Voordat ik aan kinderen begon, had ik nog nooit nagedacht over wat ze eten of drinken. Tijdens mijn eerste zwangerschap begon ik wat meer te lezen en al snel stond vast dat ik borstvoeding zou gaan geven. Tenminste, ik zou het gaan proberen…. Ik las er wat artikelen over en ging naar een informatieavond in het ziekenhuis. En verder zouden we het wel zien. Voor de zekerheid had ik een flesje en een proefpakketje in huis liggen.
Toen mijn oudste zoon geboren werd, legden we hem zo snel mogelijk aan. Hij begon gelijk te zuigen alsof zijn leven er van af hing en de eerste druppels colostrum werden al gesignaleerd. Dat ging goed! Hij begon als een klein mager scharminkel, maar groeide als kool, de eerste maanden steeds een kilo per maand. Hoewel mijn (schoon)familie het maar onzin vond (flesjes zijn toch veel makkelijker en daar zitten veel meer voedingsstoffen in), zette ik door. Mijn zoontje was ook heel enthousiast, zodra hij de borst in de gaten kreeg, kwam er een grote lach en ging dat mondje alweer open. Zelfs toen we voor het eerst samen in bad gingen, had hij direct door dat niet alleen mama, maar ook het lopend buffet mee was gekomen. En wat is er heerlijker dan lekker in een warm bad, in je blootje tegen je al even blote mama aan liggen en je eens even lekker voltanken. Warm van binnen en van buiten!
Hoewel we onze probleempjes met het combineren van borstvoeding en werk wel gehad hebben, teruglopende productie, geen toeschietreflex, en noem maar op, hebben we het lang volgehouden. Ik, die eerst maar eens wilde zien hoe het zou gaan, verlegde steeds de grens. Eerst maar eens kijken, dan toch minstens zes weken volhouden, daarna wilden we voor de vier maanden gaan in verband met een geplande vakantie, daarna tot zes maanden want dat wordt toch overal geadviseerd. Ach, de zomervakantie is toch ook wel makkelijk als je dan niet met flesjes zit te klooien, we gaan voor de negen maanden. Ik heb nog nooit zoveel terrasjes gepikt als die zomer, elke keer als ik moest voeden, gingen we lekker ergens zitten.
Na de zomer wilde ik niet meer kolven, dus kreeg zoonlief overdag kunstvoeding, maar ‘s ochtends, ‘s avonds en als ik vrij was, dronk hij nog steeds bij mij. Schande werd ervan gesproken. ‘Zit ze daar, met zo’n peuter aan de borst die zowat rechtop op schoot zit te drinken.’ Ik vond het wel grappig, zo’n groot kind dat zelf wel even mijn shirt wegtrok als ik niet snel genoeg reageerde.
Op een gegeven moment, toen zoonlief elf maanden was, wilde hij ‘s avonds niet meer drinken. Prima, maar de gezellige ochtendjes samen in bed bleven bestaan. Totdat hij precies vijftien maanden was. Het was genoeg geweest, over en uit, meneer wilde niet meer. Hij keek me aan met een van zijn felle dreumesblikken, duwde me weg en zei: ‘Nee, niet ditte, weg.’
Een paar maanden later was ik zwanger van nummer twee. De peuter vond die groeiende buik machtig interessant. En hij wist ook nog wel waar baby’s drinken hoor: ‘Daar, komt melk uit. Maar nou niet.’
Op een gegeven moment kwam er inderdaad al melk uit, hoewel de baby er nog niet was. Ik vroeg aan de peuter of hij een slokje wilde, maar hij keek me aan met een blik alsof hij water zag branden: ‘Neeeeeee, is voor baby’s, niette grote jongens.’ Om vervolgens prompt bij zijn vader onder de dekens te duiken en diens pyjama opzij te trekken: ‘Die papa ook melk, voor grote vent!’ Het was duidelijk: mama’s hebben melk voor baby’s, papa’s voor grote jongens.
En de baby die inmiddels geboren is, drinkt inderdaad weer bij mama. En hij groeit als kool, nog veel harder dan zijn grote broer destijds. En opnieuw krijgen we commentaar, deze keer geef ik hem vast en zeker te veel omdat hij zo hard groeit. We zijn druk bezig om hem te wennen om afgekolfde melk uit de fles te drinken, omdat mama binnenkort weer moet gaan werken. Dat wil nog niet zo lukken, maar we houden hoop. Oudste peuter vindt het allemaal wel spannend: ‘Mama heeft borsttoeter, komt melk in, voor de baby’. Maar een slokje wil hij nog steeds niet hebben: ‘Nee, liever yoki drinken, niette babymelk.’
-
\t
- Wendy