Het afgelopen jaar heb ik al diverse malen jullie site bezocht. Mijn dochter en ik hebben een lastige opstartfase gehad. Met 38 weken geboren leek er niets aan de hand, maar het aanhappen ging gewoon niet. Uiteindelijk heb ik drie maanden lang alle melk gekolfd. Op een ochtend toch maar weer eens geprobeerd, en ineens snapte ze het wel! Inmiddels is ze ruim dertien maanden en hebben we de voedingen afgebouwd naar eenmaal op een dag, de ochtendvoeding.
Ik heb eerlijk gezegd niet veel ervaringen gelezen van moeders die al wat sneller afbouwden (met negen maanden zat ze op drie live-voedingen, met één jaar zat ze op twee voedingen met koemelk tussen de middag, nu dus alleen nog ‘s ochtends bij mij). Oké, die middagvoeding heb ik vlak na haar eerste verjaardag vervangen door koemelk (waar ze gelukkig goed op reageerde), maar verder heb ik het afbouwen volledig aan haar overgelaten. De avondvoeding had ze voor mijn gevoel al niet meer nodig, toen ze me steeds vaker begon te bijten. Met twee tot hooguit vijf minuten hield ze het drinken
sowieso al voor gezien. Dat was voor mij een duidelijk
teken om met die voeding te stoppen.
Nu dus alleen nog ‘s ochtends en volgens mij is ze er nog lang niet aan toe om die te laten vallen. Als ze mij ‘s ochtends ziet, zeurt ze net zolang totdat ze mag drinken, daarna is ze weer haar vrolijke zelf. De rest van de dag vraagt ze er niet om. Ze drinkt als ontbijt voor mijn gevoel nogal veel. Het is ook heerlijk om nog even na te doezelen in bed, hoewel, als ze uitgedronken is, heeft ze energie voor tien en wordt het bed gebruikt als trampoline en mama als klimtoestel.
Ik ben heel benieuwd wanneer ze aangeeft dat ze genoeg heeft gedronken, en hoe het afbouwen van die laatste voeding gaat. Ik had van tevoren nooit kunnen denken dat het zo zou lopen. Mijn eerste gedachte was: we proberen het, we zien wel. Daarna (toen het met drie maanden dus eindelijk goed ging) vond ik het zonde om te stoppen, dus verlegde ik de grens naar zes maanden. Daarna werd het negen maanden, want je hebt tenslotte recht op kolftijd. Toen één jaar, want kolven hoefde niet meer, en ach, het liep toch goed zo? Dan hoefde ik geen kunstvoeding in huis te halen en kon ze meteen op de koemelk over.
En nu, nu weet ik het niet. De grens ligt ergens in de toekomst. Ik ben heel gelukkig dat ik mijn meisje zelf heb mogen en kunnen voeden en dat ze zelf zo goed aangeeft wat ze wil. We zijn echt een team, samen verbonden. Het geeft mij een heel warm gevoel. Het maakt me trots als ik zo’n gezond, klein meisje rond zie lopen. Wat is natuur toch bijzonder!
Liefs, Susanna