Al weer zo’n twee jaar geleden, baby nummer twee was drie maanden, wilde ik er wel eens lekker tussen uit. Vriendin, moeder van baby nummer één van vijf maanden en schoonzus, moeder van baby nummer één van vier maanden, ook. Met wat aanhang naar het Betuws spektakel. Eindje rijden voor mij, toen nog woonachtig in Eindhoven, maar goed. Baby’s achtergelaten in veilige handen van papa en schoonmoeder/moeder en we konden vertrekken. Eerste band gezien, lekker gedanst en toen gedrieën terug om te kolven. De parkeerwachters keken wel een beetje raar toen wij weggingen en de reden hoorden (het leek of ze even loerden naar onze borsten). En daar zaten we in het huis van de moeder van de schoonzus met z’n drietjes te kolven voor onze kleintjes. Wel in aparte kamers, want zo op mijn gemak was ik nu ook weer niet. Eenmaal terug zei de parkeerwachter: oja, jullie (en dat terwijl deze man er toch echt niet bij was toen we weggingen)
Toen het concert afgelopen was gingen we de gekolfde melk ophalen en zouden we naar huis. Dacht ik. Maar op de brug over de Waal, die bij Zaltbommel, begon mijn auto steeds langzamer te rijden om vervolgens geheel tot stilstand te komen en niet meer te willen starten. En geen vluchtstrook. Over de vangrail en maar hopen dat iedereen de auto zag staan. Niet veel later kwam de politie en een takelwagen. Uurtje later kwam de Wegenwacht er ook bij maar de auto viel niet te reparen. En daar stond ik dan, met mijn koeltasje met melk ‘in the middle of nowhere’. En eigenlijk mocht het mannetje van de Wegenwacht me niet terugbrengen want ik had niet het goede pasje hiervoor. Maar deze vriendelijke man reed me toch helemaal terug naar huis en zette me rond half zes ‘s morgens af bij de voordeur. Zoonlief was een uurtje later blij dat ik er weer was, en mijn man ook…, en mijn melk kon de vriezer in!
Diana