Maandag 9 november is onze dochter Sofie geboren. Mijn tweede kindje maar mijn eerste bv ervaring. Door een borstverkleining in 1997 was ik er namelijk niet zeker van of ik bv zou kunnen geven, vandaar bij de eerste niet eens geprobeerd. Bij Sofie wilde ik het wel proberen, en al is het geen succes geworden, ik ben er toch trots op dat ik haar vier dagen bv heb kunnen geven.
Sofie werd een uur nadat zij geboren was, ze waren eerst druk bezig om mij te hechten en haar aan te kleden, bij mij aan de borst gelegd. Dat aanhappen dat had ze nog niet helemaal door, dus het duurde even voor ze daadwerkelijk de borst pakte. Maar wat een apart en bijzonder gevoel was dat toen ze dat eenmaal deed.
Voordat we naar huis gingen, rond negen uur ‘s morgens, hebben we haar nog twee keer proberen aan te leggen. Maar beide keren lukte niet, de ene keer was ze te moe, de andere keer wat misselijk van het vruchtwater.
Eenmaal thuis kwam de kraamverzorgster en hebben we het weer geprobeerd. Dit lukte weer pas na lang proberen. Ondertussen had ik Carla (de lactatiekundige die ik ivm mijn borstverkleining vooraf al had benaderd) al gebeld en zij zou de volgende dag langskomen. Nadat de kraamverzorgster weg was wilde het aanleggen niet lukken, en hebben we uit wanhoop ‘s avonds maar een flesje gemaakt, waar mevrouw gelijk 20cc van dronk. ‘s Nachts is het aanleggen twee keer wel gelukt maar later hebben we toch weer een flesje gemaakt. Die nacht had ik ook behoorlijke migraine, en dat in combinatie met niet slapen, zorgen maken over het voeden, was niet bevordelijk voor het zakken daarvan.
Ik heb het ‘s morgens nog even aangekeken, Sofie dronk toen wel aan de borst, maar heb tussen de middag toch besloten medicijnen te gaan slikken. Ik voelde me zo beroerd! Mijn man had ondertussen een kolf geregeld en m’n moeder had de medicijnen bij de apotheek gehaald. Na een uur slapen was de migraine weg en heb ik de 24 uur daarna gekolfd (zonder opbrengst) en Sofie dmv fingerfeeding bijgevoed. ‘s Nachts was dit een tijdrovende bezigheid, maar ik had het er voor over. Gelukkig hadden we die dagen nog geen bezoek gepland dus konden we overdag rusten. Toen Sofie weer aan de borst mocht, pakte ze die goed, en dronk ze ook goed (terwijl er alleen bij de laatste keer kolven maar ietwat melk uitkwam). Helaas ging dat weer minder toen de kraamverzorgster weg was en heb ik de hele nacht lopen tobben met kolven, fingerfeeden en zelf voeden. Ik had het er nog steeds voor over, maar het brak me wel op.
De dag daarna kwam de lactatiekundige weer, Sofie dronk ondertussen twee slokken aan de borst voordat ze losliet (ws is ze door het fingerfeeden zo gewend geraakt aan de directe beloning, er kwam bijna gelijk melk, dat ze geen geduld had om te wachten op mijn tsr, die enkele minuten duurde). Ik ben toen gaan voeden met een tepelhoedje en dat ging zowaar goed, ze pakte de borst weer, je zag melk in het tepelhoedje zitten en ze wilde ook geen bijvoeding meer.
Wederom helaas ging het ‘s nachts mis, door haar honger was ze bij het aanleggen erg onrustig, maaide ze erg met haar armpjes en werd het voeden met tepelhoedje een waar gevecht. Frustrerend voor haar en voor mij. Dus ben ik weer gaan kolven en heb ik haar bijvoeding gegeven.
Vrijdagochtend (dag vijf), hebben we besloten ermee te stoppen. M’n productie was te laag, en ze pakte de borst niet meer… heel heel jammer, maar het was een ware uitputtingsslag aan het worden. Dat wilde ik mezelf en m’n gezin niet aandoen.
En hoewel ik het nu heerlijk vind om een fles te geven, en ook dat aan m’n man kan overlaten soms, vind ik het nog steeds jammer dat het niet gelukt is. Als ze de borst nou had gepakt had ik nog de bv hulpset kunnen gebruiken, en had ik daarmee kunnen voeden.
Toch kan ik nog steeds zeggen dat ik het geprobeerd heb, en daar ben ik sowieso erg trots op!
-
\t
- Dit verhaal van de week is geschreven door Debbie