Net zoals in het begin leggen we onze dochter nog iedere avond op haar buikje op mijn of mijn partners blote buik. Het voelt heerlijk intiem en het is voor ons de mogelijkheid om toch even lekker met onze dochter te knuffelen, om dichtbij te kunnen komen. Zo half in haar slaap, verzadigd van (helaas) een fles melk.
Het is nu bijna alweer vier maanden geleden dat ik gestopt ben met borstvoeding. Ik moest wel omdat ik weer moest starten met medicatie. Dit kon helaas echt niet samen met borstvoeding dus ik moest een hele moeilijke beslissing nemen. Je zou denken dat je met het stoppen van de borstvoeding ook zomaar even afstand neemt van die hele bijzondere periode, maar ik heb het er nog steeds moeilijk mee. Ik mis het. Ik voelde me er goed bij en ik vond het heerlijk dat mijn dochter zo naar me trok.
We hebben een hele moeilijke start gehad. De zwangerschap was een en al ellende. Aanvankelijk denken dat ik door mijn aandoening niet zwanger zou kunnen worden en dan per ongeluk zwanger raken door een antibioticakuur, gevolgd door zes maanden afkicken van medicatie die ik voor mijn ziekte moet slikken. Daarbij een prenatale depressie zwangerschap diabetes (bleek achteraf), schildklierproblemen waardoor ik maar liefst 45 kilo aankwam, en ernstige bekkeninstabiliteit. Door bepaalde (inschattings)fouten van het ziekenhuis, werd mijn dochter pas tegen bijna 44 weken aan geboren. Ik was toen echt helemaal op en lag al een tijdje in het ziekenhuis. Men wilde de natuur z’n gang laten gaan en dat ging faliekant fout. Mijn dochter wilde niet indalen en er was geen activiteit. Heel moeizaam werd de bevalling opgewekt. Al met al heeft het een week geduurd.
Na tien uur vreselijke weeën, kwam er eindelijk actie en daalde mijn dochter in, maar bleef ze vervolgens vastzitten. Logisch want ze was maar liefs 5277 gram. Het was te laat voor een keizersnee dus kwam ze op een vreselijke manier ter wereld. Dat heeft ons allebei bijna het leven gekost. Ik raakte meer dan drie liter bloed kwijt, raakte in shock en moest geopereerd worden. Mijn placenta zat vast en mijn bekken was ontwricht. Mijn dochter heeft vijftien minuten zonder zuurstof gezeten en heeft na reanimatie nog drie lange dagen voor haar leven moeten vechten. Ze had er een ernstig zenuwletsel aan over gehouden (erbse parese).
We konden niet meteen bij elkaar zijn, laat staan dat we elkaar aan konden raken. Ondanks alles wist ik één ding zeker. Ik wilde borstvoeding geven. Nu meer dan ooit. Vanzelfsprekend kwam het heel moeilijk op gang. Toch ben ik blijven proberen te kolven. Ondanks wat zusters zeiden. Dat het toch niet zou lukken nu. Maar na vier dagen, toen ik mijn dochter voor het eerst tegen me aan mocht voelen, leek er wat te komen. Toen heb ik doorgezet. En na een week leek het op gang te komen.
Mijn vriend heeft me constant gemotiveerd en gestimuleerd. Hij heeft me er echt doorheen geholpen. Ik ben hem nog steeds erg dankbaar dat we dit samen hebben gedaan. Vier maanden lang heb ik gekolfd om het vervolgens aan mijn dochter via een sonde te kunnen geven. Met behulp van fysiotherapie en logopedie en constant weer proberen kwam er een moment dat mijn dochter het doorhad en hapte! Zo’n bijzonder moment. Daarna hebben we nog vijf maanden van borstvoeding kunnen genieten. Ik vind het jammer dat ik het op heb moeten geven zeker omdat we nu in haar gedrag wat problemen zien waardoor ze erg druk en afstandelijk naar ons toe is. En dan verlang ik even weer naar die momenten dat we samen in rust van elkaar genoten. Nu onze vriezer inmiddels ook leeg is, pink ik nog een traantje weg en kijk ik met weemoed terug.
Hester