Na enige tijd hebben we besloten om voor een tweede kindje te gaan. De bevalling verliep deze keer veel sneller en gemakkelijker, maar anders dan de eerste keer was mijn baby niet zo handig met aanhappen. Ik moest hem de eerste tijd echt stimuleren om mijn borst goed en ruim te pakken en wat te gaan drinken. Ondanks dat ik mijn eerste zoontje zo lang heb gevoed was ik echt zenuwachtig of ik wel voldoende melk zou hebben want er leek aanvankelijk helemaal niks uit te komen. Wat was ik dus blij toen ik eindelijk stuwing kreeg!
Deze keer voelde ik me veel fitter en dacht dat de eerste maanden veel relaxter zouden zijn dan de eerste keer. Maar mijn zoontje bleek een hele onrustige baby. Hij sliep ook nooit langer dan twee uur achter elkaar, ook ‘s nachts niet. Vaker werd hij zelfs nog eerder wakker en moest ik hem alweer gaan voeden, want dat was het enige waar hij rustig van werd.
Na een paar weken voelde ik me helemaal uitgeput. Ik hoopte dat het beter zou worden maar het leek juist slechter te gaan. Mijn zoontje ging steeds vaker krijsen na een voeding en viel niet meer in slaap. Ik kon hem uren achter elkaar wiegen, maar hij bleef hartverscheurend huilen… Niks was goed.
Ook veranderde zijn ontlasting van de ene naar de andere dag. In plaats van de typische gele kleur werd het donkergroen, de kleur van spinazie, en zat er veel slijm bij. Ik dacht te weten dat de ontlasting van baby’s die borstvoeding krijgen groen kon zijn, maar toch leek het me niet helemaal normaal. Bij mijn eerste zoontje zag ik dat nooit. Toen ik op een dag ook nog eens een minuscule druppeltje bloed in zijn ontlasting ontdekte ging ik meteen naar de huisarts.
Ondanks mijn grote zorgen is er in overleg met de kinderarts besloten om de eerste paar maanden niks te doen. Mijn zoontje zag er namelijk goed uit en groeide ook goed. Voor mij was dit moeilijk, ik bleef namelijk steeds hele kleine beetjes bloed ter grootte van een speldenknop in zijn ontlasting vinden en wou dat er wat aan gedaan werd. Na wat zoeken op internet kwam ik al snel uit bij koemelkallergie en besloot ik een dieet te volgen. De huisarts vond het ook een goed plan en heb ik dus heel mijn eetpatroon moeten omgooien, best lastig in het begin omdat ik eigenlijk heel wat melkproducten eet.
Al na een paar dagen zag ik het resultaat: het erge huilen van mijn zoontje stopte en kwam sindsdien nooit meer terug! Eindelijk werd hij rustiger. Opgevrolijkt besloot ik om het dieet vol te houden en wachten tot ook het bloeden zou overgaan. Dit zou namelijk best een tijdje kunnen duren, soms wel acht weken.
Een hele onzekere periode volgde. Het bloeden leek wat minder, maar verdween nooit helemaal. Ook kwam het een paar keer voor dat het ineens veel erger werd, niet meer een paar druppeltjes bloed maar een heel stuk rode slijm. Ik kon niet begrijpen waarom. Ik volgde een streng dieet, las alle labels en kookte mijn eten zelf. Ik kreeg zeker weten geen koemelk eiwit binnen, maar en kwam geen drastische verandering. Ik maakte een conclusie dat mijn zoontje ook ergens anders voor allergisch moest zijn, dus toen begon de zoektocht. Ik liet steeds een bepaalde voedingsmiddel staan in de hoop dat dit nou de trigger zou zijn, maar het lukte me niet om een verband te vinden tussen mijn eetpatroon en zijn ontlasting en dat was best frustrerend.
Het was iedere keer zenuwslopend om in zijn luier te kijken en weer bloed te zien. Ik heb me meerdere keren afgevraagd of ik niet met borstvoeding zou moeten stoppen en overgaan op speciale dieetvoeding, want ik kon niet begrijpen waarom mijn eigen dieet niet helemaal leek te helpen. Gelukkig kwam ik alleen maar hulpverleners tegen die borstvoeding steunden. Iedere keer kreeg ik te horen dat het toch wel het beste was voor mijn baby en niemand heeft ooit voorgesteld om kunstvoeding te gaan proberen. Daar ben ik heel dankbaar voor want ik heb zelf zo ontzettend veel aan mezelf getwijfeld.
De voorgestelde drie maanden waren inmiddels voorbij en we zijn uiteindelijk doorgestuurd naar het ziekenhuis omdat het bloed niet verdween. De kinderarts geloofde niet dat het een koemelkallergie was omdat mijn dieet niet hielp en wou verdere onderzoeken doen die toch wel belastend zijn voor zo’n kleine baby. Ik wou daar liever mee wachten want inmiddels was het bijna tijd om te beginnen met bijvoeding en overal kwam ik informatie tegen dat het bloeden vaak stopt zodra het zover is. Dit wou ik dus het liefst eerst proberen. Gelukkig vond de kinderarts het geen probleem, mijn zoontje deed het verder helemaal goed en zijn bloedwaarden waren ook in orde.
En het werkte! Aanvankelijk leek het juist slechter te gaan want zijn darmen die al geïrriteerd waren moesten ook nog eens aan de nieuwe voeding wennen. Ook kreeg mijn zoontje eerst niet zo veel bijvoeding binnen en zijn ontlasting was nog steeds erg vloeibaar en kwam zeker vijf keer per dag. Maar toen hij redelijke hoeveelheden is gaan eten veranderde dat, hij poepte nog maar één of twee keer per dag, zijn ontlasting is vaster geworden en dat was precies het moment waarop het tij keerde, ik zag geen bloed meer!
We zijn nu al een tijdje verder en mijn zoontje kan alles eten, ook koemelk producten zoals yoghurt en kaas. Ik weet nog steeds niet wat het precies geweest is en hoop dat het niet meer terugkomt. Ik ben in ieder geval blij dat ik niet gestopt ben met borstvoeding.
PS1. Lees hier deel 1
PS2. Raadpleeg je lactatiekundige als je kind groene of slijmerige ontlasting heeft