendelijke groet,
Mayke