Eentje uit het hart, gedragen door mijn vrouw

verhaal-193-3.jpgTrotse mama ben ik van twee zoontjes. Eentje uit het hart, gedragen door mijn vrouw, en eentje uit mijn buik. Hadden we bij onze eerste zoon Robijn ook maar van het bestaan geweten van Borstvoeding.com, want helaas door de slechte begeleiding en de weinige informatie, is het toen niet gelukt en is mijn vrouw snel overgestapt naar kunstmatige zuigelingenvoeding. Ik zal dan ook de laatste zijn die antiflesvoeding is. Belangrijk vind ik vooral, dat een kind gevoed wordt met liefde, op welke manier dan ook gegeven.
Een jaar na de geboorte van onze eerste besloten we voor de tweede te gaan.

Helaas was zwanger raken voor mij iets minder vanzelfsprekend. Het kostte een flink vruchtbaarheidstraject. Uiteindelijk bleek ik zwanger na de tweede IVF poging.Deze zwangerschap ging niet van een leien dakje. Diverse keren werd ik opgenomen in het ziekenhuis met flinke bloedingen. Na week 20 mocht ik niet meer werken. Mijn placenta lag bij de uitgang. Nog onduidelijk of deze in zijn geheel voor de uitgang lag, of slechts een deel.

Door de gevolgen van placenta prevea braken met 32 weken mijn vliezen. Wederom lag ik in het ziekenhuis, deze keer aan de weeënremming en corticosteroïden voor de longrijping. Na vijf dagen, op de geboortedag van onze eerste zoon, zetten mijn weeën door. Helaas was er geen ontsluiting, een indicatie voor een spoedkeizersnede. De placenta lag in zijn geheel voor de uitgang. Normaal bevallen was onmogelijk geweest.

Met 32+5 werd onze tweede zoon Yulan geboren. Hij woog 1820 gram. Een flinkerd. Hij deed alles wat hij moest doen, ademde zelf. Een dag met een dubbel gevoel. Mijn eerste zoon was jarig en daar lag ik in het ziekenhuis net bevallen van de tweede, die in een ‘glazen huisje’ lag.

Het was pas ‘s avonds toen ik hem voor het eerst op mijn borst kreeg. Hij was wakker en alert. Zijn kleine lijfje kronkelde over mijn borst en hij hapte naar mijn tepel. Niet eerder had ik er goed over nagedacht of ik borstvoeding wilde geven.Vanuit het ziekenhuis was weinig begeleiding en het was pas de volgende dag dat ik mijn borsten voelde stuwen en om een kolf vroeg, ruim 20 uur na de bevallig. De eerste druppels colostrum werden zorgvuldig opgevangen.
Helaas was op neonatologie kunstmatige zuigelingenvoeding aan mijn zoontje gegeven. Zijn darmen nog te onrijp om dit te kunnen verwerken. Alle voeding werd stopgezet en zijn infuus ging omhoog. Stug bleef ik doorkolven en mijn productie liep snel op. Na een tweetal dagen kreeg Yulan mijn voeding door de sonde. En hij deed het er goed op, zo goed dat zijn infuus eruit mocht blijven toen het na een week sneuvelde.

verhaal-193-1.jpgMaar toen begon slechts het gevecht. Yulan kon niet goed aanhappen en was nog te zwak om zelf goed uit mijn borsten te drinken. Het werd een gevecht van tepelhoedjes, wegen, aanleggen, wegen en alsnog de voeding door de sonde. Fingerfeeden ging iets beter. Lactatiekundigen duwden zijn gezichtje richting mijn borst zonder resultaat. Helaas kwam daar ook nog spruw bij kijken (wat pas na ruim acht weken en de Gentiaan Violet over was). Mijn borsten en tepels deden pijn, tot bloedens toe.
Vastberaden was ik toch om mijn zoontje mee naar huis te krijgen. De voorwaarde was dat hij goed groeide, zichzelf op temperatuur kon houden en zelf zijn voedingen tot zich kon nemen. Als het niet uit mijn borst kon, dan maar middels fingerfeeden. Tijdens het inroomen, vier weken na zijn geboorte, moest ik bewijzen dat ik mijn zoontje kon voeden. Spontaan gingen mijn borsten op slot, mijn toeschietreflex was ver te zoeken. Mijn voorraad in de vriezer was echter wel toereikend en hij dronk alle voedingen met fingerfeeden. Zo kreeg ik hem de volgende dag mee naar huis.

Maar ook daar was het aanhappen een drama en lukte het Yulan niet om uit de borst te drinken. Ik bleef kolven. De lactatiekundige van Neonatologie bracht ons een bezoek. Helaas was dat ook zonder resultaat. Na vijf weken had ik mijn zoontje nog altijd niet aan de borst. Mijn borsten voelden keihard, stuwden constant door de overproductie van het kolven. Ik was ten einde raad en wilde er mee stoppen. Ik gaf mezelf nog een week en sprong het internet op, waar ik Borstvoeding.com tegenkwam en de protocollen om je prematuur aan de borst te krijgen. Het voelde als een verademing.
Gesteund door mijn vrouw begonnen we opnieuw. Het tepelhoedje verdween meteen in de prullenbak. Na zes weken vechten leek hij het door te hebben, hij hapte aan en liet niet los. Ik voelde mijn borst leegstromen en verzadigd lag hij tegen me aan.Het was gelukt. Te moe was hij echter nog om alle voedingen live te drinken. Vanuit het ziekenhuis kregen we mee op schema te voeden. Het consultatiebureau zei ons gelukkig te gaan relaxen, dat hij zelf wel zou komen. En dus begonnen we op vraag.

Na acht weken begonnen mijn borsten zich aan te passen op vraag en aanbod en was voeden niet langer een gevecht. Helaas kwamen we er toen ook achter dat Yulan koemelkallergie heeft. Ik werd op een streng dieet gezet. Iets wat het weer niet makkelijk maakte het borstvoeden vol te houden. Weer zette ik door.

verhaal-193-2.jpgIk ben er trots op dat ik hem, ondanks de slechte begeleiding en de onwetendheid van prematuren aan de borst, toch aan de borst heb gekregen. Het is jammer dat iedereen pro-borstvoeding is, maar als puntje bij paaltje komt, niemand je kan helpen je prematuur goed aan de borst te krijgen.Ik heb doorgezet, maar had dat niet gekund zonder de steun van mijn vrouw en jullie website.

Ook krijg ik vanuit mijn werk alle steun om zelf te voeden. Met mijn onregelmatige diensten lukt het toch altijd om naar huis te gaan en hem te voeden. Yulan wacht geduldig tot ik er weer ben en haalt de schade lekker ‘s nachts in.
Na ruim negen maanden heb ik hem nog steeds aan de borst en ik ben nog lang niet van plan te stoppen. Mijn schuldgevoel van het te vroeg bevallen en het wantrouwen in mijn lijf verzacht naarmate ik langer voed. Het is een onbetaalbaar moment als zijn lijfje ontspant aan mijn borst en hij zijn stralendste lach opzet.

Ook zijn doorkomende tanden zullen we overleven (@mama_liefie @twitter) Over drie weken vervalt mijn recht om naar huis te gaan voor het voeden. Yulan is echter een écht borstenkind en heeft veel de fles (met gekolfde melk) geweigerd. Eenmaal aan de borst, liet hij nooit meer los. Gelukkig heb ik na negen maanden voldoende vertrouwen in de borstvoeding en in Yulan. Wij zijn van de nachtelijke voedingen op dagen dat ik er niet ben, en dat loopt fantastisch.

15 november 2011
Geschreven door Maureen
@mama_liefie

Update 19 januari 2012

Bijna een jaar inmiddels, en ik geef nog altijd gezellig borstvoeding. Yulan is verslaafd aan mijn borsten, en ik verslaafd aan de momenten. Ik draai wisselende diensten en dat valt prima te combineren met voeden op vraag, Yulan past zich goed aan.
Er is geen beter geneesmiddel geweest voor al het hartenzeer dat ik heb opgelopen vorig jaar dan borstvoeden.
We gaan er nog even gezellig mee door, want hoewel alles mislukte rondom zwanger raken en blijven… dit lukt wel.