Morgen, 16 juni 2012, is je vijfde verjaardag. Morgen drink je al vijf jaar vrijwel dagelijks bij mij…
Inmiddels is het al bijna zes jaar geleden dat je papa en ik je voor het eerst op een echo hebben gezien, en dat we aan je grote broer en zus hebben verteld dat er nog een baby’tje geboren zou gaan worden, iets waar ze al heel lang om aan het vragen waren.
Vanaf het eerste moment dat ik wist dat jij bij ons zou gaan komen, was het vanzelfsprekend dat je borstvoeding zou gaan krijgen. Je grote broer heeft dit, vanwege een verkeerde begeleiding, maar tien weken gehad. Je grote zus was een natuurtalentje, en heeft het ruim 2,5 jaar gedronken. Daarom wist ik zeker dat jij dat ook zou krijgen, en als het aan mij zou liggen minimaal net zolang als je grote zus.
Je bent in het ziekenhuis geboren, omdat je met je hoofdje zo dicht mogelijk bij mama’s hart wilde blijven liggen. Nadat je was nagekeken, heb je met moeite je eerste slokjes genomen. Gelukkig mochten we al snel naar huis: nog geen vijf uurtjes nadat je geboren was, waren we thuis. Maar het drinken ging niet van harte: je viel af, kwam wat aan, viel weer af. Maar je had genoeg plasluiers, dus ik maakte me niet zo druk. De mevrouw van het consultatiebureau kwam langs, ze wilde dat ik je een keertje extra kwam wegen, en ik mocht je zeker niet mee naar buiten nemen. Maar ja, je broer en zus moesten naar school, papa was aan het werk en er moesten gewoon boodschappen gedaan worden. En het was heerlijk weer. Dat wegen vond ik niet nodig, en ik pakte je goed in om je mee naar buiten te nemen. Na drie weken was je weer op geboortegewicht, en had je het drinken eindelijk helemaal door: je had maar een klein mondje, en mama een hele grote borst en tepel.
Na drie maanden ging ik weer werken, en dus kolven. Dit heb ik gedaan tot je ruim een jaar was, daar heb ik zelfs nog een verhaal van de week over geschreven op borstvoeding.com.
Natuurlijk zijn we langzaam gaan ‘afbouwen’, hoewel ‘afbouwen’… Dat impliceert een actieve actie, terwijl het heel natuurlijk is gegaan. Als ik er ben, dan drink je bij me, als ik er niet ben, dan niet natuurlijk. Zo ben ik bijna twee jaar geleden met je grote broer naar Parijs geweest: jij bent op maandagmiddag naar opa en oma gegaan en hebt nog lekker gedronken voordat ik vertrok. Ik had er wel rekening mee gehouden dat dit het einde van de borstvoeding zou kunnen zijn, want je was al drie jaar geweest, en je hoort zoveel verhalen over kindjes die de drinktechniek met een paar dagen verleren. Maar toen ik je op zaterdagavond weer op ging halen bij opa en oma, was daar gelukkig niets van te merken.
En afgelopen zomer ben je, natuurlijk samen met broer en zus, anderhalve week bij opa en oma op vakantie in Frankrijk gebleven terwijl ik thuis was. Op de negende dag begonnen mijn borsten wat pijnlijk te worden, maar gelukkig was je er ‘s avonds weer om te drinken, ook dit was weer niet het einde van de borstvoedingsperiode.
Maar ik begon wel een beetje te twijfelen: wil ik dit nog wel, hoe lang nog, vind ik dit nog wel prettig? Ze gaat inmiddels naar de basisschool, hoe krijg ik dit geregeld met de tijd? Jij wilde nog lang niet stoppen, die twee keer per dag vond je nog steeds erg prettig. We zijn tot een compromis gekomen: een keer per dag, naar keuze in de ochtend of in de avond. Soms een snel slokje, soms heel uitgebreid, maar altijd twee borsten. En heel soms in de ochtend één borst, en dan bewaar je de andere voor de avond ***smelt***.
Al die momentjes, ik koester ze in mijn herinnering. Zoals die keer dat je 3,5 was: ik was al wakker en uit bed, want ja, je broer en zus moesten gewoon naar school. Maar dan kom jij je kamertje uitgelopen, gaat naar de wc, en zegt dan: ‘ik heb nog niet bij jou gedonkûh’. Dus ik ben weer lekker in bed gaan liggen, dan lig jij al te gniffelen en je te verkneukelen op wat komen gaat: eerst de ene borst, dan een hele dikke knuffel en daarna de andere borst, gevolgd door weer een hele dikke knuffel.
Of een praatje dat ik een jaar geleden heb opgeschreven:
Ze kwam net naar me toe: mag ik bij jou dinkûh?
ik: ja hoor, kom, dan gaan we in bed liggen
We gaan in mijn bed liggen, ik had mijn flanellen opa-pyjama nog aan (met knoopjes dus)
Lieve: Ik wil die bosjt….. mama, ik heb hem vast uitgepakt
ik: is het een cadeautje dan?
Lieve: Neehee……. een beetje wel
ze ligt lekker te drinken, laat los:
jawel, ik kjijg elke dag tweex een cadeautje…
Dan een maand of vier geleden: je was ziek, lag steeds te snikken in je bed, dus natuurlijk mag je dan bij papa en mama in bed. Half in slaap kruipt mijn pyjama op, waardoor mijn borst komt bloot te liggen. Jij slaapt. Je voelt in je slaap mijn tepel tegen je wang, en legt jezelf aan ***smelt***. Dat ik die nacht vrijwel niet geslapen hebt, geeft helemaal niets.
We hadden besloten om te stoppen op de negenmaandenbeurs: Elk jaar stond daar de stand met ook de borstvoedingsorganisaties, waar een fotograaf mooie borstvoedingsfoto’s maakt. Deze hebben we al van vier jaar op rij, de vijfde is een mooie afsluiting, en een mooi moment om naar toe te leven. Je bent het er helemaal mee eens.
Maar dan, schrik: vanwege bezuinigingen heeft het Voedingscentrum besloten dit jaar geen stand te nemen op de negenmaandenbeurs, en er dus ook geen fotograaf neer te zetten. De reden dat ik in februari wilde stoppen, was dat ik graag af wil vallen, en dan door een crash dieet waarbij het niet verstandig is om te voeden. En nog steeds wil ik wel afvallen, maar de knop heb ik nog niet gevonden.
We hebben samen besloten om op jouw vijfde verjaardag de laatste voeding te doen. Papa zal de foto’s maken, en daarmee zal er een einde zijn gekomen aan mijn allerlaatste borstvoedingsperiode, met mijn allerlaatste kindje.
Drie maanden geleden heb je leren fietsen zonder zijwieltjes. Vol vertrouwen stapte je de eerste keer op: mama heeft me vast, en die laat me niet vallen. Je fietste meteen een meter of drie, vier zonder dat ik je vast hield, en zonder dat je dà t in de gaten had. Na nog een recht stukje, lukte het sturen ook, met mama aan het zadel. Het tweede rondje met mama naast je, maar zonder hand aan het zadel.
Je bent een keertje gevallen, maar stapte ook weer op, vol vertrouwen dat je niet nog een keer zou vallen, en dat heb je ook niet gedaan. Nu gaan we samen boodschappen doen op de fiets, over een paar jaar ga je alleen naar school…
En een maand geleden, het borstvoedingsforum: een foto van een gorilla die bij zijn/haar moeder drinkt, en ik liet ‘m aan je zien. Je moest er hartelijk om lachen. Op mijn vraag waarom, antwoordde je: ‘Omdat het zo raar is dat zo’n groot kind bij de mama drinkt.’
Ik vroeg je: ‘maar ben jij geen groot kind dan?’
Waarop jij, na enig nadenken, weer antwoordde: ‘Nee, ik ben de kleinste van het gezin. En die aap is groter dan ik.
Onze kleine gesprekjes, die intieme momentjes, ik zal ze missen. Maar jij, jij redt je wel, zult je waarschijnlijk je hele leven de momenten herinneren dat je bij mij kon drinken. Ik hoop dat ik je heel veel veiligheid, heel veel vertrouwen, mee heb kunnen geven. Het stoppen van de borstvoeding betekent natuurlijk niet dat je die veiligheid er niet meer zal zijn, het zal alleen anders worden.
Morgen is je vijfde verjaardag. Morgen is het vijf jaar geleden dat je je eerste slokje moedermelk dronk. En morgen is de dag dat je je laatste slok moedermelk zal drinken.
Lieve Lieve, lief meisje van vijf: je bent al zo groot, je blijft mijn kleine meisje, maar vanaf morgen ben je echt geen baby meer.
Ik hou van je, Mama Marguerite