Wat is dat toch met borstvoeding?

verhaal-390-1.jpgDe meest grote dramaverhalen doen zich de ronde terwijl het eigenlijk zo gemakkelijk is. Nou ja… alle begin is moeilijk toch?
Ruim vier jaar geleden werd onze oudste dochter geboren als rand prematuur en dysmatuur. Na een inleiding kwam ze met 36 weken ter wereld en ze woog 2070 gram. Helaas werd ze direct opgenomen in het Sophia kinderziekenhuis dus een uur huid op huid contact zat er niet in.
verhaal-390-2.jpgDe volgende dag kreeg ik een kolf in mijn handen geduwd wat me zou kunnen helpen om mijn kindje de beste voeding te geven die er was. Ik zag andere vrouwen op de afdeling hele flesjes kolven en bij mij kwam er niets uit. Dus bleef ik kolven, wel ‘n half uur en zo vaak mogelijk. Na drie dagen kwam de stuwing op gang en door het vele kolven had ik ‘n productie om ‘n drieling te kunnen voeden! Die overproductie kon onze dochter niet wegkrijgen dus de borstvoeding was gedoemd om te mislukken. Met een hele handleiding van het verplegend personeel in het ziekenhuis mocht ze een week later naar huis. Om de twee uur voeden was het advies voor ons mini mensje.

Beginnend met wakker maken, schone luier, temperaturen, kruikjes warmen, wegen, aanleggen, nogmaals wegen, verschil bijvoeden, kolven en zo we waren 1,5 uur verder. Dan konden we een half uurtje rusten, slapen of het huishouden doen en het hele circus begon weer opnieuw. Na een paar weken doormodderen hadden we geweldige kraamvisite die ons adviseerde om vandaag nog naar een lactatiekundige te gaan, dit kon beter volgens hen.

verhaal-390-3.jpgDe volgende dag kon ik terecht bij de lactatiekundige van het consultatiebureau en deze heeft ons van de overproductie afgeholpen, aanhaptechnieken aangeleerd en ons een nieuw ritme geadviseerd. Wat een verschil! Het kolven werd minder, de flessen gingen in de kast en ons dochtertje dronk feilloos aan de borst… Zò goed dat ze drie weken later geen fles meer wilde en dit heeft ze volgehouden tot ze zeven maanden was. Erg fijn voor de oppas ;).

Ruim twee jaar later kwam er een zusje bij. Wat een verschil om te beginnen met nummer twee! Mijn voorgenomen negen maanden te voeden werden er meer omdat bleek dat onze dochter lactose intolerant was. Ik kon alles eten daar had ze geen last van in de borstvoeding, maar zij moest alle melkproducten mijden. Ook op normale flesvoeding reageerde ze, dus was mijn intentie om minstens tot één jaar te voeden.

Toen ze elf maanden was, raakte ik zwanger van meisje nummer drie. De borstvoeding liep snel terug en ik begon na haar eerste verjaardag met afbouwen. Dat verliep moeizaam want ze genoot nog zo van de borstvoeding ook al had ik geen melk meer voor haar. Maar twee kinderen aan de borst zag ik niet zitten, dus bouwde ik volledig af. Dit heb ik een paar weken volgehouden, maar de aanhouder wint! In dit geval was onze dochter de aanhouder, ze werd erg ongelukkig van mijn keuze om te stoppen dus al snel zaten we weer op een avond en een ochtendvoeding met een heel gelukkig meisje.

Nog gelukkiger was ze toen de melk weer volop begon te stromen na de geboorte van meisje nummer drie. Eén maand later was ze ruim één kilo aangekomen! En zo werd met de geboorte van ons derde meisje een nieuw begrip geboren in ons huis: tandemvoeden.

verhaal-390-4.jpgOns derde meisje profiteerde ook van een ervaringsdeskundige moeder, want niemand hoefde mij iets wijs te maken. In het ziekenhuis waar we de 24 uur na de geboorte verbleven door langdurig gebroken vliezen kwamen de verpleegkundigen kijken naar de borstvoeding om te genieten dat het ook vanzelf kan gaan en er ook borstvoeding bestaat zonder starters-stress. De meiden drinken zelden tegelijk, want ik vind het momentje alleen met onze tweede dochter erg bijzonder en genieten. Je ziet haar ontspannen en ze heeft dan even een momentje mama voor zichzelf. Als haar zusje bij me drinkt geeft ze haar veel kusjes maar vraagt ze zelfs niet om drinken, dus zijn de meeste voedmomenten gescheiden.

Wat een verschil zijn deze eerste weken borstvoeding bij dochter nummer drie als ze waren bij dochter nummer één. Wat ben ik blij voor al mijn meiden dat ik na een moeizame start bij de eerste heb doorgezet en uiteindelijk de juiste hulp, steun en advies heb gehad.

verhaal-390-5.jpgWat is die steun belangrijk, wat hebben we elkaar als vrouwen nodig! In mijn whatsapp lijstje heb ik een contactpersoon via via die al een tijdje twee kinderen voedt; bij vragen kan ik altijd bij haar terecht net zoals alle andere vriendinnen die gevoed hebben of nog voeden, want twijfels en vragen blijven bestaan en nieuwe vragen komen, maar de zekerheid van doorgaan blijft bestaan.

Maar misschien nog wel belangrijker is de support van de vader van mijn kindjes. Zonder de praktische hulp, bemoediging en geloof in het feit dat borstvoeding het beste is voor onze meiden, zou ik nooit zover zijn gekomen. Dus hulde aan alle supporterende mannen en vrouwen in mijn omgeving ;-). Ik voed voorlopig nog even door!